Stel, ik heb een relatie met Esther Ouwehand van de Partij van de Dieren. Zij zet een muziekje op. Snoeiharde metal, want daar houdt Esther van. Ik niet. Hoe regelen we dat dan thuis op de bank?
Ik heb de nieuwe jazzplaat van trompettist Jaimie Branch gekocht. Haar trompet klinkt vol en vurig, schrijft de Volkskrant, die maar liefst 5 sterren over heeft voor haar plaat. Bij mijn Elly hoef ik daar niet mee aan te komen: de eerste twee nummers spelen zich nog af in rustig vaarwater, maar in het derde nummer gooien Jamie, drummer, cellist en bassist alle remmen los. De instrumenten zoeken hun weg in een rusteloze notenbrij. Ik weet wat er dan komt: ‘Wat een k**muziek, kan dat af!?’
Columnist Sander Donkers loopt tegen een soortgelijk probleem aan. In zijn boek Verder ontken ik alles schrijft hij: mijn vrouw had geen idee waar ze aan begon toen ze ‘wel even een stukje’ mee zou kijken met de Beatles-documentaire. Die van ruim zeven uur, rijkelijk gevuld met chagrijn, meligheid en oeverloos gejam, waarvan je toch geen seconde kunt missen, omdat de Fab Four recht voor je ogen het ene na het andere absolute meesterwerk bakken.
Ze bekijken samen de docu. Hij maakt haar duidelijk dat ze beter niet kan gaan douchen, omdat ze dan misschien mist hoe Jojo in Get Back terechtkomt. Op een regenachtige dag niet lang daarna stelt Donkers voor de gehele docu een tweede keer samen te bekijken. Weer zeven uur dus. Dan krijgt hij te maken met ‘een weigerachtige vrouw’.
Hoe ga je om met een partner die jouw muziek niet pruimt? Of andersom, jij trekt de muziek van je partner niet? De vrouw van een van de leden van mijn muziekclubje pakt het slim aan. ‘Hans,’ zegt ze, ‘de kinderen zijn het huis uit, er is een kamer vrij, wat denk je ervan om die in te richten als je mancave?’
Dat klinkt Hans als muziek in de oren: hij koopt een mooie geluidsinstallatie en maakt van de kamer zijn persoonlijke plek. Gevolg: zijn partner dirigeert hem nu onverbiddelijk naar boven als hij beneden muziek opzet die haar niet bevalt.
Hij onderwerpt zijn nieuwe date aan de Ryan Adams-test. Met één vraag: wat vind je hiervan. Haar antwoord is doorslaggevend voor hun verdere liefdesavontuur.
Gerhard, een ander lid van mijn muziekclubje, pakt het nog rigoureuzer aan. Hij onderwerpt zijn nieuwe date aan de ‘Ryan Adamstest’. Hij toont haar een opname van Ryan Adams in Paradiso. De test bestaat uit maar één vraag: wat vindt ze hiervan. Ze weet op dat moment niet dat haar antwoord doorslaggevend is voor het verdere verloop van hun relatie. Vindt ze het niks, dan tekent ze daarmee het doodvonnis voor hun verdere liefdesavontuur. Ze vindt Ryan Adams een irritant ventje maar kan zijn muziek waarderen. Daarmee slaagt ze voor haar ‘examen’. Nu wonen ze samen en staat ze bij talloze concerten naast Gerhard voor het podium.
Met Elly zit ik al meer dan 40 jaar – om in muziektermen te blijven – in harmonie op de bank. Ook al moet ze niks hebben van het trompetgeschal van Jamie Branch. Het is de toon die de muziek maakt. En als ik die relatie met Esther Ouwehand zou hebben, zou ze bij het derde nummer van Jamie Branch ook zomaar kunnen zeggen: ‘Kan dat getoeter af, ik hoor liever een olifant trompetteren.’
