Op Lowlands lopen we Wim tegen het lijf. Voor Nick Cave kruipt hij desnoods naar Berlijn. Een binnenkomer die het gesprek meteen aanwakkert. Dat levert een mooie levensles op.
Mijn vriend Hans en ik slenteren over het festivalterrein. We blijven staan bij een paal van vier meter hoog. Bovenin hangt een bekertje bier. Beneden laat iemand met een afstandsbediening het bekertje vallen. Bezoekers proberen het glas te vangen. Dit lukt een enkele keer, vaker eindigt het in een bierdouche.
Een man van onze leeftijd ziet ons kijken en zegt: ‘Ik denk dat jullie moeten gaan vangen.’
Hiermee start ons gesprek met Wim. Hij houdt van Nick Cave. Van The National. In een ver verleden is hij zelfs bij Tom Waits geweest, in het oude Tivoli in Utrecht. Hans kijkt verrukt.
‘Daar was ik óók bij,’ zegt Hans.
We zijn uit hetzelfde muzikale hout gesneden.
‘Hoe laat lag je gisteren in je tent,’ willen we weten.
‘Mmm, ongeveer 05:30 uur,’ zegt Wim.
Hans en ik kijken elkaar aan. Wim is dus ook een nachtvlinder. Na twaalven duikt hij volop de tenten in met de dj’s. Niet ons ding. Hij ziet onze verbazing.
‘Vroeger was ik ook niet zo van de elektronische muziek,’ zegt hij, ‘maar ik ben met mijn zoon meegegaan. Hebben jullie kinderen? Ga met ze mee. Dan snap je waarom jouw kinderen die muziek zo mooi vinden. Gisteren bij Floating Points geweest. Geweldig.’
Volgens het programmaboekje buigt de muziek van Floating Points soepel van ‘boogie naar moddervette house in heerlijk hoekige sprongen’. Ze weten ‘moeiteloos de ziel tussen de beats naar boven te halen’.
Gisteren kwam ik mijn zoon tegen op het festivalterrein. Aan een vriend legde hij uit: ‘Kijk dit is mijn vader. Hij gaat naar de bandjes. Onze muziek vindt hij allemaal maar hetzelfde. Maar als ik met hem meega, heeft hij het over die ene gitaarsolo. Voor mij klinkt dát allemaal hetzelfde.’
‘Je kunt altijd wel aan de Eagles blijven hangen,’ besluit Wim, ‘en doe dat vooral als je dat mooi vindt, maar je mist zoveel. Hou de voordeur open!’
Voor het eerst las ik laatst enkele filosofieboeken. Verhelderend. Ik las gedichten en ontdekte een nieuwe wereld. Kocht een boxje met Franse chansons van Renaud. Meer dan prachtig.
Een goeie les: sla niet steeds op hetzelfde aambeeld, geef nieuwe ervaringen een kans. Laatst las ik voor het eerst enkele filosofieboeken. Verhelderend. Ik las gedichten en ontdekte een nieuwe wereld. Kocht een boxje met Franse chansons van Renaud. Meer dan prachtig.
Al weet ik nu al – of is dat een oude reflex? – dat ik de deur niet voor álles open ga zetten. Opera? Polonaise lopen op een piratenfestival? In een bont feestpak naar een concert van de Toppers? Nee. Ieder zijn meug, ik ook.
Mijn zoon moet me maar eens op sleeptouw nemen. Samen de ziel tussen de beats naar boven halen. De voordeur open. Dankzij Wim.
Ben Tekstschrijver
Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws gedaan? Heb jij wel eens ‘de voordeur opengezet’ en iets onverwachts binnengelaten? Hoe was dat? Ben Benieuwd.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Waar een voordeur is, moet ook een achterdeur zijn. Via die deur kwam ik erachter hoe rijk de Russische cultuur is en hoe bizar de geschiedenis van Rusland.
Mijn Rusland ontdekkingsreis begon jaren geleden na een reis naar Rusland. Zo ontdekte ik onder andere Boelat Okoedzjava met zijn muzikale pareltjes op internet en Varlam Sjalamov als schrijver van Berichten uit Kolyma. Evenals Vasili Grossman schrijver van Leven en lot.
Nu begrijp ik ook waarom er in het Russisch twee woorden voor waarheid zijn:
Правда en Истина
Hartelijke groet,
Frank Beltman
Aan die bizarre geschiedenis voegen ze nu nog een hoofdstuk toe. Dat maakt het voor mij nu wel lastig met een neutraal oog naar hun cultuur te kijken.
Ik zou de cultuur van Rusland los zien van een stel psychopaten in de top welke deze cultuur juist willen vernietigen.
