De regen klettert onophoudelijk tegen het tentdoek, de wind blaast en raast, de bodem van de voortent verandert in een soppend moeras. Dan laten we elkaar de buienradar zien: kijk, over drie dagen wordt het droog.
Dat hadden we vroeger al. Dan reden we in ons volgepakte vakantieautootje naar Zuid-Frankrijk. Van Hoevelaken tot Lyon slagregens. Toch zag een van ons door de zwiepende ruitenwissers in de verte altijd wel een wit wolkje.
‘Kijk, zie je, het klaart al op.’
Het is al dagen nat op Terschelling. De regen roffelt op het doek, de wind rukt aan de haringen. Ik lees een boek en vergeet mijn koffie, het bodempje wordt koud. Staand in de tentopening gooi ik de koffieprut naar buiten. Even later zie ik dat het tentdoek van binnen wit uitslaat. De wind heeft de koffie tegen het tentdoek geslagen. Ik voel me een wildplasser die ineens merkt dat hij de wind tegen heeft.
Vlekken op een tent zijn als littekens: ze vertellen een verhaal. Maar mooi is anders. De volgende ochtend zie ik als eerste weer die koffievlek.
‘Hij zit er nog,’ zeg ik tegen Elly.
‘Hou op over die koffievlek,’ bijt ze me toe. ‘Dat gezemel over die vlek, het heeft geen zin. Gedane zaken nemen geen keer.’
Ik ga douchen. Het waait nog steeds, maar de regen trekt weg. Als ik terugkom, heeft zich een wonder voltrokken. Het tentdoek is droog, de koffievlek is verdwenen.
Ik herinner me het verhaal van een hoofdonderwijzer bij ons in het dorp. Kinderen vinden voor schooltijd een halfdood vogeltje onder de struiken. Moeten ze ermee naar de dierenarts? De hoofdonderwijzer trekt een bedenkelijk gezicht. Hij weet dat de tijd in zijn voordeel kan werken.
‘We leggen het vogeltje in een doosje in de kast,’ zegt hij. ‘Als het vogeltje aan het eind van de lessen nóg ziek is, gaan we ermee naar de dierenarts.’
Aan het eind van de dag kijken de kinderen naar een bewegingloos hoopje veren. Dood. Probleem opgelost.
Probleem opgelost? Nee dus. Bij de volgende bui zit de koffievlek er weer. Hij laat zich zien als het regent, verdwijnt als de zon schijnt.
Probleem opgelost? Nee dus. Bij de volgende bui zit de koffievlek er weer. Hij laat zich zien als het regent, verdwijnt als de zon schijnt.
Ik denk aan het weerhuisje dat vroeger bij mijn ouders op de schoorsteen stond. Bij vochtig weer draaide een mannetje met een paraplu naar buiten, bij droog weer een vrouwtje met een parasol. We hebben nu ons eigen weerhuisje op de camping. De koffievlek biedt troost. Als slagregens ons tentdoek teisteren en we witte vlekken zien, weten we dat achter die witte vlekken het meisje met de parasol staat te wachten. Kijk, ginds klaart het alweer op.
Epiloog
Nu – een jaar later – is onze Karstentent na een lang en avontuurlijk leven toch nog geheel onverwacht vertrokken naar de eeuwige vakantievelden. We wisten niet dat een gezellig potje bellenblazen met de kleinkinderen zo’n verwoestende uitwerking zou hebben op de waterwerende coating van het tentdoek. Tijdens regen kwamen nieuwe witte vlekken aan het licht. En erger: ze lekten. Het doek is gevallen, we hebben onze tent moeten opdoeken
Ben Tekstschrijver
Hoe ga jij om met kleine tegenslagen? Wordt jouw vlekkie steeds groter? Of maak je van de koffievlek een gratis weerhuisje? Zie je vooral grote grijze luchten of zoek je naar het witte wolkje? Je kunt hieronder reageren.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Een mooie blog weer!
