‘Ho, ho, die plaat mag je niet opzetten’, zegt muziekvriend Erik. ‘Ronnie Van Zant was toen al omgekomen bij een vliegtuigongeluk, zijn broer Johnny kwam pas later bij de band.’ Hij schudt meewarig zijn hoofd bij zoveel onwetendheid.
Een keer of drie per jaar kruipen we bij elkaar rond een kratje bier, een paar flessen wijn, wat frituurfruit en een muziekthema. Dit keer is het thema ‘familie’. We moeten een keuze maken uit nummers waarin twee of meer familieleden meespelen. Ik denk in mijn naïeve onschuld Freebird van Lynyrd Skynyrd op te kunnen zetten. In de top 100 gitaarsolo’s aller tijden staat de live-uitvoering van dit nummer op 3. Maar nee, dat gaat niet door. De broers Ronnie en Johnny speelden nooit samen in de band.
In de aanloop naar de muziekavond roept het thema al de nodige discussie op. Vallen echtparen onder familie? Oké, echtparen mogen, maar dan moeten ze in het gekozen nummer wel daadwerkelijk getrouwd zijn. Maar ook dat is opletten geblazen. Een plaatje draaien van The White Stripes? Meg en Jack White trouwden op 21 september 1996, maar hielden het op 20 maart 2000 weer voor gezien. Het gros van hun platen brachten ze in gescheiden staat uit.
We houden van gebutste zielen die met een gitaar op hun rug de wereld rondtrekken en muziek maken waarin hun troosteloze leven doorklinkt. We zijn niet zo van de vrolijke deuntjes. Het is dan ook geen toeval dat een band als Joy Division wel eens langskomt. De naam verwijst naar de plaats in naziconcentratiekampen waar gevangenen zich moesten prostitueren voor bewakers en andere ‘medewerkers’. Bij het eerste nummer van Joy Division grijp je een touw, bij het tweede nummer knoop je er een lus in en halverwege het derde nummer hang je. Zoals ook hun zanger Ian Curtis op een vroege morgen in zijn keuken hing. Voor deze speciale gelegenheid had hij het album The Idiot van Iggy Pop opgezet.
Gerhard bekijkt het slagveld om zich heen. ‘Jemig jongens, compromisloos, het bestaat nog’, stelt hij met genoegen vast.
Even later trekt Gerhard – ook lid van ons clubje – Wire uit de kast. Het kleine streepje licht dat Joy Division nog produceerde, gooit Wire met een baksteen uit. Zwarter dan zwart, ontoegankelijk in het kwadraat. Gerhard nipt nog eens van zijn wijn, leunt behaaglijk achterover en bekijkt het slagveld om zich heen. ‘Jemig jongens, compromisloos, het bestaat nog,’ stelt hij met genoegen vast.
Hans laat weten dat hij dan toch maar liever de voorkeur geeft aan ‘die ongekunstelde vrolijkheid van Joy Division’.
Natuurlijk hebben we het niet alleen over muziek. Tussendoor bespreken we ook andere zaken die best belangrijk zijn, zoals echtscheiding, ziekte, gemis en het trekken van een verstandskies eerder die week. ‘Ja, dat deed pijn,’ vertelt Hans. ‘Er ontviel me zelfs een fikse krachtterm. Het werd me vergeven, althans door het dienstdoende damesduo. Of de Allerhoogste dat ook doet moet worden afgewacht.’
Kortom, elke keer weer topavondjes. En Freebird van Lynyrd Skynyrd heb ik gewoon de volgende dag opgezet. Mooie gitaarsolo trouwens.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Een mooi muziekstukje. Mijn waardering betreft niet alleen het verhaal, maar ook de educatieve kracht voor iemand zoals ik – met weinig kennis van de popcultuur.
De gitaarsolo van ex-Blackfoot frontman Medlocke, later Lynyrd Skynyrd, is een genot voor het oor! Check voor livewerk van Medlocke bij Blackfoot YouTube (Zurich 1982, bijvoorbeeld Highway Song). Meermalen verkozen tot beste gitarsit native American music, geloof ik.
Genoten: geeft de sfeer weer zoals deze in de loop der jaren geschetst werd. Markante clubleden!
Mooi Ben, herkenbaar die sfeer. Het mooie aan dat ouwehoeren over muziek is dat het leven zich er met gemak omheen kringelt. Er is altijd wel een verhaal bij een bepaald nummer, sfeer, persoonlijke associaties, voor- en afkeuren en dat zijn de beste kapstokjes voor alledaagse en grotere levensvraagstukken. Dat begint zomaar bij een rifje of een basloopje om te eindigen in een fundamentele discussie over iets dat alleen maar met je eigen stokpaardjes, karakter en scherpslijperij te maken heeft. Heerlijk.
De jongens (oude mannen) van Wire brengen inmiddels weer elk jaar een album uit met een urgentie die uit 1977 lijkt te stammen. Ook heerlijk.
Geweldige blog, Ben. Zo fijn geschetst dat ik jullie helemaal voor me kan zien. Ik kan al jarenlang geen genoeg krijgen van het broer- en zusduo Angus & Julia Stone. Vooral de song The Devil’s Tears is een van mijn favorieten! Aanrader!
Hoi Ben,
Wederom een mooi en vooral herkenbaar stukje. Dat soort clubjes waarover je schreef bestaat volgens mij voor 98,5% uit mannen. Heb jij of andere lezers van je blog hier enige verklaring voor? Ik niet.
Ik ben al lezende wel benieuwd geworden wie in je gitaarsolo top 3 op 1 en 2 staan. Stel me niet teleur en zeg dat we voor wat betreft ‘Like a hurricane’ van good old Neil Young een zelfde smaak hebben. En zo niet… even goede muziekvrienden.
