‘Zo oud al? Goh, dat zou je niet zeggen, ik schatte je jonger in.’ Soms overkomt me dat. Op Het Taalcongres bijvoorbeeld, van iemand die ik een paar jaar niet had gezien. Even heb je dan het idee dat de tand des tijds geen vat op je heeft. Dat de tijd bij jou stilstaat.
Jules Deelder speelde met het idee dat hij ‘einde-loos’ was. Toen hij 65 werd, kwam de NOS langs om te horen hoe de nachtburgemeester van Rotterdam zijn toekomst zag.
‘Ze zeggen altijd wel,’ zei hij, ‘dat we allemaal een keer doodgaan, maar dat moet ik eerst nog maar eens zien.’
Tien jaar later maakt de Man met de Zeis ook bij hem aan alle twijfel een eind. De dichter en Sparta-fan kon toen zelf ontdekken of zijn dichtregel klopt ‘dat de Hemelpoort verdacht veel weg heeft van het Kasteel’.
Om de façade in stand te houden dat ik me nog even kan verstoppen voor Vadertje Tijd probeer ik een beetje gezond te leven. Fit te blijven. Mijn buikje binnen de perken te houden. Het oog wil tenslotte ook wat.
Maar ja, ik weet ook dat Vadertje Tijd een relatie heeft met Moeder Natuur. Sommigen zeggen zelfs dat ze met elkaar zijn getrouwd. Het is niet eenvoudig om je voor deze twee te verstoppen.
Ik zag ooit een foto van een oudere Clint Eastwood. De paparazzifotograaf had hem gespot met ontbloot bovenlijf. Van zijn stoere cowboycorps was weinig meer over: een rimpelige huid, beetje ingezakte ouwemannetjeshouding maar vooral: flubbertieten waar vroeger robuuste borstspieren zaten. Ik vond de foto troostvol. Want: ook mijn borstpartij zou best wat gespierder mogen, maar hé, kijk eens naar Clint Eastwood.
Met online bestellen van kleding hang ik vaak tussen large en medium in: een gloednieuw shirt kan dan zomaar in de kast blijven liggen omdat hij het vetlaagje rond mijn navel net te veel in de spotlights zet. Elly schudt dan het hoofd. Ze vindt dat ik overdrijf.
Over een paar dagen komt UPS een T-shirt brengen. Hipperdepip. Maar gaat hij passen? Ik vertel Elly dat ik twijfel of ik wel de goeie maat heb gekozen. Ter illustratie pak ik wat lillend buikvet tussen duim en vingers en zeg: ‘Dat shirt zou wel eens te strak kunnen zitten. Kijk, dan zie je dit, deze vetrol.’
‘Ach hou toch op,’ zegt ze, ‘dat hoort gewoon bij je leeftijd, je bent 67.’
Oeps. Als zíj mij na 40 jaar huwelijk ouder gaat inschatten dan ik in werkelijkheid ben, is het kantelpunt bereikt.
Ik kijk haar met grote ogen aan: ze zit er een jaar naast.
Oeps.
Als zíj mij na 40 jaar huwelijk ouder gaat inschatten dan ik in werkelijkheid ben, is het kantelpunt bereikt. Dan komt Vadertje Tijd zich met de zaak bemoeien. Niemand zal nog tegen me zeggen dat ik er jong uitzie. Ik moet me onderwerpen aan de pijnlijke beten van de tand des tijds.
Inmiddels is het shirt bezorgd. Past perfect. Geen buik te zien. Clint Eastwood hoef ik ter verdediging niet van stal te halen. ‘Ouderdom is sterker dan ijdelheid,’ zei Maarten van Rossem, maar nu nog even niet.
Ben Tekstschrijver
Sta jij wel eens voor de spiegel en ga je dan het gesprek aan met Vadertje Tijd? Fijn gesprek? Niks aan de hand? Of toch beetje pijnlijk? En wat dan? Zoek je dan troost bij Moeder Natuur? Reacties weer van harte welkom.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Kunststukje Ben! Complimenten.
