Een nieuwe cd gekocht? Mijn kinderen schudden meewarig het hoofd. De cd is in hun ogen net zo prehistorisch als een telefoon met een draaischijf. Cd of Spotify? Dan kies ik de cd.
Ik scharrel graag in cd-bakken. Met je wijs- en middelvinger door bakken met afgeprijsde cd’s ‘lopen’. En dan ineens die klassieker in je handen hebben. Voor een habbekrats. Het gelukzalige gevoel waarmee je dan de winkel uitloopt.
Op vrijmarkten graai ik ook graag in kratjes met cd’s. Meestal zijn het natgeregende kerstnummers van Bonny St Claire, maar soms hou ik zomaar een hemelse cd van Leonard Cohen of Natalie Merchant in mijn handen. Wat moet hij kosten? Een euro? Nou doe maar, haha… Het is net als met een staatslot. Door die kleine kans op de hoofdprijs ga je elke keer weer door de knieën.
De scharrelhemel voor muziekspeurders is de Mega Platen en CD Beurs, vroeger in Utrecht, nu in Den Bosch. Hier kan ik mijn snuffellusten botvieren. Dit persoonlijke videoverslag toont een onafzienbare hal, tjokvol kramen met cd’s, lp’s en singles. Mannen met kalende voorhoofden, grijze staarten, leren hoeden en spijkerjasjes. Zij groeiden op met Beatles, Stones, Radio Veronica en ‘Ping, dit is het programma van Lex Harding’. Ze zoeken in de platenbakken met de vasthoudendheid van een vogelaar die weet dat hij in theorie zomaar een zeldzame Vale Lijster in beeld kan krijgen.
Een man betast liefdevol zijn net aangeschafte vinylbox Made in Japan van Deep Purple. Een man met doorgroefd gelaat en sluik grijs haar knikt hem bemoedigend toe.
‘I’m gonna see Deep Purple live in London,’ zegt hij.
Hij maakt elk jaar vanuit Engeland de oversteek naar de Platenbeurs om obscuur materiaal te zoeken van de Golden Earring. Sinds Another 45 miles, hun eerste single in Engeland, is hij fan – al past het woord ‘fanaat’ in zijn geval beter. Hij zag ze in de eighties, de nineties en volgt ze nog steeds.
Ik scharrel door. Bij de volgende kraam heb ik beet: Tom Waits, Jimi Hendrix, Patti Smith, Bob Dylan, Eels, Lucinda Williams, Mark Lanegan, Little Feat, Paul Weller, het kan niet op.
Ik scharrel door. Bij de volgende kraam heb ik beet. Tom Waits, Jimi Hendrix, Patti Smith, Bob Dylan, Eels, Lucinda Williams, Mark Lanegan, Little Feat, Paul Weller, het kan niet op. Dan haakt mijn oog op de debuut-cd van John Prine. Hij zit in de hoek van Townes VanZandt, Gram Parsons en Guy Clark. Via Spotify hoor ik John Prine zingen over Sam Stone. Wauw! Of ik de Vale Lijster hoor zingen! Ook deze parel gaat in de tas. In de trein terug betast ik liefdevol mijn aanwinsten. Opgetogen app ik mijn muziekvrienden. Het antwoord komt direct. ‘Mooie score Ben. Ik heb ze allemaal al op vinyl.’
In de wereld van verzamelaars geldt altijd: baas boven baas. Maar de opwinding is er niet minder om. De opwinding die een vogelliefhebber voelt als hij met eigen oren de Vale Lijster hoort kwinkeleren. Daar kan geen Spotify tegenop. Ik blijf cd’s kopen.
Ben Tekstschrijver
Kies je voor tien muziekvogels ‘in de lucht’ of heb je er liever één in de hand? Kies je voor Spotify of voor een lp of cd? Platenzaken leven weer op door de belangstelling voor vinyl, of is het toch een achterhoedegevecht? Leuk als je hieronder je mening deelt.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Wij hebben een jukebox met jaren vijftig muziek (zo’n 1800 singles) en nog heel veel LP’s. Veel mooier dan CD’s of Spotify. Maar het mooie van Spotify is natuurlijk wel dat je ook minder geliefde muziek (eenmalig) kan beluisteren. Spotify is mooi als voorproefje, maar voor het echte werk gaat er niets boven vinyl!
Een jukebox met 1800 singles… Heel veel lp’s. Een echte vinyl-aanhanger. Ik hoor het al: jij moet ook eens een bezoek brengen aan de Platenbeurs in de Jaarbeurs in Utrecht. De volgende staat 17 en 18 november op het programma. Drinken we samen een kop koffie.