Ben Tekstschrijver
Stemmen de muzieksmaken van jou en je partner of huisgenoot overeen? Kijken jullie naar dezelfde films? Of juist totaal niet? En hoe lossen jullie dat thuis dan op? Reacties weer van harte welkom.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Een kamertje voor jezelf. Zo’n toevluchtsoord zou je eenieder toewensen die helemaal klaar is met de muziek van een huisgenoot. Of dat nu de Snollebollekes zijn of Rage Against The Machine.
Het uit Amerika overgewaaide macho-etiket ‘mancave’ zou ik daar niet op plakken. Niet iedere man is een holbewoner en iedereen gun ik zo’n eigen plek.
Een toevluchtsoord: mooie benaming voor een plek waar je je eigen muziek kunt draaien. Zit zelfs het woord ‘oor’ in.
Leuk verhaal Ben!
Toffe column!
Leuk onderwerp om over na te denken. Mijn date zou ik aan de Adèle-test onderwerpen… Als ze dat niet zum kotsen vindt is de kans klein dat het wat wordt.
Als ik het goed begrijp is het in Den Haag een belediging als je van Esther nog nooit een cd’tje met de nieuwste metalontdekking hebt gehad… Ze staat erom bekend bij bepaalde gelegenheden muziek uit te delen.
Esther is een bevlogen pleitbezorger voor het lot van dieren, maar ook als het gaat om metal is enige zendingsdrang haar niet vreemd. Ik mag dat wel: iemand die ergens voor staat. Alleen als ze bij je thuis de ene na de andere metalplaat opzet, heb je wel een ’toevluchtsoord’ nodig.
Leuk verhaal, Ben. En herkenbaar. Als ik mijn keuzelijstjes voor de top 2000 door de jaren heen bekijk is er sprake van de blijvers-categorie (Beatles, Stones (van elk maar één nummer), Frank Sinatra, een verdwaald chanson, Adrian Gurvitz, Paul Simon). Ik denk dat het merendeel ervan over drie, vier jaar nog steeds in dit lijstje staat. Dan is er de nieuwkomers-categorie: nummers of artiesten die je voorbij hoort komen, er direct iets mee hebt en er naar op zoek gaat. Zo zijn Dave Matthews met zijn band, I am kloot, Labrinth, Snow Patrol, Tame Impala, Khruangbin en War on drugs op mijn pad gekomen. Als ik het mooi vind, koop ik het ook. En als het dan binnen is gaan mijn vrouw en ik er echt voor zitten. Boekje erbij (cd-koper aan het woord), kijken wie het geproduceerd heeft, waar en wanneer het opgenomen is, wie die geweldige baspartij speelt, etc. Ontleden noemen we dat. Als mijn vrouw dan op een zondagmiddag op eigen initiatief zo’n nieuweling uit de kast haalt en opzet, heb ik weer een zieltje gewonnen. Mooi gevoel. Zo niet, luister ik samen met haar naar Rod Steward, Brian Wilson of the Hollies. Ook leuk, ze komen tenslotte uit dezelfde kast.
Mooi dat jullie zo’n cd ook echt ‘ontleden’. Daar komt het bij mij niet altijd van. Maar dat ‘zieltje winnen’ herken ik. Bijvoorbeeld: ik heb een nieuwe cd – bijvoorbeeld recent de nieuwe soloplaat van Adrianne Lenker, frontvrouw van de veelbelovende indieband Big Thief – in de speler gezet. Mooie kwetsbare muziek met kleine akoestische bezetting. Ik weet dat dit muziek is die Elly mogelijk ook kan waarderen. En dan het moment dat ze opkijkt vanuit haar boek en geïnteresseerd vraagt: ‘Wat is dit voor muziek?’ Dan weet ik ook: weer een zieltje gewonnen.
Mijn vriendin heeft een speciale manier om aan te geven dat ze bepaalde muziek niet waardeert of zelfs verafschuwt. ”Onweer klinkt beter”. Ze citeert daarmee haar vader.
Bliksem, dat is een mooie quote.
