Ineens zit ze daar, giechelend als een ondeugende tiener, op de schoot van verzorger Marinus.
Het is ’s middags, rond de klok van drie. Marinus zit in een loos momentje even in de huiskamer. Moedertje schuifelt op hem af, haar middagrust zit erop. Marinus ziet haar oogjes glimmen en zegt: ‘Hoi Marrie, kom er gezellig bij.’
Hij reikt haar de hand en in één lichte beweging zit ze bij hem op schoot. Het moment is magisch. ‘Marrie kan zich volledig overgeven aan zo’n genietmomentje’, zegt Marinus. ‘Tegelijkertijd wil ze niet tot last zijn, of in dit geval, tot een te grote last zijn. Ze vroeg of ze niet te zwaar was om op mijn schoot te zitten.’
Ik kom voor het eerst in aanraking met Marinus als mijn moeder net verhuisd is naar Putten. Ze is ontheemd, depressief, ze weet letterlijk niet meer waar ze het zoeken moet. Er moet nog een papier worden ondertekend. Verbijsterd kijk ik naar de hand waar ik net een pen in heb gestopt. De hand bibbert en beeft, ze krijgt hem niet in beweging. Ik vraag of ze zin heeft in een wandelingetje, misschien lukt het daarna wel. Ik krijg haar niet in de benen, het zweet breekt me uit. Buiten op een bankje kom ik even bij. Ik snap het niet. Is mijn moeder in een paar dagen Putten zo hard achteruitgegaan?
Op dat moment komt Marinus aanlopen. Ik zeg dat ik mijn moeder nog nooit zo heb meegemaakt, dat ik haar niet bereik, dat ze niet wil wandelen.
Marinus kijkt verbaasd. ‘Dat is vreemd, vanmorgen was ze nog in goede doen. Ik ga even kijken.’
Een paar minuten later zwaait de deur open, mijn moeder loopt aan de arm van Marinus naar buiten. Jas aan. Klaar voor een wandeling.
Later begrijp ik dat Marinus haar niet vróeg of ze wilde wandelen. Hij hield haar de jas voor en zei: ‘Kom Marrie, we gaan even wandelen.’
Ik besef: omgaan met mensen met dementie vraagt om vakkennis en vaardigheid.
Na drie maanden is mijn moeder ‘geland’ in Putten. Ze is gewend aan de structuur van de dag, geniet van de bedrijvigheid in de huiskamer en heeft een band opgebouwd met bewoners en verzorgers.
‘Ik begin mijn dag graag met haar slaperige glimlach,’ zegt Marinus. Rond 08:00 uur gaat hij als eerste naar de kamer van Marrie. Net wakker, de gordijnen nog dicht, herkent ze zijn stem uit duizenden. ‘Acht van de tien keer weet ze mijn naam te noemen, dan weet ik dat ze een goede dag heeft. Daarna volgt eenzelfde ritueel: ik geloof dat ik me niet zo lekker voel, zegt ze dan, misschien is het beter dat ik in bed blijf liggen. Dan krijgt ze nog een uurtje. Heerlijk vindt ze dat. Dat werkt beter dan haar om 09:00 uur meteen uit bed trommelen.’
‘Hier Marinus, een taartje, omdat je niet mee mocht, iezige stakkerd dat je d’r bin.’
Onlangs bezocht mijn moeder met een ‘busje bewoners’ de Pluktuin in Stoutenburg. De pluktuin wordt beheerd door ‘Wilma van Piet’, haar nichtje, op het terrein van boerderij De Vrolijke Mortier. Hier stond haar wieg. Marinus bleef op het zorgerf. Moeders overhandigde hem na de trip een taartje.
‘Hier Marinus, een taartje, omdat je niet mee mocht, iezige stakkerd dat je d’r bin.’
‘Soms kan ze ineens van die bijzondere dingen zeggen’, zegt Marinus. ‘Dat kleine vrouwtje, met haar zilveren haren en haar lieve woordjes, heeft ook nu nog – 91 jaar oud – een geheel eigen manier van ‘zijn’.’