Na de eerste 1000 weken begint voor iedereen de lichamelijke aftakeling en bij de een heeft vadertje tijd meer en sneller invloed dan bij de ander. Ik krijg AOW, pensioen, werk nog 100%, doe het nodige vrijwilligerswerk en ga graag drie/vier keer per week naar een concert. Gezond aftakelen is daarvoor wel een randvoorwaarde. Alleen lukt dit maar tot op zekere hoogte en dat geeft weer nieuwe uitdagingen. Ik doe mijn best, maar maak me niet al te druk over die uitdagingen.
Ik hoop dat je nog heel veel jaren gezond mag aftakelen…😉
Herkenbaar😊
Aha, dus Vadertje Tijd houdt je zo nu en dan ook een spiegel voor. Ach ja, we zijn nu eenmaal allemaal kinderen van Moeder Natuur.
Mooi Ben. Afstemmen met de tijd.
Ik probeer mijn dochter die de dertig inmiddels al even is gepasseerd de positieve kanten te laten zien als ze voor de zoveelste keer wordt gevraagd naar haar ID wanneer ze een biertje wil drinken. Tevergeefs. Ze wil niet ’te jong’ zijn. En gelijk heeft ze. Je wil gewoon kloppen met je leeftijd. Behalve als je ouder bent dan klopt het diepe verlangen naar de jeugd toch weer op deur. Het is ook nooit goed.
Ja, dat kan ook, dat je juist wat ouder beoordeeld wil worden.
Ik kan me herinneren dat ik als nieuwsgierige 17-jarige puber naar een film wilde waar enkele blote borsten in voor kwamen. De leeftijdsgrens daarvoor was 18 jaar. Ik ging toen met mijn bromfietshelm op de bioscoop in om wat ouder te lijken.
Ik ben er niet trots op, maar je moet wat…
Holymoly Ben…. Ben jij al 67?
Zitten we straks bij Cupido op het bejaardenveldje of zo?
En neem je dan je hardloopschoenen, wandelstok of rollator mee?
Je zou in ieder geval alvast een parkeerkaart kunnen reserveren. Dat kan vanaf pensioengerechtige leeftijd, toch?
Fijne dag! Je hebt wederom een glimlach op m’n gezicht getoverd.
En ik pas me ondertussen lekker bij Elly aan en neem wederom m’n yogamatje mee.
Ai, nog iemand die me te oud inschat. Ik zie achter een wolk Vadertje Tijd grijnzen. Die vindt het een goeie grap.
Heerlijk treffend beschreven Ben!!
Zelf ben ik 62 en herken de dilemma’s met betrekking tot kleding maar al te goed. Maar ik zie als geriater ook dagelijks de vergankelijkheid…
Ik kan me voorstellen dat bij jou een ander mechanisme werkt. Door de leeftijdsgroep waar jij als geriater mee te maken hebt, ervaar je jezelf ook als 62-jarige nog steeds als een ‘jong broekie’…
🙂
Heerlijk, Ben.
We hebben bij het Rockkoor nu Zeit van Ramstein in het repertoire. Prachtige tekst over onze strijd met de tijd.
En eigenlijk bestaat het niet. Morgen rent altijd voor ons uit en gisteren ligt al weer achter ons. Er is eigenlijk alleen maar NU. Geniet ervan.
Tijd is vooral NU. Maar – en dan citeer ik Ray Cummings, een Amerikaans sciencefictionschrijver: de tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren.
Dat dan weer wel….😉
Leuk en herkenbaar verhaal Ben!
Ik denk dat ‘er goed uit willen zien’ bij elke leeftijd en geslacht hoort. Wat dat ‘goed’ dan is mag iedereen gelukkig zelf uitmaken.
Ik verbaas me soms wel over de mate waarin we uiterlijk belangrijk vinden. Die is wel behoorlijk uiteenlopend, en onze hulpmiddelen ook: van water en zeep tot make-up, botox, fillers en plastische ingrepen.