Ik ben een muzikale allesvreter dus ik heb niet meer zo de neiging om schurende dissonante herrie op te zetten als mijn partner dat niet waardeert. Ik hoef ook niet zonodig meer te evangeliseren. Ik gedraag mij vaak als een algoritme. Ik ben een playlistmaker en zet zelden een heel album op. Ik weet wat ze mooi vindt, meng daar iets van met mijn eigen smaak die er net naast ligt en doe een voorstel voor een ander stuk muziek. Zo heb ik ook invloed gehad op het luistergedrag van mijn kinderen in de lange autoritten naar Frankrijk. De Spice Girls naast Eels, een snufje seventies en af en toe een alternatieve rocker of een stukje behapbare hitparadedance. Die dissonante herrie zet ik wel op mijn koptelefoon onderweg naar mijn werk. Mijn dochter houdt nog steeds van Eels en mijn zoon zet wel eens een lijst met sixtiessoul op. Win win.
Als geestelijk verzorger heb je ervoor doorgeleerd hoe je het evangelie aan de man (of vrouw) moet brengen. Bij je dochter is dat gelukt, het ‘evangelie van Eels’ is bij haar in vruchtbare bodem gevallen 😉.
Het is een stille evangelisatie. Niet te veel duwen. Gewoon heel vaak dat ene liedje van Eels draaien dat wat minder depressief is dan de rest 😉
Een mooi onderwerp Ben! Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik een huis voor mij alleen heb, bijgevolg kan ik afspelen wat ik wil. Lang geleden, met een vriendin en haar 2 kinderen in huis, was dat wel anders. Het gebeurde regelmatig dat mijn muziek uit moest omdat (godbetere het) de televisie aan moest. Dat vond ik zo erg dat de relatie daar (en om andere redenen) aan te gronde is gegaan. Later had ik een vriendin met twee puberzonen, die ook niets liever deden dan tv kijken. Een gruwel, alleen al het geluid van het ingeblikte gelach in Amerikaanse series kan me tot wanhoop drijven. De bijl erin!! (In de tv bedoel ik).
Het enige wat ik me kan bedenken om de boel nog een beetje leefbaar te houden, is dat je toentertijd zo nu en dan een muziek-dvd in de speler had gedrukt. Maar goed, je hele huis is nu je ‘mancave’, dus geen ingeblikt gelach meer op de achtergrond en jouw muziek uit de boxen. Dat ‘klinkt’ goed.
Over smaak valt niet te twisten. Mijn man kijkt graag naar de Schlagermuziek op de Duitse tv. Voor mij hoeft dat niet, maar ik kan er nog wel een boek bij lezen. Onze jongste noemt het Duitse rommel. Dus die vlucht naar zijn kamer.
Onze oudste luistert graag naar Slam FM, ook onder de douche. Als ik dan toevallig ook op de badkamer moet zijn, sta ik weer in een stampend ritme mijn tanden te poetsen.
Maar hij heeft heel lief een speellijst gemaakt “muziek met mama” voor als we samen op pad gaan. Met nummers die we allebei kunnen waarderen.
Zolang mijn drie mannen nog naar de uitvoeringen komen van het popkoor waar ik bij zing en en het ook nog leuk vinden, ben ik dik tevreden.
Dit klinkt – om ook hier in muziektermen te blijven – heel harmonieus.
Ja Ben, ik ben dus net (even) terug uit Indonesië. Het grootste moslimland ter wereld dat wel 45 keer groter is dan NL! Daar roept de Moeddzin 5 keer daags via schelle luidsprekers aan de Minaretten de mensen op om te gaan bidden. Op een derde van de 17000 eilanden, die bewoond zijn. Een oorverdovend lawaai, als je er vlak bij woont, heb ik ervaren. Maar wonderlijk, hoe dat over dat hele land heen schelt en iedereen dat gewoon vindt. Wat een tolerantie in een land – weliswaar een vijfde van Europa – waar dus ongeveer sinds de Tweede Wereldoorlog vrede heerst! Daar kan Europa wel een voorbeeld aan nemen. Ik heb dan ook ervaren, dat ‘je’ dat ‘lawaai’ accepteert; ook al is dan een gewoon gesprek niet altijd te voeren. Het went dus; mogelijk omdat het regelmatig is en niet zoals in jouw leuke blog, onverwacht met het getoeter van ‘jouw Olifant’!