Ben Tekstschrijver
De wereld van mijn moeder hield niet op toen ze de diagnose ‘dementie’ kreeg. Nog steeds heeft ze haar genietmomenten. Misschien is dat wel de kern van goede ouderenzorg: elke dag weer zoeken naar deze momenten. Hebben jullie hier voorbeelden van? Of hebben jullie persoonlijke verhalen over mijn moeder? Deel ze hieronder.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Wat heb je er weer een mooi verhaal van gemaakt, precies zoals we haar mee hebben mogen maken.
Mooie en vooral lieve tekst, Ben. Maar het plaatje zegt eigenlijk alles…. Gefeliciteerd en een fijne dag.
Ad
Gefeliciteerd met je moedertje, prachtige leeftijd en foto…..!
Mooi en ontroerend verhaal, Ben. Wat een levensvreugde. Dat haar 92ste levensjaar ook zulke prachtige momenten mag kennen!
Ik hoop dat ook Henk Bloklander zich op Buiten-Verblijf zo thuis zal gaan voelen.
Dankjewel Ellie. Ik hoop ook dat we meer van dit soort mooie momenten aangeboden krijgen. En wat betreft Henk Bloklander: volgens mij gaat dat goed, al heb ik hem nog niet op schoot bij Marinus zien zitten… 🙂
Heel mooi geschreven Ben en zó herkenbaar.
Mijn vader, Henk, heeft daar ook zijn plekje “gevonden” hoor!
Misschien niet bij Marinus op schoot 😄, maar hij noemt het vaak een “geweldig oord” en dat is het!
Marinus is top, maar de andere verzorgers zijn ook fantastisch.
Het is fijn om te zien hoe zij met de bewoners omgaan.
Ik neem mijn petje voor ze af!
Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder Ben.
Remco,
Wat fijn om uit jouw mond te horen dat Henk Bloklander in Putten ook zijn plek gevonden heeft. En de ode aan Marinus was een ode aan alle mensen die op het zorgverblijf werken.
Wat een prachtig en liefdevol verhaal.
Wat een super mooi verhaal. Gefeliciteerd met je moeder.
Zoveel herkenning in je verhaal. Mijn moeder zit sinds een jaar op hofje 3. Zoveel bewoners, die daar nu een jaar wonen, zijn uit hun schulp gekropen en zijn weer tot “leven” gekomen.
Afgelopen zaterdag was weer zo’n geluksmomentje voor mijn moeder. De rollatorrace, waar mijn neefje Daniel en ik ook aan hebben meegedaan, was tegelijkertijd ook een kleine familiebijeenkomst. Zo heerlijk ongedwongen en uiteindelijk heerlijk samen met moeder buiten gegeten. De foto op familienet, waar moeder haar kleinkinderen staat uit te zwaaien, spreekt boekdelen. Hier wordt toch iedereen gelukkig van!
De kern van goede ouderenzorg is voor mij – naast de basiszorg van wassen, aankleden, eten, medicijnen – het zoeken naar genietmomentjes. In Putten hebben ze de goede attitude. Het lukt ze elke keer weer. Hier worden we inderdaad als bewoners, kinderen, familie én medewerkers heel gelukkig van!
Aaaaw zo lief en leuk om te lezen! Oma met d’r zilveren haren en woorden van goud! ♡
Zilveren haren en woorden van goud. Mooi.
Hadden veel demente ouderen maar een Marinus! Zag het voor veel van deze ouderen een stuk zonniger uit!
Ben gefeliciteerd met je moedertje
Standbeeld voor Marinus en al zijn collega’s in de zorg die op zoek zijn naar genietmomentjes voor de mensen die ze verzorgen.
Benny-Boy, van harte gefeliciteerd met mammie, bedankt voor je mooie verhaal!
Ben ontroerd: Ben, gefeliciteerd met je dierbare moeder!
Ben en alle andere familie,
Wat een mijlpaal en wat een prachtige foto.
Wat een mooi en gevoelig artikeltje!
De naam van de pluktuin “De vrolijke mortier” is afkomstig uit 1939 toen in de boerderij een mortiercompagnie werd ingekwartierd, ze waren afkomstig uit Amsterdam, hielpen ook met hooien en zorgden voor een vrolijke noot in het vooroorlogse Hoevelaken.
Klopt, de soldaten gingen met een maag gevuld met gebakken eieren naar het front.
Lieve Marrie, de liefste van Hoevelaken, van harte gefeliciteerd.
Gefeliciteerd met ‘de tante Marrie van Hoevelaken’.
