Tekst waar zorg aan is besteed
Wat is dít goed zeg, deze móeten worden aangeschaft, appt een muziekvriend. Hij doelt op de eerste drie platen van Sam Baker. ‘Ik ga bestellen, doen jullie mee?’
In deze abnormale tijden zoeken we naar een nieuwe balans. Kan de kunst ons helpen? De weg wijzen? Inspireren? Sam Baker doet dat.
Verder lezen "Hoe Sam Baker zijn crisis overwon (en wat wij daarvan kunnen leren)"
Soms kan één goedgekozen vraag je subiet uit je tunneldenken trekken. Dat je bijna beschaamd denkt: dat ik dáár niet eerder aan gedacht heb.
Verder lezen "Hoe één simpele vraag je uit je tunneldenken kan trekken"
Mijn tweede vrouw is zó snel weggelopen
dat zij de eerste nog heeft ingehaald.
Deze regels zijn van Lévi Weemoedt, een oude held van mij. Ze staan in Pessimisme kun je leren, een bundel samengesteld door Özcan Akyol (Eus). Hiermee blies de bekende columnist en tv-persoonlijkheid nieuw leven in de carrière van de in vergetelheid geraakte Weemoedt. Ik zie het duo optreden op Lowlands en denk: laat Eus nu een bundel samenstellen van Jean Pierre Rawie.
Verder lezen "Kom op Eus, nu een bundel met Jean Pierre Rawie"
Dinsdag 17 maart 2020, 20:00 uur. Mijn vrouw Elly en ik zitten er klaar voor, net als op 4 mei: we gaan twee minuten klappen voor de zorg. Als Rob Trip het Journaal opent, zetten we de tv op zacht. Het geluid van twee paar klappende handen vult op een vreemde manier de stille kamer.
‘Heb je ‘t al gehoord, Ben wordt dominee’, zeggen de mannen om een tafel vol bier in de voetbalkantine. Een kantineklant is ter ore gekomen dat ik in de kerk waar ik regelmatig kom, het ‘Verhaal uit de Zaal’ ga doen. Een variant op de ‘Preek van de Leek’.
Op 9 februari 2020 vertel ik mijn verhaal. Als tekstschrijver mag ik dan een ‘man van het woord’ zijn, dit is andere koek.
De diagnose is heftig: mijn kruipruimte is ‘ernstig ziek’. Zwammen hebben de houten vloer aangetast. Twee weken heb ik zwambestrijders over de vloer. Of beter: onder de vloer. Of nog beter: zonder de vloer. Tijdens de ingrijpende operatie denk ik vaak aan de zorg.
Verder lezen "Waarom ik bij deze zwambestrijders aan de zorg denk"
‘Mensen zijn op zoek naar zin’, zegt de Belgische psychiater Dirk de Wachter. ‘Ondanks dat ons leven hier goed is, zoeken we naar houvast. Sinds de jaren ‘60 hebben we ons losgemaakt uit religieuze en andere dogmatische structuren. We lieten ons door niemand meer vertellen hoe we moesten leven. Nu weten we het niet meer.’
Onze buurvrouw op camping Cupido op Terschelling kijkt bezorgd. Haar dieren hebben last van de warmte. Haar hondje hoest. Verder lezen "Pelle"
De dame van de fietsverhuur draait de schroeven onder onze zadels halfbakken aan. Bewust? Na een paar meter schiet mijn zadel heen en weer of ik op een rodeostier zit op de kermis. Bij Elly openbaart de ‘sabotage’ zich subtieler. Na kilometers ploeteren tegen de wind in.
Mijn moeder is jarig op 2 oktober. Dit blog is voor haar.
Wat de toekomst brengen moge... Mijn moeder spitst de oren, kent de melodie, de woorden. Even houvast in een ongrijpbare wereld. De tantes op de bruiloft zingen een eigen tekst, mijn moeder prevelt de woorden die ze kent uit de zangbundel van Johan de Heer.
Bij aankomst op het Griekse eiland Santorini was het hondje me al opgevallen: harige vacht en trouwhartige, beetje droevige ogen. Met een zwiepende staart heet het beest me welkom. Ook mijn eigen Vito doet dat op die manier.
Het enige geluid dat ik hoor is het getik van de klok. Zo nu en dan springt er een vogeltje uit tevoorschijn, dat een paar keer hard roept. Gelukkig hoef ik daar niets meer mee.