Ik ben een ras optimist (dat wil ik ook zijn) en hou mezelf vaak het volgende voor: ieder moment kun je jezelf richten op wat er is om dankbaar voor te zijn en heb je daarmee toegang tot geluk. Door me verder vooral te concentreren op positieve dingen en mensen, kom ik en blijf ik in de gewenste stemming. Hierdoor raken kleine tegenslagen mij niet en grotere beproevingen mij minder. In dit verband denk ik ook aan het bekende gezegde: ‘’Men moet niet de regen schuwen en in de sloot vallen’’.
Wat een heerlijk stukje om te lezen. Zelf vroeger vaak met ouders gekampeerd en met elke regenbui hopend omhoog gekeken, zoekend inderdaad naar die ene witte wolk dat beter weer voorspelt. Helaas ook regelmatig de tent opgezet in de regen. Toch is er weinig wat een heerlijke kop thee niet (tijdelijk) kan fixen, of het nu om de tent opzetten in de regen gaat of om tegenslag in het algemeen. Ik probeer dan een rustmoment in te plannen en het te laten komen zoals het komt. Je kan vaak weinig tot niets tegen de regen doen. Het wachten is op beter weer en er extra van genieten wanneer het er is. En toch is er soms niets fijners dan het luisteren naar de regen, want heel eerlijk, als het opklaart mis ik het rustgevende geluid van de regen wel een beetje.
Hoi Ben,
Wij zitten momenteel in Frankrijk en hebben net een aantal dagen regen achter de rug. Komend van 40+ graden in het Zuiden leek een verfrissend regenbuitje ons een waar cadeau. Maar dan moet het niet dágenlang duren met hagelstenen zo groot als mottenballen…Dan wordt je huwelijkse vreugd op 2 vierkante meter mét hond aardig op de proef gesteld. Dus gisteren besloten om vandaag huiswaarts te keren tenzij de zon scheen en kiek noe an vanochtend: strakblauwe lucht en een aangename 23 graden! We gaan onze 6 weken volmaken!! En vanavond de barbecue aan!
Ik wou dat ik er bij was, bij die mensen in Frankrijk, zoveel positiviteit🥰
Jaren geleden, kinderen nog klein, met de tent naar Zuid-Duitsland. Rothenburg ob der Tauber, een juweeltje van een Middeleeuwse stad. Maar 3 volle dagen in de regen. Dan maar door naar Oostenrijk, want hopelijk daar beter. Kitzbühel, camping op een helling, tent naast een pad, veranderd in een modderbeek. Onophoudelijk regen. Een groep motorrijders passeert en de modder zit tot op de nok van de tent. Nachtelijk beraad in de auto, volle fles Obstler erbij, kinderen slapen vredig in het slaaptentje. Wat doen we? Naar huis of door naar Italië? De volgende dag kletsnatte moddertent op het aanhangwagentje en door naar de Brenner Pas. Halverwege de pas laarzen, regenjassen en dikke gebreide vesten uit, korte broeken en polo’s aan. Drie weken Noord-Italië (Zuid-Tirol) met een stralende zon en een fantastische vakantie. Soms moet je even door een zure appel heen bijten. Maar dan heb je ook wat!
Vaak lossen problemen vanzelf op, gewoon door niets te doen. Leg het half dode vogeltje in een la, aan het eind van de dag is het vogeltje dood, de onderwijzer hoeft niet naar de dierenarts, probleem ‘opgelost’.
Maar niet altijd: jullie reden actief de zon tegemoet. Met succes. Soms moet je wel degelijk wat doen, anders blijf je met je natte poten in de modder staan.
Het kleine leed!
Twee herinneringen. Jan en ik gingen -ergens in de zeventiger jaren- richting Frankrijk, met de tent want dat deed je toen. Ook wij stonden in de zijkende regen bij Clairmont Ferrand te turen naar de bergen en vonden altijd -letterlijk!- een lichtpuntje. Maar de volgende ochtend hoopte de mist zich weer op tussen de bergen, kletterde de regen weer tegen het tentdak en onze hoop vervloog.
We reden elke dag verder naar het zuiden, tevergeefs. Elke dag een kletsnatte tent opzetten, kakkerlakken wegjagen. De campingbaas had op de radio gehoord dat het overal regende: von Spanien bis die Oeral. Hij kende een beetje duits maar deze boodschap konden we missen als kiespijn. En dan die geur in de tent: vocht, mufheid, bederf. Daarna brak een hittegolf aan. 33 +. Ook dan weet je soms niet waar je het zoeken moet. Altijd waren we te laat op een camping en waren alle schaduwrijke plekjes bezet.