Wat een geweldig en ontroerend stukje! De ware aard van je lieve moeder is er nog steeds. Zo mooi dat ze Marinus een gebakje geeft. Van harte gefeliciteerd, Ben
Zó leuk dat tante Marrie naar de pluktuin kwam! Ze genoot er zichtbaar van en wij genoten van haar. Wat dat betreft is ze niks veranderd, nog even liefdevol, warm en hartelijk als altijd!
Van harte gefeliciteerd en een fijne verjaardag vandaag voor tante Marrie!
Het was een geweldig uitje voor mijn moeder en de andere bewoners die erbij waren. Maar wat wil je ook: weer kennismaken met je ouderlijk huis, en ‘Wilma van Piet’ tegenkomen… 🙂
Prachtig geschreven Ben.
Fijn dat ze haar draai heeft gevonden in Putten.
Bijzonder mooie locatie daar trouwens.
Fijne verjaardag 🎈🥂
Van harte gefeliciteerd Ben met je moeder. Een prachtig herkenbaar verhaal. Wij zijn ook erg blij met alle goede zorgen en genietmomenten van ’t Zorgerf voor mijn schoonmoeder. En samen hebben ze het helemaal goed.
Mooi dat mijn moeder en jouw schoonmoeder in Putten zulke hartsvriendinnen geworden zijn.
Wat een prachtig verhaal Ben. Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder.
Fantastisch dat zij omringd met zoveel liefdevolle zorg oud mag worden.
Zo lief zo bescheiden. Met de kerstmarkt ben ik er weer Marrie. Ik hoop jij ook, met je lieve glimlach, net als vroeger toen ik nog met Nellie speelde. Een rol mentos voor onderweg als ik naar huis ging.
Wat een mooi idee, de blog over jouw moeder. Een prachtige herinnering aan haar en de begeleider. Ik hoop dat ze er zelf ook van kan genieten!
Hoi Ben, zo wil je toch wel oud worden. Gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder.
Mooi man. Van harte gefeliciteerd met je moeder. Ik wens jullie nog vele genietmomenten.
Wat een mooi verhaal, gefeliciteerd met je moeder.
Op de somatische afdeling waar ik werk komen wij ook vaak de kwetsbare ouderen tegen. Wat ik persoonlijk goede zorg vind, is net dat kleine beetje extra zorg te leveren wat niet alleen de lach op het gezicht bij de patiënt tovert, maar ook vertrouwen geeft bij de familie. Als de patiënt zich veilig voelt, weet de familie dat hun dierbare vader of moeder bij ons op de goede plek is. Een plek waar niet alleen de broodnodige medische zorg wordt geleverd, maar waar ook aandacht is voor de mens achter de patiënt.
Je raakt de kern. Ik vind dat ze bij jou op de afdeling erg blij met jou mogen zijn.
Van harte gefeliciteerd Ben, met haar verjaardag en met zo’n prachtmoeder. Als jij over je moeder schrijft, ben je altijd op je best. Wat moet er een intense band tussen jullie bestaan. Natuurlijk verdienen ook Marinus en Buiten-Verblijf een groot compliment, maar ik denk dat hun liefdevolle benadering ook wel iets te maken heeft met het zonnige karakter van je moeder. En wat het nichtje Wilma betreft, ook zo’n zonnetje. Ik heb haar ooit in de Duitse les gehad. Van zulke leerlingen kun je er wel 100 in een groep hebben. Dus met zo’n gastvrouw is de pluktuin absoluut een aanrader.
Dankjewel Hans, ik zal de felicitaties doorgeven aan ‘mijn prachtmoeder’ en je complimenten over de pluktuin doorgeven aan ‘Wilma van Piet’.
Van harte gefeliciteerd met jullie moedertje 🌺❤
Wat een mijlpaal en zo’n tevreden lief mensje. Wat een mooie blog heb je weer geschreven 😊. Kippenvel, ontroering, brok in de keel. Wat mag ik dankbaar wezen dat ik in Putten mag werken en de bewoners geluksmomentjes mag geven.
Fijne avond met al je zusters en familie 🎉🙋♀
Wij zijn als familie dankbaar met jou!
