Op de camping huppelt een bruine chihuahua voor me uit. Ik herken hem van vorig jaar, hij heet Jimmy, hij mist zijn linkervoorpootje.
Zijn baas vertelt me het levensverhaal van Jimmy. Hij is nog maar net verwelkomd als nieuw gezinslid als de baas gaat slapen op de bank. Het hondje gaat bij hem zitten, vlak bij zijn gezicht. Als de baas wakker wordt, kijken ze elkaar op de afstand van een paar centimeter recht in de ogen. De baas schrikt ervan. Jimmy ook. De jonge hond schrikt zo erg dat hij pardoes achterovervalt, tussen de bank en de tafel. Hij valt zo ongelukkig, dat hij zijn linkervoorpoot breekt.
Er zijn drie opties: een orthopedische voorziening, een amputatie of laten inslapen. Inslapen is voor de kersverse baas geen optie, de keuze valt op een amputatie. Jimmy is daarna depressief. Hij is niet uit zijn bench te branden. Moet gedragen worden naar een stukje gras om zijn behoefte te doen.
De afspraak is dat het driepoothondje na twaalf weken ‘zijn leven opgepakt moet hebben’. Zo niet, dan volgt alsnog de spuit. Drie dagen voor de fatale spuit staat hij ineens naast zijn baas in de keuken. Of hij voorvoelde dat hij zichzelf nu echt bij de lurven moest pakken en in actie moest komen.
Jimmy leert om zijn rechtervoorpoot meer naar het midden te zetten om in balans te blijven. Nu, zeven jaar later, heeft hij een massief voorpootje en huppelt hij vrolijk over de camping. Op de paralympics voor honden zou hij kanshebber zijn op de honderd meter sprint, hij kan een razende snelheid ontwikkelen.
Hij zoekt naar een beeld dat alles duidelijk maakt. Zijn gezicht klaart op. ‘Net als dat hondje hier op de camping’, zegt hij.
Later op de dag kom ik op het terras een bekende tegen. Hij komt al jaren op de camping. Hij vertelt dat hij ooit een Buick bezat. Maanden sleutelt hij om de Amerikaanse benzineslurper weer rijklaar te maken. In zijn gerestaureerde bolide voelt hij zich de Elvis van de snelweg. Tot het moment dat hij plotseling zijn rechtervoorwiel voor zijn auto uit ziet rollen. Hij heeft de moeren van het wiel niet goed vastgedraaid. De Buick rijdt door op drie wielen en komt zonder verdere schade in de berm tot stilstand.
Ik hoor het verhaal met stijgende verbazing aan. Waarom kapseisde de auto niet? Ik weet dat een tafeltje met drie poten nooit wiebelt, maar dan staan de poten in balans. In mijn beleving zakt een rijdende auto zonder rechtervoorwiel direct naar rechts, raakt zijn ijzer het asfalt en komt hij na een vonkenregen en veel geraas tot stilstand. De Buick-bestuurder probeert me uit te leggen waarom dit niet gebeurde. Hij zoekt naar een beeld dat alles in één klap duidelijk maakt. Zijn gezicht klaart op.
‘Net als dat hondje hier op de camping’, zegt hij.
Het wiel was vrij gemakkelijk weer terug te zetten. Op drie wielen verder door het leven zou de Buick nooit zijn gelukt. Zoveel vernuft en aanpassingsvermogen heeft een auto niet. Daar moet je toch echt een hondje voor zijn.
Ben Tekstschrijver
Aanpassen aan een beperking, heb jij daar een mooi verhaal over? Leuk als je reageert.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Fascinerende blog weer Ben!
Een tijd had ik een partner die veel afwijkingen – vooral in het obsessieve-compulsieve spectrum – die ze tijdens haar studie en daarna had bestudeerd, terecht op mij projecteerde. Waar mogelijk paste ik me aan deze handicaps aan. Ook met allerlei lichamelijke beperkingen kan ik omgaan. Ik ga nu niet verder in op al mijn tekortkomingen, want het zijn niet mijn onvolkomenheden maar mijn capaciteiten die voor mij tellen.
Je capaciteiten tellen. Jimmy zal het met je eens zijn.
Leuk om te lezen, Ben.
Als hondeneigenaar heb ik ook veel voor mijn (gelukkig) viervoeters over, maar het is soms verbazingwekkend hoe ver mensen gaan voor hun hond. Wist je dat er zelfs speciale honden-rolstoelen zijn? Nou ja, als het nodig was zouden wij die waarschijnlijk ook nog aanschaffen.
Dat wist ik ja. En ik snap het ook wel. Dierenleed maakt me week.
Ben,
Je weet vast nog wel dat wij vroeger een hondje hadden. Een pinchertje. Een rustig hondje, behalve als Kok, de melkrijder langskwam met paard en wagen. Daar moest en zou hij achteraan. Tot hij tegen het wiel terechtkwam. Sinds die tijd liep hij op zijn twee voorpootjes. Ook toen hij weer gewoon kon lopen. Als hij haast had, heel zijn achterlijf omhoog en rennen maar. Geen gezicht.
Heeft jouw hondje zich later aangemeld bij de plaatselijke turnvereniging?
Mooie blog Ben!
Gelukkig zijn veel mensen en dieren gezegend met een sterk aanpassingsvermogen.
Al was het alleen maar om te overleven…
Ook het dappere hondje Jimmy heeft zijn leven eraan te danken.