Juist kunstenaars verzetten zich tegen deze moorddadige regimes. En daar is veel moed voor nodig. Als je dat boek van Shalamov leest wordt dat duidelijk.
Je hebt gelijk, juist de vrije geesten hebben het moeilijk op dit moment.
Mooi geschreven Ben! Je hebt jezelf overtroffen. :))
Fijn, zo’n compliment van een collega-tekstschrijver.
Ga eens lopen, fietsen of autorijden zonder plan; je komt altijd wel ergens terecht waar je iets nieuws of onbekends tegenkomt. Loop in een platen/cd-winkel of boekhandel eens naar een voor jou totaal onbekende afdeling. Zelfde resultaat. Neem in een restaurant eens iets anders dan ‘nr. 49, maar dan met bami’. Zelfde resultaat. Gelukkig zijn veel van die achterdeuren oud, versleten, klemmen ze of zitten ze op slot terwijl de sleutel zoek is. Houden zo. Neem de voordeur, een zijdeur, een raam of dakkapel. Sla desnoods een raam in, maar doe, zoek, en ontdek. Wijze les weer, Ben.
👍
Ik zal je een keer mee op reis nemen de elektronische nacht in! Gaan we doen. Reserveer de dag erna wel alvast een plekje op de bank voor een extra dutje;)
Haha, wie weet wordt dat dan een dutje bij jou op de bank. Want in Hoevelaken zul je de elektronische nacht niet ingaan, vermoed ik 😉.
Een deur openzetten voor nieuwe belevenissen, ideeën, muziek, gerechten enz. is voor mij een open deur!
Maar lekker de Top 2000 in deze decembermaand door kneuteren is ook heerlijk. Fijne dagen alvast!
Haha, als het voor jou een open deur is, komen de nieuwe ervaringen vanzelf bij je binnen.
Gisteren voor het eerst gezongen in een pop-up koor! Geweldig. Heb me vandaag meteen aangemeld voor een popkoor 🎶
Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Met de voordeur open komt er ineens een nieuwe wereld in je blikveld.
Mijn dochter van nu 17 trok een aantal jaar geleden onze collectie van Nirvana, Green Day en The Offspring mee naar haar kamer. Daarna stapte ze over naar de klassiekers van Pink Floyd en Dire Straits. Er kwam een lp speler en wij ouders waren trots dat onze dochter niet “met de meute ” meeging, maar een “goede” muzieksmaak ontwikkelde. Maar het bleef natuurlijk een jong mens met vrienden en de mening van die vrienden is dan juist belangrijk. Toen onze dochter vroeg, ik heb nu wat gaafs, wil je eens luisteren, was onze eerste reactie, euuh, oké?…
Om een lang verhaal kort te maken, onze deur ging open en we hebben afgelopen jaar een aantal fantastische optredens bezocht van Imagine Dragons, Billy Talent, AJR, My Chemical Romance en nog wat bands in de indy pop hoek. Uiteraard samen met dochterlief en vrienden, want dochterlief gaat graag met vrienden mee, maar “pap en mam, jullie gaan toch ook mee hè, dat vind ik wel zo gezellig!”
Prachtig verhaal. En die bands van je dochter: Imagine Dragons ken ik van naam, de rest is me onbekend. De voordeur open houden, dus…ik ga ze luisteren op Spotify.
En samen naar concerten. Hoe leuk is dat?
Op de schaal van Asperger scoor ik zeker een 3 of 4. Geen 10, maar het betekent wel dat ik een hekel heb aan veranderingen en op de vlucht sla bij grote veranderingen. Toch sta ik wel open voor muziek die ik niet eerder hoorde. En dan bij voorkeur live gebracht. Zo ga ik ieder jaar naar Le Guess Who in Utrecht. Dit vierdaagse festival richt op het presenteren van nieuwe artiesten in de hoek van avant-garde en wereldmuziek. Soms kom ik tot de ontdekking dat ik me ten onrechte afgesloten heb van nieuwe muziek. LCD Sound System stond op Lowlands 2016. Ik kan het nog steeds niet verdragen dat ik ze toen miste. De DVD The Long Goodbye (live in Madison Garden) duw ik in vanaf 2017 zeker een paar keer per jaar in de Blu-ray speler. LCD Sound System maakt de meest opwindende elektronische muziek die ik hoorde en staat ver van de rootsmuziek en indie waar ik meestal naar luister.
Alle reden om de video van LCD Soundsystem nog eens in de speler te duwen. Die video heb ik van jou gehad nota bene.