Geweldig en ontroerend verhaal weer over jouw lieve moeder, ben nog steeds blij dat ik haar een keer heb ontmoet bij het ziekenhuis, weet je nog wel? In ieder geval, van harte gefeliciteerd en ik wens haar en jou nog veel mooie jaren met elkaar toe!
Ik weet het nog heel goed Marietta, het waren een paar woorden op de stoep, vlak voor de ingang van het ziekenhuis. Bijzonder dat je deze korte ontmoeting nog steeds op je netvlies hebt staan.
Ben van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder.
Wat heb je er weer bijzonder mooie blog van gemaakt.
Ik denk terug aan de tijd dat ik bij haar de boodschappen bezorgde vanuit de supermarkt van Altena
Toen ik met de bus het erf verliet bleef ze in de deuropening zwaaien tot dat ik haar niet meer zag.
Wat een lieve moeder…
Haha, Jan, ja, mijn moeder en zwaaien…
Gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder. Ik zie allemaal mooie reactie’s op je blog. Daarmee wordt tie alsmaar mooier.
Ook een standbeeld voor alle lezers die zo prachtig reageren!
Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder Ben! Je verhaal is hartverwarmend,
als ook de vele reacties.
Zoveel gelukwensen van mensen die Marrie en jou een warm hart toedragen. En aan Marinus niet te vergeten.
Prachtig!!
Dankjewel Joke, dankjewel.
Lief verhaal en een lieve foto! Gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder!
Wat een mooie blog weer Ben. Een koesterend verhaal.
Wat een lieve vrouw we missen haar in het dorp!
Gefeliciteerd met deze bijzondere dag van een bijzondere lieve vrouw.
Hopenlijk mag je nog veel meer verhalen over haar schrijven
Mooi Ben,
Gefeliciteerd
Wat ontzettend mooi. Gefeliciteerd.
Van harte gefeliciteerd met jullie lieve moeder!⚘
Wat een prachtig verhaal heb je geschreven Ben, het is zo herkenbaar.
Moe maar voldaan van een fijne dag met al haar dierbaren om haar heen, mocht ik haar net fijn instoppen. Toen ik vertelde dat ze vast héel moe was, gaf ze als antwoord: ‘ik ben wel moe, maar het is nog wel te houden hoor!’
Prachtig vrouwtje, trots dat wij iedere dag voor jullie moeder mogen zorgen! X
Lieve Anouk,
Mocht ik haar net fijn instoppen…
Alleen die woorden al. Het zegt alles over hoe jullie met de mensen omgaan die aan jullie zorg zijn toevertrouwd.
Ik kreeg een brok in mijn keel van jouw verhaal, Ben!
Momenteel ken ik van nabij drie mensen die Alzheimer hebben, en alle drie reageren ze volstrekt verschillend (net zo verschillend als mensen kunnen zijn).
Een buurman, een zwager en een vriend van ons, is achterdochtig en wantrouwend geworden, gaat nauwelijks meer naar buurtverjaardagen of buurtborrels, wil alleen nog de eigen familie zien, en tot onze vreugde: ons. We eten over en weer bij elkaar en fietsen met elkaar. Tot nu toe is hij in ons gezelschap nog altijd goed geluimd, hoewel hij af en toe iets zegt waar geen touw aan vast te knopen is.
Mijn zwager, vroeger militair, ook thuis, is van de weeromstuit heel mild geworden. Hij verblijft sinds kort in een verpleeghuis waar de zorg prima is en hij zich uitstekend vermaakt. Hij zit op een kleine afdeling met voornamelijk vrouwen. Hun aandacht vindt hij heerlijk! Hij is fysiek, net als mentaal, in korte tijd snel achteruitgegaan. Soms realiseert hij zich hoe hij er aan toe is en dan wordt hij overweldigd door verdriet, maar meestal is hij opgeruimd en lacht hij veel.
Onze vriend tot slot. Hij is er nog het beste aan toe, is vooral heel erg vergeetachtig. Zijn vrouw wil zich er niet aan ergeren, maar dat is een proces dat zich niet laat afdwingen. Zij is altijd iemand geweest van vlug vlug en nu moet ze engelengeduld opbrengen. Lastig!