Een jeugdherinnering. Mijn vader had altijd maar één week vakantie en als het dan regende begon hij te vloeken en te tieren, Dat had hij weer, die ene week die God (…) gaf geen straaltje zon. We zaten altijd in Ermelo. De bomen dropen mistroostig. Het huisje was stoffig en vochtig, de slaapzakken klam. Mijn zus en ik gingen naar de bibliotheek om nieuwe boeken te lenen. Mijn vader ging naar de slijterij om een fles vieux te kopen. Altijd waren er aan het einde van die week wat mooie dagen en ook dan was dat weer koren op mijn vaders molen. Iedereen slaakte een zucht van opluchting als we weer terug in Leiden waren. Godzijdank zat ook deze vakantie er weer op!
Zoals ik zei: klein, met de nadruk op klein , leed
Haha, jij hebt in je jeugd fantastische vakanties gehad: vocht, mufheid, bederf… 🙂
Gelukkig heb je die ellende in deze reactie van je af kunnen schrijven. Ik hoop dat het therapeutisch werkt.
1. Vlekken haal je eruit op 40 graden (bonte was) nadat je de vlekken hebt ingesmeerd met ossengalzeep. De tent niet op al te hoge toeren in de centrifuge doen. Lijmklemmen gebruiken om hem op te hangen.
2. Op vakantiereis gaan… vreselijk en dan ook nog eens kamperen! Oh vreselijk in het kwadraat.
Bij de grens van België krijg ik al heimwee. Korte tuinreizen zijn nog te doen, zeker als reisleider want dat leidt af.
3. Eerlijkheidshalve ben ik wel twee keer naar Atlanta gevlogen en heel erg luxe gelogeerd maar dat kwam omdat mijn toen 93-jarige nichtje de reis naar Nederland maakte om mij op te zoeken. En als zij dat kon..! In het Vondelpark staat sinds vorig jaar na haar verscheiden een bank met haar naam en daarop zitten heel vaak reizigers, vaak drugs gebruikend en…trippend.
Wat betreft punt 1: de koffievlek zat in het katoenen doek van een Karstentent met opblaassysteem. Een grote tent in een zak die je alleen met twee mensen kunt dragen. Die leg je niet zomaar even in de wasmachine.
Bovendien is het doek waterdicht gemaakt met een coating. Alleen: die coating kan niet tegen zeepsop en dus ook niet tegen bellenblaas. De waterwerende laag verdwijnt, bij de eerste regenbui gaat de tent lekken.
Als het één vlekje is, is dit nog wel op te vangen door de vlek met een spuitbus te impregneren. Onze tent was het middelpunt van een bellenblaasfestijn en was overal beschadigd. Daar viel niet tegenop te spuiten. De tent helemaal opnieuw laten impregneren was ook geen optie, dan zou het doek niet meer ‘ademen’. En dat is nu net het lekkere van de katoenen tenten van Karsten en De Waard. Kortom: de tent was echt total loss.
Wat betreft punt 2: hier verschillen we in. Ik ben een fan van (luxe) kamperen. Ik hou van de sfeer op een campingveld. Op je slippertjes naar het badhok sloffen, beetje oudehoeren met de buurman, ontbijten voor je tent, de regen op het doek horen tikken… Heerlijk.
Wat betreft punt 3: als ik nog eens wil ’trippen’ in het Vondelpark, weet ik welk bankje ik moet zoeken 😉
Heerlijk om je verhaal te lezen. Ik zie jullie zo weer naast ons staan op Terschelling. Dit jaar met een verrassing. Een nieuwe tent…..of nieuwe buren.
Hi campingbuurman,
De mensen zijn hetzelfde gebleven (alleen een jaartje ouder – en wijzer). De tent is nieuw. Gloednieuw. Zo uit de showroom van Karsten geplukt.
Vraagje: wil jij als we naar de strandtent zijn, de boa spelen en handhaven op bellenblaas en rondvliegend zeepsop? Zet desnoods de afschrikwekkende werking van je hond in…🐶