De oproep van de Moeddzin is in Indonesië dus duidelijk ‘de olifant in de kamer’, of in dit geval: de olifant op het eiland. En je kunt inderdaad wennen aan lawaai. Mensen die langs een spoorweg wonen, horen na verloop van tijd de treinen ook niet meer. Misschien wen je ook wel aan metalmuziek, mocht je ooit met Esther Ouwehand gaan samenwonen.
Hoi Ben, weer een mooie, originele blog! Thnx!
Het soort muziek is niet zo zeer een probleem geweest met mijn partners wel de hoeveelheid. In mijn eerste samenwonen liep ik eerst op tegen een kopieerverbod (destijds van LP naar cassette bandje of cassette bandje naar cassette bandje) tijdens de lunch. Dat gaf toch te veel onderbreking aan het samenzijn als de LP omgedraaid moest worden.
Dit verbod breide zich uit naar het avondeten. Daar was ook prima mee te leven maar uit eindelijk zijn we toch uit elkaar gegaan.
Tijdens mijn volgende relatie werd ik toch regelmatig gevraagd om mee te spelen bij lokale activiteiten. Zonder dat je het dan direct door hebt ben je naast het weekend ook nog 2 a 3 avonden met muziek bezig. Dit heb ik destijds opgelost door mijn partner ook bij de activiteiten te vragen maar dat werkte niet bij alle ensembles dus uiteindelijk is de relatie ook beëindigd.
Deze ervaringen hebben mij totaal niet ongelukkig gemaakt, het is gewoon zo gelopen.
Mijn harmonie met het leven geheel passend met muziek.
Ben nog steeds muziek en heb ook een relatie.
Kortom, een relatie, muziek en een gelukkig leven gaan wel degelijk samen. En mooi detail, dat omdraaien van die lp. 👍
Wat muziek betreft krijgen wij thuis echt geen ruzie. Ineke luistert fanatiek naar klassieke muziek en soms bijna de hele dag klinken de concerten van Schubert, Beethoven, Bach, Mozart en noem ze maar op door het huis. Hetzij via NPO klassiek of een van haar tientallen klassieke cd’s. Dat stoort mij niet, want ik luister graag mee. Zelf heb ik niet een uitgesproken smaak, maar op mijn kamer en in de auto luister ik graag naar mooie vocale muziek. Dat varieert van Tom Jones en Frank Sinatra tot Jacques Brel en Charles Aznavour, van Andrea Bocelli tot Paolo Conte, van Willeke Alberti (echt waar) en Rob de Nijs tot André Hazes (quilty pleasure). Maar als ik echt in de stemming ben, luister ik het liefst naar Duitse Liedertexte. Dan bedoel ik niet het Schlagergenre, maar de poëtische liederen van bijvoorbeeld Reinhard Mey, Stefan Sulke, Udo Jürgens, Udo Lindenberg enz. Maar dat heeft natuurlijk alles te maken met mijn liefde voor de Duitse taal en literatuur. Ineke luistert ook graag met mij mee, als het maar niet al te lang duurt. Op lange gezamenlijke autoritten wisselen we onze voorkeur telkens af. Kortom, harmonieuzer gaat het nauwelijks. Zolang het maar geen hiphop of rap is. Maar dat is uiteraard een kwestie van leeftijd.
Wat betreft Duiste Liedertexte kom ik niet veel verder dan:
‘Gute Nacht Freunde
Es wird Zeit für mich zu gehen
Was ik noch zu sagen hatte
dauert eine Zigarette
Und ein letzes Glas im Stehen
Maar dat is dan ook wel een klassieker. Die werd elke keer gedraaid in de Acht Stuyvers, in mijn jonge jaren de plaatselijke kroeg hier, als aan het eind van de avond de lichten aangingen en iedereen wist dat het tijd werd om op te krassen en thuis je roes uit te gaan slapen.