Zo begint Lisette van Gorp haar inzending voor de columnwedstrijd van Discura over eenzaamheid. Uit 300 inzendingen kiezen we als jury haar als winnaar. Ze tilt haar tekst naar de top vanwege een verrassend vertelperspectief en een mooie metafoor.
Als jurylid van een columnwedstrijd las ik 300 inzendingen. Thema: eenzaamheid. Van de column Vlekken van Stella Lemmens was ik zwaar onder de indruk. Natuurlijk vroegen mijn mede-juryleden: waarom vind je deze zo goed. Antwoord: vanwege de scene madeleine.
Verder lezen "Scene madeleine maakt van je tekst een topper"
Klik. De volle lippen ontspannen, de mond valt lichtjes open, ze gooit haar hoofd iets achterover, kijkt broeierig onder haar oogleden door. Het is jaren geleden dat een vrouw me zo zwoel aankeek. Klik. Ze sluit de ogen, tuit haar lippen tegen mijn pen. Klik. Ze tilt sierlijk haar ellebogen op, of ze zich uitstrekt in de ochtendzon, streelt met mijn pen haar wang. Klik. Schrijven is verleiden. Professioneel model Joy Draiki brengt dit in beeld. Ik leg het vast met mijn smartphone.
De blokkenpuzzel stamt uit de jaren ’30. Ik speelde ermee, mijn vader speelde ermee. Als mijn moeder naar het verzorgingshuis gaat, komt de blokkendoos boven water. Het kistje valt uit elkaar. Als ik de losse eindjes weer aan elkaar timmer, komt het verleden ineens in twee gedaanten op mij af.
‘Prima meneer, ik zet die 47 euro even over op uw nieuwe NS Flexkaart.’
Ik kan dan nog niet vermoeden dat ik de volgende twee maanden de strijd aan moet met ‘het systeem’. De beroemde Little Britain-scene is nooit ver weg. The computer says no…
Meningen zitten in deze tijd van nepnieuws en filterbubbels links en rechts vastgemetseld in beton, we vinden elkaar niet meer in het midden. Het vergt moed om publiekelijk je punt te maken, je mailbox loopt al snel vol met giftige bagger. Toch zijn er schrijvers, columnisten en muzikanten die dit blijven doen. Drie statements van drie muzikanten die me het afgelopen jaar wisten te raken.
Verder lezen "Drie statements van muzikanten die me raakten"
Op de netwerkbijeenkomst van Bedrijvenkring Hoevelaken Nijkerk staat de spreker aangekondigd als ‘mystery guest’. Ik zie een vlotte veertiger, colbertje, spijkerbroek, eigentijds kapsel, donkere kijkers. Een gewone man, niks bijzonders.
In China staat de deur van de behandelkamer gewoon open. Een uitpuilende wachtkamer luistert mee als de dokter op de röntgenfoto aanwijst waar bij jou de tumor zit. In Nederland doen we dat beter toch? Nou ja, toen ik jaren geleden in de zorg ging werken, luisterde ook de hele patiëntenkamer mee naar wat achter het bedgordijn besproken werd. En dat niet alleen…
In zijn nieuwe bundel ‘Het oog van de naald’ schrijft A.L. Snijders dat hij in 2010 in de Kleine Komedie een presentatie bijwoont van Elly de Waard, dichteres en popjournalist. In 1974 jat ze een jasje van David Bowie. Een wraakactie. Een verhaal geboren in het hoofd van de schrijver, denkt Snijders – tot een dame het podium oploopt met het jasje om haar schouders.
Ineens zit ze daar, op de schoot van verzorger Marinus. Giechelend als een ondeugende tiener. Een collega van Marinus ziet het genietmoment en legt het vast. De foto maakt me ‘als een kind’ zo blij. Op 2 oktober viert mijn moeder haar 91ste verjaardag. Ik draag dit blog aan haar op. En aan Marinus. En met hem aan alle verzorgers op Zorgerf Buiten-Verblijf in Putten.
Tekst en beeld hebben een innige relatie. Ze vullen elkaar aan, versterken elkaar. Om mijn teksten van goed beeld te kunnen voorzien, volgde ik cursussen om beter te fotograferen en filmen met mijn smartphone. Sindsdien kunnen argeloze voorbijgangers me op mijn buik op het waddenstrand voor zeldzame zeeschapen zien liggen.