Wat een prachtig en vooral herkenbaar verhaal, Ben. Ook ik groeide op met 45-toeren singletjes (toen nog fl. 3,65). Uiteraard was de muziek het uitgangspunt, maar ook de hoesjes, de foto’s, de informatie, zelfs de labels van de singletjes las ik van voor naar achter. Wie het zong wist ik, maar wie had het geschreven, wie geproduceerd, etc. etc., dat hoorde er ook bij. De logo’s van de diverse platenmaatschappijen werden iconen voor me: (Tamla) Motown, Palophone, Decca, Fontana.) Ik kan ze nu uit mijn hoofd nog natekenen. Mijn wereld werd uiteraard al snel groter toen ik albums begon te kopen. The Fortunes, dat was de eerste; en ik dacht dat halverwege de jaren tachtig Talk Talk de vinyl-hekkensluiter was. De hoezen, enkel of lux openslaand, de songteksten, de bijlagen, soms hele boekjes stonden me te wachten, wat een genot. Daarom koop ook ik nu nog steeds cd’s. Voor alles wat ze me, naast de muziek, aan informatie brengen. Ik schaam me nergens voor, maar ik heb wel één voordeel in dezen: ik heb geen kinderen die me uitlachen. Alhoewel, ik realiseer me nu ineens dat ik ook al lichtkalende vrienden heb die me soms verbaasd vragen: ‘Koop jij nog steeds cd’s????’
Dat gevoel, dat genot….
Ik voel met je mee.
Hahah cd’s! 😂 ik kan niet leven zonder spotify. Je ondekt er zoveel nieuwe muziek die je anders nooit te horen zou krijgen. Maaaar ik snap je ook wel weer met het scheumen en prachtige vondsten vinden hoor, ik heb dat met de kringloop! 😄
Leuk dat een vondst bij de kringloop bij jou precies dezelfde opwinding teweeg brengt die ik heb bij een onverwachte klassieker voor een habbekrats…
Ik heb eigenlijk hetzelfde, maar dan met stripboeken! We zijn gestopt met “nieuwe” series aan te leggen, omdat het bijhouden van de ‘oude’ al moeilijk genoeg is. Om maar niet te spreken van (soms) kostbaar. Maar als je dan iets vindt….. Hemels!
Het gevoel is hetzelfde. Hou dat vast… 😉
Ik voel me als zoon niet helemaal aangesproken. Draai zelf het liefst vinyl! Overigens lees ik in je verhaal terug dat je stiekem een combinatie maakt, door de vondst eerst even via Spotify te checken met je oortjes in, voordat je de aankoop doet;)
Overigens vind ik het ‘diggen’ van platen in zowel (offline) platenbakken als online (muziekblogs/Youtube/Spotify/Soundcloud) even leuk. Het vinden van nieuwe parels daar gaat het mij om!
Je zoon
Je hebt gelijk, je bent vooral online te vinden, maar ook in obscure platenzaken als Roush Hour Music in Amsterdam, op zoek naar nieuwe parels op vinyl. En dat doe je net zo gedreven als ik. Leuk hè?
Jarenlang verkeerde ik in de veronderstelling dat ik last had van verzamelwoede. Zo rond 2002 had ik 1500 cd’s, en maakte vooral mijn toenmalige vrouw zich zorgen over het tempo waarmee de cd-collectie groeide. Nou had zij wel de neiging om alle afwijkingen – vooral in het obsessieve-compulsieve spectrum – die ze tijdens haar HBO-studie Creatieve Therapie had bestudeerd op mij te projecteren, maar toch maakte ik me soms wel ongerust.
Rond die tijd kwam ik in aanraking met mijn muziekvrienden in Hoevelaken en tot de ontdekking dat me eigenlijk weinig mankeerde. Een van die vrienden had een kamer met een onvoorstelbare hoeveelheid lp’s. Hij was bovendien eigenaar van een indrukwekkend aantal kopieën van cd’s. Thuis kon ik zeggen dat mijn verzameling echt helemaal niets voorstelde! Een mierenhoopje vergeleken met een berg.
Nu zijn we 15 jaar verder en koop ik nog steeds cd’s. Waarom eigenlijk? Het is heerlijk om je in je eigen omgeving te omringen met echte spullen – als boeken en cd’s – die je dierbaar zijn. Veel cd’s worden uitgegeven in fraaie luxe uitgaven. Daar kunnen digitale diensten niet tegenop.
Ik zeg het al in mijn blog: in de wereld van verzamelaars heb je altijd baas boven baas. Al ben jij ook wel een echte ‘baas’ als het op verzamelen van muziek en concertbezoek aankomt.