Er zijn veel gitaristen die ik hoog heb zitten. Daar hoort Neil Young ook bij, vooral omdat hij op slechts een paar noten heel spannend kan soleren. Een groot gitarist is voor mij ook Alvin Lee van Ten Years After: razendsnel en melodieus. In de bluesrockhoek is Rory Gallagher mijn gitaarheld. En een gitarist van nu die ik zeer waardeer is Nels Cline van Wilco. Die kan alles met snaren.
Supergoede keuze, Ben, en regels stel je om van af te wijken, zeker wanneer southern rock tot die keuze behoort. Dat had bij het aandragen van ‘Free Bird’ ingeroepen mogen worden. Of toestaan dat het nummer, in verschillende jaartallen, door beide broers met de microfoon in de hand als voorman binnen dezelfde band werd vertolkt. En tenslotte, zoals Johnny dat tijdens nagenoeg alle live-opnamen noemt, alvorens de met gemak zo’n dertien minuten durende uitvoeringen aan te vangen: ‘This goes out to all the free birds out there, and you know who they are.’ Hij doelt hier mede op zijn oudere broer. Zo schreef Charlie Daniels in 1979 op zijn ‘Reflections’-album voor Ronnie: ‘Fly on, proud bird, you’re free at last.’
Leuk stukje, ik heb het met plezier gelezen.
Cool hoor, zo’n muziekgroepje. Een bijzonder clubje kenners zo te lezen. De Carpenters hebben die avond vast de draaitafel niet gehaald.
Beste Reina: dat zou inderdaad heel goed het geval kunnen zijn. Groeten Erik (van de muziekclub).
Gebutste zielen, dan moet je toch bij de Portugese fado zijn? Een beetje moeilijk te verstaan dat Portugees maar met veel oefening en wijn lukt het wel.
Dit blog over ‘ons muziekclubje’ lees ik in Sevilla. Een fijne stad, vooral in de gebieden met locals is het fijn toeven. Gisteren naar een concert van Trudy Lynn in La Salle X geweest: haar soulblues was ook aan mijn vriendin Joke welbesteed. Pittige vrouw, die vriendin van mij, al wist ik dit natuurlijk al wel. Net blafte ze in een toeristengebied op indringende wijze een rood kleurende ober af. We waren afgescheept met aardappelkroketten, terwijl we gefrituurde zalm hadden besteld.
In dat perspectief vormden haar lovende woorden voor dit blog een schril contrast. Dit mag dan ook beschouwd worden als een compliment van jewelste.
Bijkomend voordeel voor mij is dat ze nu nieuwsgierig is naar Wire, en laat ik daar nu net het nodige van in huis hebben. De kans is groot dat we daarna naar een concert gaan om deze band live te zien. Wire staat natuurlijk garant voor een avondje compromisloze romantiek.
Heel leuk stuk Ben, dank je wel voor het delen.
Lynyrd Skynyrd is uiteraard wel langs gekomen op onze avond met als thema “omgekomen muziekhelden”. Terecht want naast Ronnie van Zandt zijn zo langzamerhand de meeste leden van deze legendarische band wel overleden.
Een themaavond die we ook best wel eens kunnen herhalen, want onze helden vallen helaas bij bosjes om. Recentelijk Jimmy Lafave en Gregg Allman. RIP
Erik,
Alleen al in 2016 en 2017 (in willekeurige volgorde) onder andere Greg Trooper, Al Jarreau, Chuck Berry, Glen Frey, Maurice White, George Michael, Toots Tielemans, Leon Russel, George Martin (of telt die niet mee?), Merle Haggard en de grootheden David Bowie, Prince en Leonard Cohen. Hier kunnen we wel een avond ‘overleden artiesten deel 2’ mee vullen.
Ben,
Wat herkenbaar! En prachtig Freebird!
In de rij van gebutste zielen met gitaar ……Scot Holiday van de Rival Sons? Geen idee eigenlijk of gebutst van toepassing is, maar als butsen de betekenis heeft van “deuken maken in”….dan zeker……en trouwens 98,5% van de muziekclubjes bestaan uit mannen…discutabel natuurlijk.
Hermien,
De Rival Sons butsen met hun aanstekelijke rock inderdaad een stevige deuk in een pakje boter. Deze band zou zeker op onze avondjes langs kunnen komen.
Wat mij betreft vatten we ‘gebutste ziel’ ook op als een ziel die de nodige deuken in het leven heeft opgelopen’.
En dat mannen in dit soort clubjes zitten? Zou kunnen. Al denk ik dat er ook veel leesclubjes bestaan die voornamelijk uit vrouwen bestaan.
Dit is Rickey https://www.youtube.com/watch?v=JyhE6yVW7Q8. Dit ook: https://www.youtube.com/watch?v=8MYM9OU6cuE. Je vindt hem ook in dit zeer illustere rijtje: https://nativeamericanmusicawards.com/hall-of-fame. Ik ben altijd dol op de ‘originele muzikanten’, maar deze doet voor niemand onder!
Heerlijk, die galgenhumor van jullie! En prachtig hoe je die beschrijft, Ben. Dankjewel weer voor dit mooie stukje tekst.
Als bluesliefhebber pur sang en portrettist hoor en zie ik de ellende bezongen in hun tekst en de doorgroefde koppen van de artiesten.
BB King had een zoon in zijn orkest, Hennie Vrienten heeft zijn zoon als bassist, Pim Jacobs speelde samen met zijn vrouw en broer. Zo, drie genres met familie.
Maar om het iets luchtiger te houden geniet ik ook van het gitaarwerk in ‘Hotel California’.