Het is een song van Reinhard Mey en ook al decennialang de eindtune van ‘Met het oog op morgen”. Als je nu ook nog de Umlaut op hätte (Konjunktiv) plaatst, dan rijmt het tenminste op Zigarette. Eens een frik, altijd ……..!
Haha, je merkt, ik ben minder van de Duitse Liedertexte.
Herkenbaar.
Ik poneer graag nog het volgende: als je naar de radio luistert (hier meestal Radio 2) kun je dan ook de dj of de presentator velen?
Daar zijn we hier juist zo verschillend in: er is een jock die mijn man niet uit kan staan, dan gaat de radio echt op een andere zender of we zetten een cd op.
Qua muziek zijn we gelukkig eensgezinder: alle soorten, behalve schlagers en de smartlappen à la Johnny Jordaan. 🤫
De grootste gemene deler bij ons is de blues.
In mijn jeugd nam ik op een cassette muziek op van de radio. Dj’s vinden altijd dat ze het intro vol moeten praten. Toen ook al. In het verzoekplatenprogramma Arbeidsvitaminen kwam geen dj aan te pas, alleen muziek, en alle nummers volledig afgedraaid. In de tv-gids stond afgedrukt welke nummers gespeeld zouden worden. Dat zorgde voor mooie opnames. Je merkt: opa vertelt 😉
Dat waren nog eens arbeidsvitaminetijden! Ik denk dat onze generatie de meeste cassettebandjesmuziek daar vandaan had.
Hoi Ben, mooie muziek van Jaimie Branch, ik had nooit van haar gehoord. Dit genre vraagt wel om bonje thuis😅.
Ik denk dat jij Chuck Mangione ook wel kunt waarderen. Die heeft 2 nummers die in principe dezelfde melodie hebben maar toch totaal anders zijn. Ik heb er al ‘ruzie’ over gemaakt.🤓
Bij de ruigere variant speelt hij aan het eind een onverwachte noot. DAT IS HARTSTIKKE VALS, kreeg ik al paar keer te horen. Ik vertel dan dat het zo gecomponeerd is met die noot. Vechten tegen de bierkaai. 😅
Hij kan ook zo prachtig kort, één klein nootje blazen.
Ik stuur je zo direct een album van hem op via Spotify. Er staat ook een nummer tussen die je vast bekend voorkomt. Dat was een tune van een radioprogramma op zaterdagmiddag van de VARA om 12:00 van een jaar of 30 geleden. (Felix Meurders)
Oortjes aanschaffen misschien een idee?
Dat zou zeker helpen. Zeker als je ook nog oortjes hebt met ‘noise cancelling’. Daarmee hou je de metal van Esther aardig buiten je bereik. Maar ik woon niet samen met Esther, dus ik red het thuis ook zonder oortjes…😉
Hoi Ben, beetje rigoureus om het voortbestaan van je relatie af te laten hangen van een verschillende muzieksmaak. Dan zijn er volgens mij al heel wat dingen mis en is dat kennelijk de laatste druppel.
Als je verkering hebt met Ouwehand komt daar vast bij dat je elke dag biefstuk eet en een colbertje van leer bezit. Maar wacht, dan zou ze je van meet af aan al niet hebben zien zitten.
Toen Jan en ik elkaar leerden kennen was ik van de Stones en Jan van de Beatles. Dat gaf geen problemen. Tegenwoordig luistert Jan vaak op zondagmorgen naar Nederland zingt op de EO. Nog een laatste stuiptrekking van zijn gereformeerde opvoeding maar ik kan er niet goed tegen, al die draken van teksten.
Ach, dan loop ik gewoon weg en ga met mijn hond lopen!
Haha, in het geval van Gerhard ging het om ‘de eerste druppel’. Hij staat zo ongeveer zijn halve leven in een concertzaal en besefte dat het wel fijn zou zijn als zijn nieuwe date ook een beetje in zijn muziekleven mee zou kunnen. Vandaar zijn Ryan Adamstest aan het begin van de rit. 😉
En mooi dat de hond op zondagmorgen zo nu en dan ‘redding brengt’.