Als het echte verval begint (zo na je 66e begrijp ik 😉), dan heb ik vast genoeg zelfvertrouwen om daar mee te dealen.
Met zoveel zelfvertrouwen kun je gewoon een wijntje gaan drinken met Vadertje Tijd en Moeder Natuur. Niks aan de hand. Jou maken ze de pis niet meer lauw.
Mooi, vadertje tijd en moeder natuur die met elkaar getrouwd zijn ❤️
Op Wikipedia staat dat Vadertje Tijd vanwege de naam vaak gekoppeld wordt aan Moeder Natuur, en dat ze ‘soms worden voorgesteld als echtpaar’. Dat vond ik een mooie gedachte.
Over tijd gesproken, ik schreef van de week onderstaand miniatuurtje. Toevallig?
TELEFOONTJE
Ik lijk wel vaste klant hier, dit is al de tweede keer in zeer korte tijd dat ik deze uiterst sjieke en appetijtelijke winkel binnen loop. De vorige keer stond er een rij, maar vandaag zie ik geen andere klanten. Het is natuurlijk een gewone werkdag, realiseer ik me. De jongen achter de balie groet me enthousiast. Zou hij zo blij zijn dat hij een klant heeft, of zouden ze dat hier in de opleiding mee krijgen? De medewerkers lijken hier sowieso per bezoek jonger te worden. Ik leg uit dat ik nu wel een prachtig nieuw telefoontje heb, maar dat mijn oude oortjes er niet meer op passen. Dat begrijpt hij en natuurijk zijn er allerlei oplossingen voor die hij me duidelijk (alsof ik doof ben, wat zo is) en langzaam (alsof ik oud, wat ik ook ben, maar toch) uitlegt.
‘Weet u wat een powerbank is?’ vraagt hij terwijl hij lijkt te popelen om het me uit te leggen. Maar ik weet heus wel wat een powerbank is. En ik weet ook al lang wat ik wil, ook al verwacht hij dat ik een andere keuze ga maken. Als ik uiteindelijk kies voor draadloze oortjes maakt hij bijna een sprongetje van geluk.
‘Cool!’ zegt hij luid.
Bij het afrekenen legt hij me uit wat er nog meer allemaal met de telefoon kan en hoe handig dat is en wat hij zelf zoal gebruikt.
‘Cool,’ zeg ik, maar wel heel zachtjes, want dat hoeft niet iedereen te horen.
Deze en andere miniatuurtjes zijn te lezen op http://www.dewoordenproeverij.nl.
Ware woorden, Ben
Ik blijk een flatteuze badkamerspiegel te hebben, want geregeld denk ik: ‘Ach, het valt best mee met dat hoofd’. Maar net zo geregeld – bijvoorbeeld als ik in een andere spiegel kijk – schik ik me lam. ‘Ben ik dat? Dat lillende kinnetje, die rimpeltjes rondom mond en ogen, die wallen, deels verborgen door mijn bril. Ja, dat ben ik, wen er maar aan’.
Mijn tante Nel zei altijd: ‘Van achteren lyceum en van voren museum’. En inderdaad, qua manier van kleden zie je vaak nauwelijks verschil tussen vrouwen van twintig/dertig en vrouwen ‘van zekere leeftijd’: vlotte sneakertjes, leren jasjes, spijkerbroeken en hippe T-shirts. Ik vind dat winst. Waarom zou je je ouwelijk kleden, terwijl het zoveel vlotter en kleurrijker kan. Je kunt je leeftijd toch niet verbergen. Een variatie op het aloude gezegde: ‘Al heeft een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.’
Het enige dat erop zit is gewoon vrolijk verder leven en je niets aan te trekken van je leeftijd of hoe je eruit ziet (ouder dan of jonger dan je jaren). Arnon Grünberg zei het al in een novelle van zijn hand: ‘Bederf is de weg van alle vlees.’