Als ik hardloop, luister ik graag naar muziek. Dit keer geeft de shuffle-functie van mijn iPhone me twee nummers met hetzelfde thema: The Who met The Seeker en U2 met I Still Haven’t Found What I’m Looking For. Twee zoekers. De een denkt dat hij het nooit zal vinden, de ander heeft de hoop nog niet opgegeven. Rock en reflectie raken elkaar.
Hier ligt Poot, hij is dood. De Schoolmeester, pseudoniem voor de Rotterdamse dichter Gerrit van de Linde, schreef dit grafschrift voor de achttiende eeuwse dichter Hubert Korneliszoon Poot. Gerrit Komrij reageerde hierop met een eigen variant: Hier ligt Gerrit Komrij, ik denk dat ik omrij. Meer schrijvers en dichters schreven grafschriften in de trant van de Schoolmeester. Doodleuk.
Verder lezen "Hier ligt Gijs van Amerongen, in de grond geen kwaaie jongen"
Mijn kinderen lachen me in mijn gezicht uit. Een nieuwe cd gekocht? Meewarig schudden ze het hoofd. Voor dat geld hebben zij twee maanden Spotify. Een cd is in hun ogen net zoiets als een telefoon met een draaischijf, volslagen achterhaald. Waarom is voor mij dit plastic draaischijfje nog altijd je van het?
Ja hoor, twee rode remlichten, ik sta weer stil, op de A1. Terwijl ik op de linkerbaan metertje voor metertje opschuif, zie ik rechts van me drie bedrijfswagens waar ik graag even bij stilsta.
Ik heb via Facebook een kast gekocht. Onder een foto van de kast stond de tekst: grenen kast. En de prijs. Meer niet. Zelfs de maten stonden er niet bij. Met een creatieve tekst stijg je al snel boven de rest uit. En verkoop je sneller. Sommige verkopers op Marktplaats en Funda weten dat. Die trekken alles 'uit de kast'.
Verder lezen "Creatief met taal op Marktplaats en Funda"
Iedere paal gaat erin, zegt heibedrijf Steenman uit Oosterblokker. De slagzin staat in ‘Ik verf tot ik sterf’, een boekje vol ‘slechte slogans’. Maar wat is slecht? Wanneer is een slogan tenenkrommend banaal en wanneer stiekem toch best grappig? Ik ben een enorme aanhanger van Bolletje staat ook in het boekje. Slecht? Op de snelweg blijf ik juist vanwege de woordspeling soms wat langer achter de Bolletje-vrachtwagen rijden. Met een brede glimlach.
Ineens staan ze daar, drie piepkleine kuikens, op de tafel in de huiskamer van het zorgcentrum. Een briljant idee van de verzorgster. Mijn moeder drukt een van de donzige beestjes zacht tegen haar wang. Ze sluit haar ogen in een moment van gelukzaligheid.
Mijn vakantiehotel in Portugal is ingesteld op mensen met triskaidekafobie. Triskai wat? Triskaidekafobie. Op mensen die bang zijn voor het getal 13. In de lift kun je naar etage 0, dan 00, dan door naar 12. In de Trump Tower start de nummering van de etages bij 10. De eigenaar pocht met een gebouw van 68 etages. Tien teveel. We laten ons voor de gek houden. Waar is de ratio die rekent? Ons brein telt niet.
‘Daar gaat nummer 33. Die man was ná mij. Hoe kan dat?’
Het is druk in de campingsnackbar. Vakantiekrachten lopen zich het frituurvet uit de naad. Wachttijden lopen op. Vooraan staat een vrouw op badslippers. Ze tikt met haar rechterwijsvinger op de balie, kromt haar tenen, zucht...
Dan is ze haar ergernis niet meer de baas.
Twee kroonjaren: Marrie de Graaf-Roozenboom 90 jaar (2 oktober), A.L. Snijders 80 jaar (24 september). Door mijn moeder leef ik zoals ik leef, door Snijders schrijf ik zoals ik schrijf. Daarom in navolging van Snijders - uitvinder van het zeer korte verhaal (zkv) - twee zkv’s over mijn moeder.