Fijn dat ie al zeven jaar vrolijk rondhuppelt!
Wederom een prachtig verhaal. Vanaf nu zal ik ook anders naar de kat van de buren kijken die ook maar een voorpoot heeft en er lustig op los rent.
Ik ben door je blog benieuwd hoe dat zo gekomen is en of die kat ook eerst een poosje niet van zijn plek is gekomen alvorens toch te gaan lopen.
Tja, het levensverhaal van de kat. Al heeft een kat wel een groot voordeel: die heeft negen levens.
Het leven met één borst is eigenlijk geen beperking te noemen. Niemand ziet het, het doet geen pijn en het beperkt me niet in bewegingen. En toch heeft het voordelen. Doordat ik goed kan naaien, maak ik mijn eigen protheses (en soms die van andere dames met een afwijkende maat) in bijpassende kleuren van mijn kleding. Natuurlijk gewoon voor mezelf, maar ja, mooie lingerie draag je ook niet voor de buitenwereld. En ik hoef bij het naaien niet zoals vroeger af en toe een speld tussen mijn lippen te steken. Ik steek ze gewoon in mijn neppertje.
Je laat in je reactie duidelijk zien dat humor ook een manier is om je aan te passen aan tegenslag.
Hoi Ben, door jouw blog moest ik denken aan een video op YouTube, getiteld Citroën DS on 3 wheels: https://youtu.be/O7AijogHtRc
Bij Citroën kon dit door de hydropneumatische vering (voor zover ik weet).
Hoi Ben,
Geweldig om dit te lezen….zo zie je maar weer niet te snel afschrijven. Top dat Jimmy nog zo’n mooi leven heeft gekregen.
Zet je ook wel aan het denken, hoe gauw wij soms zeggen dat iets niet meer mogelijk is, kijk naar de Paralympische spelen. Geweldig hoe iets als bijvoorbeeld een handicap waarbij je toekomst in duigen valt, kan worden omgebogen tot een prestatie die ongekend is. Dank je maar weer voor het delen van je mooie verhaal😍
Groet, Bertina
Niet te snel afschrijven, helemaal mee eens. Zit in het verhaal nog wel een addertje onder het gras: Jimmy pakte zichzelf net op tijd bij de lurven. Hij kwam na bijna twaalf weken zelf zijn bench uit. Dat heeft zijn toekomst gered.
Prachtverhaal, Ben!
Hondenverhalen zijn meestal mooi. Zoals Me and Mr. Marly, de film over een hondenleven. Of het boek dat ik onlangs las: Uit het leven van een hond, van Sander Kollaard.
Honden maken een mensenleven rijker. Dat voelen we eens te meer nu onze Flint er na 13 jaar niet meer is. Wat een gemis….
Uit het leven van een hond van Sander Kollaard heb ik met groot plezier gelezen. En het gemis van Flint: ik citeer Arthur Japin (hij heeft het over zijn hond Trip): ‘Ik zag zo op tegen Trips dood dat het missen daarna meeviel. Ik leerde: na hun dood zitten wezens van wie je houdt in je hart, en daar zitten ze heel goed.’
Hoi Ben, wat een ontroerend verhaal over dat driepotige hondje. Het verbaasde me dat hij zo depressief werd. Ik had niet gedacht dat dieren, honden, dat in die mate in zich hadden. Net mensen dus…
Een film over een hond die mij heel erg aanspreekt is de film Haatchi. Eigenlijk is het een kerstfilm en elk jaar trakteer ik mezelf erop. Even naar you tube en je kunt de hele film weer bekijken. Behalve het relaas over een hond en hondentrouw (nooit laat ik me daar meer denigrerend over uit!), laat deze film ook een aangrijpend sterfgeval zien. Het gaat over een amerikaanse professor, die Haatchi als eenzame pup meeneemt van een verlaten station (e.e.a. is gebaseerd op een waargebeurd verhaal) en opvoedt. De hond brengt hem elke dag naar de trein die de prof naar de uni brengt en elke dag om vijf uur haalt de hond hem weer op. Totdat de prof onverwacht sterft.
Haatchi is ontroostbaar. Pogingen van een dochter om de hond bij haar gezin in huis te nemen, stranden. Haatchi wil persé elke dag naar het station om zijn baas af te halen, ook al komt de baas niet, nooit meer. Toch houdt hij het tientallen jaren vol, wordt onderhouden door het stationspersoneel, totdat hij sterft. En elk jaar zit ik er toch weer snotterend naar te kijken hoewel ik precies weet wat er komt.
Dank bloglezers voor jullie tips voor boeken en films over honden!
Het is trouwens Hachi, van Hachiko
En hij wachtte niet tientallen jaren maar negen jaar, toen legde hij het loodje
Die film die je beschrijft, laat zien waar het woord ‘hondstrouw’ vandaan komt.
Ik citeer hierboven Arthur Japin. Hij heeft net een nieuw hoek uit over de honden in zijn leven. Trip is er een van. De titel: Honden voor het leven. Iets voor jou?
Het gaat om balans vinden, ook als je leven niet loopt zoals verwacht. Een auto is statisch dus geen balans, maar levende wezens zoeken een evenwicht. Dus de hond is te begrijpen evenals een mens dat kan.
Het enige vreemde is dan toch dat die auto op drie wielen keurig in balans bleef en de chauffeur hem zonder verdere schade aan de kant kon zetten…