‘Daar gaat nummer 33. Die man was ná mij. Hoe kan dat?’
Het is druk in de campingsnackbar. Vakantiekrachten lopen zich het frituurvet uit de naad. Wachttijden lopen op. Een vrouw op badslippers tikt met haar rechterwijsvinger op de balie, kromt haar tenen, zucht…
‘Ik sta hier al een half uur, welk nummer heeft u?’
‘32,’ zegt de vrouw naast haar.
De vrouw op badslippers ziet bevestigd wat ze al dacht: de logistiek in de campingkeuken is een zooitje. Zij is hier het slachtoffer van.
‘Wij waren eerder dan nummer 33,’ bitst de vrouw naar de barjongen die net uit de keuken komt met vijf pizzadozen voor zijn borst. Ze duwt haar nummertje onder zijn neus.
‘Die man had patat en frikandellen,’ zegt hij. ‘U heeft saté besteld. Dat duurt langer.’
De vrouw perst de lippen. Een familielid komt binnen. ‘Waar blijft ons eten? We zitten al een uur te wachten!’
‘Ja, ja, ja….,’ snauwt de vrouw op badslippers.
Dan komt toch haar eten. Ze pakt het aan, beent naar buiten.
In Velsen-Noord staat een snackbar met de naam ‘Effe wachten’. Dat ‘effe’ zou voor deze onderneming een veel te optimistische benaming zijn. Toch: ik besluit me niet druk te maken, het is vakantie.Ik besluit me niet druk te maken, het is vakantie.
‘Chickenburger met pátát, ik had chickenburger met pátát besteld, jullie hebben chickenburger met bróód meegegeven,’ sist ze.
Dan. Bénggg… De deur dreunt dicht. De vrouw op badslippers is er weer. ‘Chickenburger met pátát, ik had chickenburger met pátát besteld, jullie hebben chickenburger met bróód meegegeven,’ sist ze.
De barjongen haast zich naar de keuken, laat opnieuw een chickenburger in het vet gooien. Nu met patat. De vrouw neemt opnieuw plaats in de wachtrij. Mopperend. Mokkend.
Ik denk aan een liedje uit de kindermusical Cash:
bij de super voor de kassa
bij de snackbar om de hoek
of als je naar de bieb gaat
voor het lenen van een boek
zelfs een simpel telefoontje
naar de informatielijn
je krijgt al gauw te horen
dat er honderd voor je zijn
we wachten met z’n allen
staan uren in de rij
voordat je aan de beurt bent
is er zo een dag voorbij
Tijd om hier verder over na te denken, heb ik niet. Een meisje loopt naar de vrouw in de wachtrij. ‘Mam, ga maar naar de tent, je eten is al koud. Ik wacht hier wel op de chickenburger met patat.’
‘Nummer 38’, roept de baliemedewerker. Mijn nummer. Het uur is omgevlogen, met saté en friet loop ik terug naar mijn tent. Voor me sloft – met trage tred – een vrouw op badslippers.
Ben Tekstschrijver
Gaat wachten u gemakkelijk af of slaat de irritatie snel toe? Wat ziet u om u heen als u wacht op de bus, voor de kassa in de supermarkt, in de wachtkamer van de huisarts? Leuk als u uw verhaal hieronder deelt.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Ik dam maar heb de verkeerde sport gekozen, want geduld om de zet van mijn tegenstander af te wachten heb ik niet. Nog ergerlijker vind ik hele lange wachtrijen voor concertzalen. Dan gedraag ik me regelmatig behoorlijk asociaal. Een lange rij voor de Melkweg tot op het Leidsche Plein? Ik loop naar voren, terwijl ik een paar keer roep: ‘’Johan, wacht even, je hebt mijn kaartje nog.’’ De wachtenden laten mij vol begrip passeren. Maar in de rij staat geen Johan, en eenmaal voor de deur van de Melkweg, pak ik mijn kaartje en glip naar binnen.
Geduld is en blijft een schone zaak. Leuk omschreven Ben, ik kan me heel goed verplaatsen in het verhaal. Het toppunt vind ik toch wel, als je na een vakantie net geland bent met ’t vliegtuig en iedereen al opstaat. Daar krijg ik kromme tenen van.
Ik zie haar voor me, waarschijnlijk ook nog een roze badjas om het compleet te maken.
Levendig geschreven, aan ’t eind ontstond er een grote glimlach op mijn gezicht.
Vanmorgen meer dan een uur onderweg geweest van Nijkerk naar Tergooi, geduldig stop & go gehad.
In mijn vakgebied (de uitvaartzorg) hebben belangstellenden vaak te maken met een lange wachtrij tijdens een condoleance. Gelukkig merk ik daar zelden dat er ongeduldige mensen zijn. Men accepteert de wachttijd. Men brengt in de wachtrij de overledene nog even tot leven door herinneringen op te halen met de mensen naast hun. Soms helpt de familie mee om de wachttijd wat aantrekkelijker te maken door een foto slideshow te draaien in de hal. En als er dan toch belangstellenden zijn die klagen over de lange rij dan zijn dat ook de personen die het langst bij de familie blijven staan!!!!!!!!!
TIP: Als er op een vliegveld een lange rij staat en dat gebeurt nogal eens, gewoon naar voren lopen en vragen of je er even langs mag omdat je vliegtuig over tig minuten al vertrekt. Lukt me altijd, maar je moet wel serieus blijven kijken….