Nee, het waren niet de kindjes die eerst lieflijk een appèl deden op mijn goedgeefsheid en zich daarna ontpopten tot harde onderhandelaars. Het was die dame, zij deed voor mij de deur dicht. Voor verkopers.
‘Waarom verkast je zoon volgend seizoen van sv Huizen naar VVOG?’
Robert stelt de vraag in de voetbalkantine van sc Hoevelaken. Na zijn vraag rommelt hij nog even met zijn telefoon. Kan dat niet een andere keer, denk ik nog, maar steek van wal. Het resultaat is – voor mij – ontluisterend. Een ‘leermomentje’ om mee te nemen naar mijn volgende netwerkgesprek. Naar elk ander gesprek.
Verder lezen "Wat een kantinegesprek mij leerde over een netwerkgesprek"
‘Ho, ho, die plaat mag je niet opzetten’, zegt muziekvriend Erik. ‘Ronnie Van Zant was toen al omgekomen bij een vliegtuigongeluk, zijn broer Johnny kwam pas later bij de band.’ Hij schudt meewarig zijn hoofd bij zoveel onwetendheid.
Het huwelijk van Piggelmee scheert langs de afgrond. Zijn vrouw ontpopt zich als een rupsje-nooit-genoeg. Gelukkig weet het ‘Toovervischje’ waar het écht om gaat in het leven: Van Nelle koffie. Ik kom dit staaltje vooroorlogse ‘storytelling’ tegen als mijn moeder verhuist naar het verpleeghuis en ik met mijn zussen het ouderlijk huis leegruim.
Verder lezen "Oldskool storytelling: Piggelmee, Piet Pelle en Flipje Tiel"
Soms brengt een concert meer moois dan alleen muziek. Terwijl Luke Winslow-King in TivoliVredenburg zijn slidegitaar laat janken, heupwiegt op de voorste rij een jonge vrouw op het opwindende ritme. Swing that thing, klinkt het, swing that thing… Ik wil de thuisblijvers via Whatsapp laten meegenieten. Maar hoe? Hoe beschrijf ik die vrouw vóór Luke?
De trein naar Amsterdam zit vol met dagjesmensen. Het is een grijze dag, maar de stemming is goed. Tot de trein tien minuten vertraging heeft…
‘Eenden leggen hun eieren in stilte, kippen kakelen daarbij als gekken. Wat doet de wereld? Die eet kippeneieren.’ Woorden van autofabrikant Henry Ford (1863-1947). Geven we stilte een kans of kakelen we er maar liever direct doorheen?
Vroeger werd ik Ben Bowie genoemd. Niet zo gek. Ten tijde van de Serious Moonlight Tour liep ik met geblondeerde haren, een wijde bandplooibroek en puntschoenen in het dorp. Ik organiseerde Bier-en-Bowie-feestjes, met voor iedereen gratis drank, in ruil voor verplicht luisteren naar Bowie-muziek. Mijn nummer één aller tijden: Heroes.
Als het onderwerp muziek of boeken ter sprake komt, ontpop ik me nogal eens als overenthousiaste zendeling. Maar niet elk ongelovig schaapje mekkert gelijk mee, bovendien vinden ze mijn preken vaak te lang.
Klokslag 22:30 uur bestijgt Hessel in zijn eigen café De Groene Weide op Terschelling het podium. ‘Jongens, wat is het hier stil, dit is een café, geen theater’, roept hij in de microfoon. Voordat hij de mondharmonica aan de mond zet voor The River van Bruce Springsteen roept Hessel zijn publiek op rumoerig te zijn. In een theater ben je stil, in een café niet. Maar hoe zit dat in een poptempel of concertzaal?
Mijn moeder is op 2 oktober jarig. Dit jaar vieren we haar 89ste verjaardag. Dit verhaal draag ik aan haar op. En aan alle mensen van Zorgerf Buiten-Verblijf in Putten.
‘Ja, dit boek van ds. Doornenbal is goud weerd’, zegt mijn moeder. Lezen kan ze het boek niet meer, ze zou elk woord met een loep moeten bekijken. Ook vervliegen de woorden tijdens het lezen als luchtbellen in de wind. Aan het boek kleeft een verhaal.