Zo’n intiem moment met een verzorger, zoals jouw moeder ondervond, maakte ik mee toen we nog bezoekouders waren in een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Daar maakten we een keer een verjaardagsfeestje mee van een meisje (vrouw, 50 jaar!), die samen met onze Adri ‘op de groep was’. De mannen kregen een biertje en de vrouwen een bessenjenevertje. Of ze zich dat lieten smaken! Maar ja, één van de vrouwen kreeg zo de hoogte dat ze naar Henk, de groepsleider, rende en hem onder tientallen zoenen bedolf, terwijl ze in hem klom. ‘Henk, Henk, je weet dat ik al jaren verliefd op je ben, ik wil met je trouwen, nu!!’ Waarop Henk haar liefdevol en zachtjes weer op de grond zette. ‘Ach Agaath, dat weet je toch, dat ik met Kees ben.’
Agaath droop pruilend af. Weer niet gelukt….
Hi Annelies,
Dank voor je uitgebreide persoonlijke relaas. Het is inderdaad zo dat dementie zich heel verschillend kan uiten. De medaille kan twee kanten opvallen. Mijn moeder laat het zich allemaal lekker aanleunen, geniet van de gezelligheid om haar heen, helpt graag mee met wasvouwen en aardappels schillen en geniet van elk advocaatje met slagroom dat ze voorgeschoteld krijgt.
Maar dementie kan ook leiden tot bijvoorbeeld angst, paranoïa en ontremd gedrag. Dan is de prikkelrijke omgeving waar mijn moeder zit, veel minder geschikt. Die zijn misschien meer gebaat bij een wat prikkelarme omgeving.
Mijn moeder heeft geluk dat haar ziekte zich op een milde manier uit.
En Agaath, tja, bij Agaath zorgde de bessenjenever voor ontremming, waardoor haar ‘liefdevolle’ oprisping vrij spel kreeg. ‘Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren…’, dichtte Willem Elsschot. In dit geval stond Kees in de weg.
Prachtig, Ben, en wat een fijn gevoel dat je moeder door zulke lieve mensen wordt verzorgd!
Wat een super mooi stukje! Ik heb ook erg mogen genieten van uw moeder! Ik heb stage gelopen op zorgerf.
Prachtige foto, prachtige tekst! Gefeliciteerd met je moeder, Ben!
Hoi Ben,
Mooi verhaal, mooie beelden die je zo voor je ziet. Naast alle moeilijke en ingewikkelde momenten is het zo goed om die betekenisvolle momenten in hoekjes en gaatjes te zien en te vinden. Mijn schoonmoeder wordt ook 91 deze maand en heeft ook Alzheimer. Het is soms zo moeilijk om te zien dat ze weet dat het achteruit gaat en hoe het verdriet dan komt. Het besef van het verlies is hartverscheurend. Het is zo’n kunst om met geduld te blijven kijken en voelen. En…je hebt zo nu en dan ook wel wat Marinussen nodig…
Hi Rob,
Ik sprak een collega die een vader had die dement was. Hij zei dat hij het het meest moeilijk had in het schemergebied, waarin hij wist dat hij achteruit ging. Toen hij daar ‘doorheen’ was, omschreef hij hem als een ‘blije demente’: hij genoot elke keer van zijn jenevertje of het de eerste in zijn leven was.
Het besef dat je je geheugen – en daarmee je geschiedenis en je leven – stap voor stap verliest, is hartverscheurend. Dan hebben we inderdaad zo nu en dan Marinussen nodig…
Ik heb je reactie ook even doorgestuurd naar Marinus. Ik denk namelijk dat jouw reactie op zijn beurt Marinus weer een geluksmomentje bezorgt. Mooi toch?
Het is een prachtig verhaal en geeft prachtige reacties.
Ben, je verwoordt daarmee ook onze gelijkgestemde gevoelens van ons als zussen en de dankbaarheid die ook wij hebben naar de medewerkers van het Zorgerf.
Mooi Ben. Fijn dat je moeder het zo goed heeft daar.
Wat leuk, we woonden vroeger aan dezelfde straat. Wat was het altijd gezellig om langs haar heen te zwaaien!
Zo’n lief vrouwtje🎀
Gefeliciteerd moeder van Ben! Wat een mooi cadeau heeft hij op papier gezet. En de pluktuin in Stoutenburg, zo’n mooi plekje. Bloemen voor Marinus!
Pluk de dag. Dat kan heel goed in Stoutenburg.