Ik vind dit een leuk blog.
Niet zo netjes Theo en Gerhard. Ik heb een spuughekel aan wachten en vooral in lange rijen waar je moet stáán. Maar nog erger vind ik mensen die (met of zonder smoesje) voordringen. Als je de eerste wilt zijn, moet je zorgen dat je er ook als eerste bent. Niemand staat voor zijn lol in de rij lijkt me. En verder inderdaad proberen het wachten zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Met een e-reader of lekker muziekje op je koptelefoon bijvoorbeeld.
Ik typeerde het zelf al als asociaal. Je bent te aardig voor me Inge!
Een paar weken geleden reisde ik per bus van Warschau naar Kaliningrad, het vroegere Königsberg in Oost-Pruisen. Nu is dat gebied een Russische enclave. Aan de grens tussen Polen en Rusland moesten onze visa gecontroleerd worden. Onze charmante Russische gids bereidde ons al voor op een flinke wachttijd. Zij speelde ter afleiding met ons het spelletje, wie raadt het tijdstip dat we verder kunnen reizen. Iedereen vulde een tijd op een vel papier in. De winnaar kreeg van haar een prijsje en een dikke zoen. Ik mikte op anderhalf uur, maar helaas geen zoen. We stonden er tweeënhalf uur, alvorens de reis te kunnen voortzetten. Pure treiterij van ambtenaren in uniform en hoe groter de pet, hoe groter de machtswellust. Aan de grenspost tussen Rusland en Litouwen was men iets vriendelijker maar ook daar waren we bijna twee uur kwijt. Wachten is vervelend, maar zinloos wachten een grote ergernis. Helaas zit er niets anders op dan je ziel bezitten in lijdzaamheid. Elke uiting van protest wordt onmiddellijk bestraft met extra wachttijd. Overigens was de reis naar het Oostfront van de Eerste Wereldoorlog spectaculair. Dat verguldde de pil in hoge mate.
Ik herken het verhaal weer. Leuk blog.
Ach Ben, geduld is een onbereikbare zaak, toch?
Voordat ik kennis maakte met het gedachtengoed van de Mindfulness reageerde ik op precies dezelfde manier als mijn vader.
Op een landweggetje naar Koudekerk aan de Rijn, na het zoveelste oponthoud achter een trekker: “Jemig, al die tractoren, het is echt weer de strontkarrenparade. Hij zei het met een grijns maar zijn verbeten gezicht sprak boekdelen. Frustratie, ergernis, boosheid. Ik voelde het precies zo…
Decennia later: “Allemaal emoties die geen nut hebben, dus dan maar mindfull je tijd verbeiden?!
Ja, denken: “Deze tijd word je geschonken, wat een kadootje!”
Ja, maar minder bevlogen: “Over deze tijd heb je geen contrôle. Kalmeer en bezie wat dat met je doet.”
De woede en opwinding van mijn vader, ik gruw ervan en tegelijkertijd hunker ik ernaar.
Ben: een mens zit effe raar in mekaar!
Annelies van Setten
Ik begin altijd op tijd en tóch wordt er vaak op mij gewacht…Ik weet het.
Hoi Ben,
“Effe wachten” mooi onderwerp….. wie herkent dat niet?
Je zou er zo een #Me Too mee kunnen starten!
Wachten, het blijft moeilijk! Van snackbar wachtrij tot operatie wachtlijst, we willen nu eenmaal zo snel mogelijk aan de beurt zijn. Wachten in de rij is vervelend en zonde van je tijd maar … een wachtrij voor je hebben is ook geen pretje.
Ik spreek uit ervaring en weet hoe het voelt als alle ogen op je gericht zijn ….. de veroorzaker van alle ellende.
Je ziet ze denken “schiet dat nou eens op hier? “, “waarom hebben ze niet meer personeel”, “ik heb wel wat beters te doen” enz. En jij op jouw beurt denkt “waarom komen ze allemaal tegelijk”, “je kiest er toch zelf voor om hier nu te staan“, “wat een Jantjes ongeduld” etc.
Laten we in ieder geval begripvol zijn, ons verplaatsen in die pumps, sneakers, moccasins of badslippers!
Andere ergernissen: in de verkeerde rij staan (die naast je gaat altijd veel sneller), iemand voor je die eerst uitgebreid de boodschappen inpakt voordat tergend langzaam de portemonnee wordt opgezocht of andere medewerkers in zicht die niet even bijspringen om de rij te verkorten. Een mens lijdt wat af … Zelf vind ik dan afleiding in het bekijken wat voor soort boodschappen iemand heeft gepakt of te kijken naar de kleding van de wachtenden. Ooit heeft iemand in de winkel voor de spiegel gestaan en gedacht dat staat goed, dat moet ik hebben. Ook een leuk tijdverdrijf op een terras, maar dan onder betere omstandigheden.
Wanneer op onze poli eens een zeldzaam gaatje is om te lezen, krijg ik soms je blogs onder ogen. Ik vermaak me kostelijk om je avonturen. Daarom vind ik het leuk dat ik ze als vaste lezer regulier in mijn huismail te ontvangen.
Herkenbaar.
Ik neurie dan maar het liedje “busje komt zo, busje komt zo…..”