Hoi Ben. Bij mij is de situatie in huis nijpend. Heruitgaven van dode muzikanten. Nieuw werk van oude idolen. Dat probeert bij mij allemaal via de achterdeur weer binnen te sluipen. Het lukt ze vaak ook nog. Nieuwe dingen laat ik daarom maar mondjesmaat toe. Dat doe ik uit pure zelfbescherming, om niet gek te worden. Dit jaar verschafte Lady Blackbird (checken, die ‘first lady of acid soul’) zich met grof geweld via mijn voordeur toegang tot mijn overvolle huis. Ik vrees dat ik haar de rest van mijn leven niet meer kwijtraak.
Van Blackbird van Paul McCartney naar Lady Blackbird: het Grote Muziekhuis heeft vele woningen.
Wat een prachtige blog! Weer een parel om van te genieten zo tussen de kerstactiviteiten en de deadlines. Dankjewel!
Prima blog weer Ben.
Bij mij staat de voordeur altijd open voor nieuwe muziek, ik probeer alles te volgen, maar er komt steeds minder binnen waar ik echt enthousiast van word.
Je weet ik ben een groot liefhebber van alle soorten van muziek, folk, rock, Indie, country, blues, klassiek, smartlappen, geen hardrock of metal.
Maar nu ik wat ouder word, ga ik toch steeds meer de muziek waarderen uit de jaren 50 en 60 of nog verder terug, dat roept veel herinneringen op aan mijn jeugd.
Jouw muziekinteresse is breed, van klassiek tot country en van smartlappen tot indie. Ik hoop die brede interesse met het ouder worden ook vast te houden. Ik denk wel eens: op het zorgerf waar mijn moeder woonde, ging één artiest er altijd in als koek: André Rieu. Hoe zou het zijn als ik daar met mijn muziekvrienden zou komen wonen? Zetten ze dan Bob Dylan op? David Bowie? Een obscuur nieuw bandje?
Ha Ben, ook ik het de top 2000 gevolgd
Ben gek op -je raadt het al- Bohemian Rhapsodie van de Queen
Kan het clichématiger.
Het gros van de nummers en de bands ken ik niet.
In de loop van de tijd heb ik mijn interesse verlegd naar het klassieke repertoire
Toch ging ik laatst met een vriendin naar Karel Kraaijenhofs programma met zijn kwartet en zijn bandoleon
Er ging een wereld voor me open, zelden zulke spannende, enerverende en elektriserende muziek gehoord
Dat is zo ongeveer waartoe dit ouwetje in staat is, haha
Mijn grote idool Bob Dylan was onlangs in nederland maar hij maakte niks klaar. Tegenvaller!
En ik was ontroerd en verdrietig toen één van de grote leadzangeressen van Fleetwood Mac, Christine Mc Vee overleed
Weer eens op you tube Rumours gedraaid
Maar dan grijp je terug op een ver verleden, niks mis mee. Deze muziek blijft spannend!
Queen, Dylan, Fleetwood Mac, klassieke muziek… Niks mis mee om daarvan te blijven genieten, bij knisperend haardvuur in je eigen vertrouwde comfortzone. Maar de ‘Wildvreemde Wim’ op Lowlands zou je vast en zeker aanraden vaker met je vriendin op pad te gaan.
Heerlijk blog, Ben. En heerlijke reacties!
En hoe leuk om met je zoon op verkenningstocht te gaan bij elkaars muzieksmaak. Het zal er alleen maar door verrijkt worden.
Eens zei een die-hard Queenfan tegen me dat het ‘not done’ is om muziek van Queen na te spelen. Ik zei hem dat hij er juist blij mee zou ‘moeten’ zijn, want zo leeft Queen voort tot in lengten van dagen. Immers, ook Bach, Beethoven en noem al die ‘ouwetjes’ maar op, leven tot op de dag voort met hun meesterwerken!
Mijn muzieksmaak is zeer breed, ook met dat van nieuwe talenten in moderne en klassieke muziek.
Maar hoe leuk kan het zijn om mee te mogen zingen in het Meezingconcert van het Groot Omroepkoor, met het Requiem van Mozart! 4 februari zal ik het weten 😉
Muziek maakt blij, heelt, laat ellende (even) vergeten… En dan maakt het niet uit van welke stroming je houdt.
Je hebt gelijk, een popnummer coveren is ‘well done’. ‘Ouwetjes’ als Bach en Beethoven worden nog steeds ‘gecoverd’. Zo had ik er nog niet tegenaan gekeken.
We organiseren met ons muziekclubje zo nu en dan muziekavondjes met een thema. Een van die thema’s in het verleden was: covers die beter zijn dan het origineel. Dat levert dan wel heerlijke discussies op 😉.