Een goede vriendin van mij is al een paar jaar weduwe en was lid geworden van een datingbureau. Die lieten haar in contact komen met een man van tachtig (zij is tweeënzeventig). Ze had een paar heel fijne en veelbelovende telefonades met hem maar nog geen foto. Toen ze wel een foto kreeg te zien, schrok ze zich rot. Ze stuurde de foto naar me op en vroeg wat ik ervan vond. Ik zei: ‘Tja meid, het is echt een opa’.
‘Precies’, appte ze terug, ‘dat gaat ‘m dus niet worden!’
Tot overmaat van ramp had de dame van het datingbureau gezegd dat vrouwen vaak ‘genoegen nemen’ met een oudere man maar dat mannen met niet minder genoegen nemen dan met tien jaar jongere vrouwen. Dat schiet dus niet op. Met als gevolg dat mannen verzekerd zijn van een toekomstige mantelzorger, naast seks en hun natje en hun droogje. Die mannen willen nooit een latrelatie, willen altijd meteen samenwonen.
Het is ongelijk verdeeld in de wereld…
Waarom zou je je ouwelijk kleden als het ook vlot en kleurrijk kan? Je leeftijd kun je toch niet verbergen. Dat lillende kinnetje blijf je zien. En weer zie ik vanachter een wolk Vadertje Tijd minzaam grijnzen en Moeder Natuur glimlachend haar breiwerkje afmaken. Ze weten dat het ‘een kwestie van tijd is’.
Hoe komt het toch dat mensen constant bezig zijn met wat er vroeger allemaal fout is gegaan en welke ellende ons nog te wachten staat in de toekomst ? Tijd laat ons de vergankelijkheid zien. Over het algemeen niet iets waar mensen vrolijk van worden. Aan de andere kant dwingt het ons de dingen te doen die we moeten doen omdat wij maar een beperkte tijd tot onze beschikking hebben. Kinderen leven in het moment en zijn daar gelukkig mee. Wij leven met de klok, wat een heel mechanisch, onnatuurlijk en stressvol gegeven is.
Als onze mechanische klok onnatuurlijk is en stress oplevert, laten wat dan maar vertrouwen op onze biologische klok.
Mooi stuk, herkenbaar ook!😂
Raak.
Topstukje Ben.
Tja… Hoewel ik bepaald niet mag wegduiken voor de kwalificatie ‘ijdeltuit’, vind ik het uiterlijk nog niet het ergste van ouder worden. Wat ik erger vind is het besef dat sommige zaken gewoon nooit meer gaan gebeuren. Soepel over een hekje springen, nog een wedstrijdje keepen, het is allemaal voorgoed voorbij. Ik noem ouder worden ‘Het Grote Wegstrepen’. Dat begint met het wegstrepen van de droom ooit dat Oranje-haasje te krijgen en dan volgen er al ras de nodige andere geneugten des levens, dromen en ambities…
Steeds dierbaarder worden daarmee de zaken die nog wel met dat oude lijf kunnen. Met intense zorg aanschouwde ik de teloorgang van mijn moeder: van trotse mooie vrouw naar een dement stukje menselijk wrakhout. Is dat ook míjn voorland?
Drie keer in de week offer ik twee uur van wat ik nu nog als ‘quality-time’ beschouw op in de sportschool. De dokter zegt dat het goed voor me is. Maar als ik die geïnvesteerde uren straks terugkrijg als ik soppend in mijn eigen pisluier op de verzorging zit te wachten, dan vind ik dat op de keper beschouwd toch maar een schamele deal…
Ron, ik las een column van Sander Donkers. Daar wil ik je een zinsnede van meegeven. Misschien helpt dat:
Geluk is een uitzicht op een weg zonder beer. Wijsheid is het besef dat die beer vermoedelijk vlak om de hoek zijn klauwen aan het bijvijlen is. De kunst is om naar de weg te kijken zonder continu te speuren naar de beer.