Verder lezen "Goud weerd"
Guido mag als DJ Le Graphe van 23:00 tot 2:00 uur een tuinfeest in zijn geboortedorp afsluiten. Alles is top geregeld: zwembad, grote tuin en puike geluidsinstallatie. De buren zijn ingelicht. Zoonlief heeft een aantal ‘gruwelijke platen’ klaarstaan en staat te popelen om die er ‘strak op te leggen’. Het komt er niet van.
Verder lezen "Housje, boompje, feestje"
De zomer komt eraan, de tijd is voor even onze vriend, terrassen lonken. Ik nodig je uit op het taalterras plaats te nemen. Dan trakteer ik je op een lekkere citatencocktail.
Via de achterdeur sloop Donovan mijn ouderlijk huis binnen. Laten we zeggen dat hij als een slimme vos door het kattenluik naar binnen glipte, maar dat ik wel zelf dat luik had opengezet.
Verder lezen "Donovan kraakt hele noten"
Roep niet ‘boef’ bij elke scooter, betoogt Christiaan Weijts in een column in NRC. Hij vertelt dat zijn schoonzus uit een ‘Gelders Biblebeltdorpje’ bij hem op bezoek is en een alarmerend bericht op haar telefoon krijgt:
Man op scooter, (op het oog) een dealer, houdt zich verdacht op bij de speeltuin.’
Verder lezen "Zwarte kip gesignaleerd bij Leeuweriklaan"
‘Hoe is het met gekke Gart?’
Geurtje kijkt me verwachtingsvol aan, als een peuter die weet dat dat mooie verhaal nog een keer komt. Ze woont in het zorgverblijf waar ook mijn moeder woont en heeft zich daar gaandeweg ontpopt als haar grote vriendin.
Verder lezen "Een goed gesprek met Geurtje"
Mijn adem knijpt, ik wil rennen, wat moet ik doen? Kijk dan toch, ik loop op mijn sokken, waar zijn mijn schoenen?
Verder lezen "Medium Elly weet raad"
De binnentuin van het zorgverblijf in Putten is een modderpoel. Het is januari 2015, het regent onophoudelijk. Werklieden leggen de laatste hand aan de huisjes waar straks ook mijn moeder komt te wonen.Tussen de timmerlieden en loodgieters duwt een oude man een kruiwagen voor zich uit, zijn laarzen zakken tot aan zijn enkels in de blubber.
Verder lezen "De machinist"
Ik heb vernomen dat het zondag heel fris is geweest in Hoevelaken. Het vakantiehuisje is erg leuk. Het is voorzien van een koelkast en groot gasstel. Het dorp Domburg is ook niet ver verwijderd van ons huisje.
Iemand schrijft over zijn vakantie in de buurt van Domburg. Niet meteen iets om over naar huis te schrijven, maar oké. Toch vraag ik me af: wie is de schrijver, hoe oud is hij, hoe moet ik me deze persoon voorstellen?
Verder lezen "Dik Trom en de brief uit het kabinet"
Op vakantie in Ierland zit ik na het 'bed' en tijdens mijn 'breakfast' achter een traditioneel Iers ontbijt. Heavy stuff. Hiermee kan ik ruimschoots vooruit tot het avondeten.
Naast me hapt een dame uit Dublin haar eerste worstje naar binnen.
Verder lezen "Geesten, spoken en gebakken ei"
Vandaag is mijn moeder jarig, bij velen bekend als 'tante Marrie'. Ze is 88 jaar geworden. Reden om een kleine traditie in ere te houden: deze maand draag ik mijn blog aan haar op.
Als ik op een regenachtige zondagmorgen mijn moeder bezoek in het zorgverblijf, hangt aan de deur van de huiskamer een bordje 'Stilte, kerkdienst'.
Verder lezen "Bezoek op zondag"
Op vakantie in Ierland lopen we door Galway, een kleurrijke universiteitsstad met een levendig muziekleven. In de drukke winkelstraat in het centrum zoek ik een meisje met zwart haar en blauwe ogen.
Verder lezen "Therapie tegen troosteloosheid"
Vacatureteksten staan vaak bol van clichés. Het lijkt wel of heel werkgevend Nederland dezelfde persoon zoekt: een klantgerichte, gedreven teamplayer, die zich thuis voelt in een dynamische werkomgeving.
