Tekst waar zorg aan is besteed
‘Kijk, luister, zet je af tegen de wand en laat je in het water glijden, dan drijf je tot hier. Hier kun je nog steeds staan.’ De vrouw klapwiekt paniekerig met haar armen op het water. Haar hoofd duikt zo nu en dan als een dobber onder. Ze hapt water, hapt lucht. Ze heeft het moeilijk.
Het is 2010. Plotseling ben ik voor een kwart ‘boventallig’. Een eufemisme voor ontslag. Wat? Ik? Ik heb troost nodig, een oplossing en een duw om verder te gaan. Een psycholoog noemde dit de ‘rite de passage’. Het wordt de opmaat naar Ben Tekstschrijver.
De regen klettert onophoudelijk tegen het tentdoek, de wind blaast en raast, de bodem van de voortent verandert in een soppend moeras. Dan laten we elkaar de buienradar zien: kijk, over drie dagen wordt het droog.
Facebook meldt me dat David Corley zijn profielfoto heeft bijgewerkt. David Corley is een Amerikaanse muzikant die in 2015 optrad in de Oosterpoort in Groningen. Mijn hart maakt een sprongetje. Waarom ben ik blij met deze foto?
Op mijn ‘rondje met het hondje’ in het Stoutenburgse bos kom ik vriend Martien tegen. We praten even over zijn vrijwilligerswerk voor de stichting Het Utrechts Landschap. Dan, plotseling, midden in het gesprek, wijst hij naar boven: ‘Kijk, een aalscholver.’
Mijn ouders brachten me groot met ‘de kracht van zacht’. Slaan ze je op de ene wang, keer de andere toe. Ik zie nu harde beelden die ik niet had willen zien. Omdat ik er niet van loskom. Te erg. Met het wrede wapengekletter van nu verlang ik intenser dan ooit naar zachte krachten.
Bandplooibroeken, puntschoenen, geblondeerd kapsel. Midden jaren tachtig was David Bowie mijn voorbeeld. Mijn ‘persona’, zou filosofe Marjan Slob zeggen. In haar boek De lege hemel geeft zij filosofische duiding aan de verschillende presentaties van David Bowie.
Op 19 december 2021 gleed je weg. Jouw lieflijke naam ruist nu langs de wolken. Regelmatig schreef ik blogs over je. Zo kon ik verhalen over je delen. Dat deed ik graag, net zo graag als dat jij Merci-chocolaatjes uitdeelde. Nog één keer geef ik je een doosje Merci.
December is de maand van de Top 2000. Van lijstjes. Van muziek en verhalen. Vijf favoriete songs en hun verhaal. Mijn verhaal.
De laatste tijd lees ik vaker een gedicht. Van Jean Pierre Rawie, Judith Herzberg, Menno Wigman. Mijn laatste aankoop is de bundel Alle gedichten van Frank Koenegracht. Maar: waar gaat dit over? Wat bedoelt de dichter? Tot ik ontdek dat dit de verkeerde vraag is.
Na een uitwaaiwandeling op het strand van Terschelling-West zijg ik met Elly neer bij onze favoriete strandtent, in de zachte bedding van een loungebank. De zon, een Brandaan uit de tap, het moment mag eeuwig duren.
Verhuis op een moment dat je dementerende moeder nog nieuwe vriendschappen aan kan gaan. Dat is het advies van casemanager en huisarts. Dat gebeurt. Gerrie van Duinkerken – bijnaam Zus – en mijn moeder worden op het zorgerf dikke maatjes. Maar wat als je vriendin overlijdt? Of je broer? Maakt dementie het afscheid anders?
We kamperen voor de vijf