Verder lezen "Yathzee op de plee"
De dominee vraagt in zijn gebed of God tijdens de viering aanwezig wil zijn en ons iets wil laten zien wat we nog niet eerder hebben gezien. Een doorkijkje, een gedachte...
Verder lezen "Nico de Mus"
Gebroederlijk staan ze naast elkaar. Zij aan zij, rug aan rug. De jaren tellen: ze zien er wat vaal en verlept uit. De een heeft zijn wortels in de wiskunde, de ander in de taal.
Verder lezen "Rug aan rug"
Het zou zomaar gekund hebben: ik zit in de Machinekamer van de Westergasfabriek in Amsterdam. Op de videowall voor me flitsen foto's voorbij, tot het beeld blijft hangen bij een foto met een boodschappentasje.
Verder lezen "Tasje met een boodschap"
De lente staat voor de deur, doe eens gek, ga stemmen in je korte broek en neem een pak vla mee... Verder lezen "Vla in je korte broek"
Als onze jongste in onze gezinsdiscussies verbaal onder vuur komt te liggen, grijpt ze nog wel eens naar haar ultieme verdedigingsmiddel: 'Optiefen, ouwe graftak!' Dat werkt altijd: we lachen, de kou is uit de lucht en zij heeft de aandacht afgeleid.
Verder lezen "Optiefen, ouwe graftak"
Het is een boektitel van Gerard Reve en vroeger stond het ook nog wel eens in een contactadvertentie: klein gebrek geen bezwaar.
Verder lezen "Klein gebrek geen bezwaar"
Je handen droog je af met een handdoek, stof haal je weg met een stofdoek. Maar de vaat droog je niet af met een vaatdoek. Dat doe je met een theedoek. Daarom: waarom heet een theedoek een theedoek?
Verder lezen "Waarom heet een theedoek een theedoek?"
De spatie is aan een geweldige opmars bezig, zo lijkt het. Dan zie je bij een fietsenmaker een bord met de tekst: Buiten band 10 euro, binnen band gratis. Natuurlijk ga je dan naar binnen om de gratis band te halen.
Verder lezen "Waarom de spatie een belangrijk leesteken is"
'Daarvoor vind ik het nu nog te vroeg, laten we haar eerst deze kans nog geven...'
Ik zit in de wachtkamer van de dierenarts. Uit de spreekkamer waaieren flarden naar buiten van een twistgesprek.
Verder lezen "Weet je wat het is…"
Vorig jaar publiceerde ik op 2 oktober een blog over mijn moeder die op die dag 86 jaar werd. We zijn nu een jaar verder. Daarom is ook dit blog aan haar gewijd, bedoeld als verjaardagscadeautje. Het verhaal speelt ongeveer tien jaar geleden.
Mijn moeder is in de tuin bezig als een auto stopt.
Verder lezen "De weg naar Sint Jozef"
Het is de dag na de fatale vlucht van de MH17. Het komt voor mij dichtbij omdat niet veel eerder mijn oudste dochter voor een welverdiende vakantie over Rusland naar Thailand vloog. Het had haar ook kunnen overkomen.
Verder lezen "Kantoortuin"
Mijn tip voor de vakantie: neem een paar ellendige boeken mee. Zo ellendig dat je je de tranen lacht...
Verder lezen "Leuke ellende"
Als tekstschrijver doe ik veel interviews. Soms gebeurt er iets waardoor het gesprek ineens de wind in de rug krijgt. Zoals nu.
Verder lezen "Pixies? Nou Leo, dat is harde shit"
Mijn moeder is vergeetachtig. Erg vergeetachtig. Ze is 86 jaar en nog zo gezond als een vis, maar een harteloze hengelaar vist haar vijver van herinneringen langzaam leeg. Ze woont nog zelfstandig, maar dat is een broos bestaan. Daarom komt deze week de casemanager op bezoek.
Verder lezen "Moedertaal in de zorg"
Om 23.45 uur komt het bericht via mijn website binnen. Een keurig bericht. Niks mis mee. Of ik kan helpen met de teksten voor een website van een nieuw escortbureau.
Hoeveel kun je vertellen in een superklein verhaaltje? Veel. Zeer veel zelfs. Maar het is wel een vak apart. Daarvoor moet je bij een zkv'er zijn: een schrijver van het zeer korte verhaal. Een erkend meester in dit genre is A.L. Snijders.
Verder lezen "Zeer Kort Verhaal"
Het gebeurt me als tekstschrijver elke week wel een keer: iemand mailt een opzet van een tekst met de vraag of ik die wil redigeren. Eén woordje maakt direct duidelijk uit welke wind de tekst waait. Het woordje welke. Met dit woordje probeert de schrijver wat meer gewicht in de schaal te leggen. Het leidt tot taal welke irriteert.
Verder lezen "Weg met welke"
Het mag weer even: zwelgen in sentimentele verhalen. Rond de kerstdagen kijken we voor de honderdste keer naar Home Alone 1, 2, 3 en 4 en lezen we kerstverhalen waarin de wereld voor even een klein beetje beter is.
Verder lezen "Kerstverhaal met moeder Marrie"
Het moest er natuurlijk een keer van komen. Dat ik het zou moeten hebben over de wonderlijke woordenwirwar van Johan Cruijff.
Tom Waits loopt over een renbaan. Het oog van de zanger valt op een kunstwerk. Op een plek waar je dat niet direct verwacht: een afgebladderde staldeur. De deur is verweerd, aangevreten door een verveeld paard. Maar daar waar geen bladdertje verf meer zit, juist daar 'ziet' de zanger dat hier een kunstenaar aan het werk is geweest.
Verder lezen "De kunst van het kijken"
Vandaag, 2 oktober 2013, is mijn moeder 86 jaar geworden. Een mooi moment om stil te staan bij het verhaal over de spekpannenkoeken. Een ode aan mijn moeder.
Zwaar gevoel
We eten spekpannenkoeken als mijn moeder van in de tachtig aan komt fietsen. Ze wil geen storende factor zijn en gaat met haar stoel op een meter afstand van de tafel zitten.
Verder lezen "Ode aan mijn moeder"
De hemelpoorten onder de roodwitte schoorstenen van jouw favoriete campingweekend zwaaien weer open. Drie dagen lang is het weer Hammertime in het hiernumaals, tjokvol seks, dance en rock & roll in ons eigen kick-ass lusthof in Flevoland toverland. Welcome to Paradise!
Zo begon dit jaar de festivalkrant van Lowlands.
Verder lezen "Seks & Uggs & Rock ’n Roll"
Eerst een vakantie boeken, dan nadenken over vakantieboeken. Vakantie en lezen horen bij elkaar als een pen bij een tekstschrijver.
Verder lezen "Eerst vakantie boeken, dan vakantieboeken"
Als ik mijn kind Lucifer zou willen noemen, zou een weigerambtenaar dan zeggen: 'Nee, vriend, dat gaat niet door. Jouw kind gaat niet naar de duivel heten.'
Verder lezen "Te gekke namen"
Mister and Mississippi maakt sferische pop met een folky inslag, zegt de Volkskrant. Wat gaat hier mis?
Verder lezen "Je Bent Zelf Sferisch"
Sportverslaggeving is een aparte tak van sport. Net als bij alle journalistieke verhalen is het ook in de sportverslagen vaak de invalshoek die 'ut' 'um' doet.
Verder lezen "Valstrik in half-open uitspeelstandje"
's Morgens in de douche kom ik mijn jongste dochter tegen. Ze vult twee flesjes water.
'Wat ben jij aan het doen', vraag ik.
'Ik vul twee flesjes water', antwoordt ze.
Verder lezen "Naar de letter"
'Fans van Metallica hebben ooit het 'matje' uitgevonden: een kortgeknipt kapsel, maar lang in de nek. De hardrockers bedachten dat omdat ze er voor hun werk netjes uit moesten zien. Zo ben je keurig van voren en hardrock van achter.'
Journaliste en schrijfster Hester Carvalho schreef deze zinnen in haar boek Popmuziek. Voor kinderen vanaf 9 jaar.
Verder lezen "Popmuziek voor Jip en Janneke"
Ineens is daar dat opgewonden sms'je van mijn dochter. Ze heeft een envelop gevonden met de volgende tekst: 'Dit pas openmaken als ik 13 of 14 jaar wordt, op 9 mei na 3 uur 's nachts. Ganna, 10 jaar.'
Verder lezen "Kinderwens"
'He'
Meer vertelt het sms-bericht niet. Het profielfotootje dat Whats App meestuurt, laat een knappe jongedame zien, met lang bruin haar, van rond de twintig. Ik ken haar niet. Helaas.
Verder lezen "Onbekende brunette en vervreemde eenling"
'I'm sitting in de second chamber and I'm having my first period.' Ooit stelde een Nederlandse staatssecretaris zich zo voor aan een buitenlandse collega.
Verder lezen "We stand for monkey"
'Hoer- hoerr- hoerrrra', schreeuwt Henk als er weer een doelpunt valt.Daarmee krijgt hij steevast de lachers op zijn hand. Henk stottert.
Verder lezen "Hoe vul je de creatieve pen?"
De Rolling Stones bestaan 50 jaar. In mijn 'bewaarbakje' kom ik een artikel uit het AD tegen over deze muzikale mastodonten. Het artikel is in 2006 geschreven door muziekjournalist Arno Gelder. Elke opschoonronde liet ik het toch weer liggen. Waarom?
Verder lezen "Tekst die rockt, taal die rollt"
Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Ik ben doorgaans de man van die duizend woorden, maar wil het nu toch hebben over een beeld hebben. Dit beeld.
Verder lezen "Het gebaar van Saar"
De thermostaat van de firma Plieger heeft de nachtrust van mijn echtgenote Elly ernstig verstoord. Niet omdat het apparaat niet deugt, maar vanwege een handleiding die deze naam niet mag dragen.
Verder lezen "Hete nacht"
Als tekstschrijver in de zorg kreeg ik het verzoek om een tekst naar 'lekentaal' om te zetten. Goeiedag, wie heeft dit verzonnen. Kan iemand me na één keer lezen vertellen wat hier staat? En na twee keer lezen? En na drie keer?
Verder lezen "Warmte uit zorgtaal verdwenen"
Bestaat er zoiets als het mooiste woord van de wereld? Is er een woord waar we een lint omheen kunnen hangen met de tekst 'Miss Word'?
Verder lezen "Miss Word"
Ooit geweten dat Rob de Nijs eigenlijk een witte neger is? Door Rapper Hef weet ik dat er witte negers bestaan. Zoals Rob de Nijs.
Verder lezen "Witte nigga"
Kennen jullie het boekje 'Man schiet niet in knie?' Nee? Dan ga ik daar nu wat aan doen.
Verder lezen "Lachen om taalkronkels"
I'd like to add you to my professional network on LinkedIn.
Piet van Lieshout
Ik zit verdiept in een tekstopdracht als dit bericht binnenkomt. Het is het standaardbericht van LinkedIn. Piet van Lieshout wil me toevoegen aan zijn professionele netwerk. Piet van Lieshout? Ken ik niet. Ga ik deze Piet wel of niet accepteren?
Verder lezen "Abracadabra"
She locked herself in the bathroom again, so I'm pissing in the yard.
In één krachtige, beeldende zin is de ontluistering van de relatie duidelijk. Ik vrees voor het voortbestaan van deze liefdesverhouding, vooral door het 'again'. Het is niet de eerste keer dat zij zich opsluit in de badkamer. En hij gaat maar weer in de tuin pissen, omdat hij niet bij de wc in de badkamer kan. Er klinkt al berusting in door. Ik ben bang dat dit niet meer goed komt.
Verder lezen "Songteksten"
September kent een aantal bijzondere dagen. Wat te denken van de Roodharigendag op 4 september in Breda. Hier komen jaarlijks duizenden roodharige vrouwen en meisjes uit de hele wereld bijeen.
Verder lezen "Dag van de Aanvoegende Wijs"
Elke vakantie gebeurt het wel een keer. Soms gestimuleerd door sangria of rosébier, soms zomaar, spontaan. Dan wordt vrouwlief Elly gegrepen door de slappe lach.
Verder lezen "Pferdreiten"
De eerste dagen op de camping aan de Noordzeekust beginnen bar en boos. De regen slaat als roffelende Afrikaanse trommels onafgebroken op ons tentdoek neer – alleen worden in Afrika trommels meestal gebruikt om de regen op te roepen.
Verder lezen "Vakantieweer"
Ik behoorde tot de Twittertwijfelaars. Twitter was toch vooral een manier om de wereld op de hoogte te stellen van de meest onbeduidende persoonlijke dingen?
Verder lezen "Twittertijger"