En ik heb dat met tweedehands boeken, met name duitstalige. Dat varieert van spannende detectives tot aan de bellettrie, de schone letteren, de literatuur. Ik ben even gelukkig met een spannende thriller van Petra Hammesfahr, Ingrid Noll of Wilfried Eggers, als met een mooie roman van Heinrich Mann, Siegfried Lenz of Hans Fallada. Ik schuim hartstochtelijk boekenantiquariaten af en bij het ezelsoortje in Amersfoort ben ik stamgast. En heb ik dan een mooie vondst gedaan, een fraaie band van Karl May of Ludwig Ganghofer die nog niet op mijn plank staat, dan fiets ik fluitend naar huis en verkneukel mij op de eerste bladzijden in mijn leesfauteuil in mijn studeerkamer, waar de boekenplanken tot aan het plafond reiken.
Fluitend naar huis, je verkneukelen, voor dit ‘gevoel’ maakt het niet uit of het nu om stripboeken, cd’s of eerste drukken van Ludwig Ganghofer gaat…
Mijn vader recenseerde in een ver verleden platen voor lokale kranten. Ik ben dus opgegroeid met duizenden stuks vinyl. Ze lagen zelfs onder mijn bed. daar kon ik ze zo oprapen om weer wat nieuws te ontdekken.
Als negenjarige wist ik dat Bob Dylan een grote jongen was maar tjonge wat zong hij vreselijk (die liefde kwam later). En inderdaad, die logo’s van de labels, Decca, Atlantic, Tamla-Motown, Stax, Epic, Chess…Dat fysieke is echt een gemis van digitaal.
Maar ik moet toegegeven dat ik echt nooit meer een CD koop. CD’s hebben nooit die ’touch’ gehad van vinyl en ik ben er nooit rouwig om geweest dat de CD aan het verdwijnen was. Spotify is echt een uitkomst. Zelfs in het ziekenhuis aan het bed op een klein JBL-boxje luister ik met patienten wel eens muziek. Zou nooit kunnen zonder de Spotify-achtigen.
Wel jammer van sommige werken op vinyl die je niet meer kan vinden op Spotify en ook nooit meer op CD zijn gezet. Toch maar weer een naaldje in een groef plaatsen misschien…ooit…
In het ziekenhuis aan bed van een patiënt via een JBL-boxje en Spotify een muziekje opzetten. Mooi. Aan die toepassing van Spotify had ik nog niet gedacht. Ik neem dan wel aan de patiënt zijn muziek mag kiezen. Of zet je een eigen favoriete band als Wire op? 😉
Ben, zoals je weet staat uiteraard de patiënt centraal :-). Het is overigens veel leuker om samen met een patient naar iets te luisteren waar je ver vanaf staat maar wat wel betekenisvol is in iemands leven.
Oh wat lekker!
Feije
Mooi verhaal Ben. Ik heb het lang volgehouden, dat cd’s kopen. Uiteindelijk staat de gehele collectie op zolder in een verhuisdoos en ben ik al jaren Spotify-user. Ik kan me niet indenken dat er nog enige toekomst in cd’s zit. Ik geef het nog een paar jaar. Vinyl is 1 van de laatste stuiptrekkingen als je het mij vraagt.
Spotify biedt zoveel meer. Enige nadeel vind ik de inwisselbaarheid van dit medium. Vroeger kocht ik weleens een cd welke me na de eerste luisterbeurt nog niet meteen pakte. Omdat het zonde was om in de kast te zetten toch maar wat vaker de kans gegeven waarna je het pas echt bent gaan waarderen. Bij Spotify merk ik dat ik sneller wissel van muziek.
Ik snap wat je zegt: zo heb ik op zolder nog een rij lp’s onder een laken staan, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze op de rommelmarkt te zetten. Te veel herinneringen. Maar ik heb niet eens een draaitafel meer, dus draaien doe ik ze nooit.
Wat betreft Spotify: de toegang tot alle muziek is onbegrensd. Je staat nooit voor keuzes welke cd je zult kopen (je kunt een euro immers maar één keer uitgeven?) Je hebt minder de neiging je er écht in te verdiepen, de muziek nog eens een extra kans te geven, te laten groeien, de teksten er eens bij te pakken en dergelijke. Spotify is vluchtiger.
Maar wel veeeel goedkoper…
Vluchtiger, maar door Spotify luister ik nu muziek die ik in het ‘pre-Spotify tijdperk nooit zou luisteren. Spotify verbreed mijn muziek horizon. Voorheen beperkte ik me tot rock/indie, nu gaat dit ook meer de elektronische kant op. Mede door ‘aanraden’ van Spotify. Maar ik begrijp je nostalgische gevoelens mbt de cd’s hoor 😉
Haha Pim,
We begrijpen mekaar helemaal. En laat ik je één ding verklappen: ik heb ook (de betaalde versie van) Spotify. Spotify geeft me de kans muziek meerdere keren te luisteren, voor ik het koop. Spotifyj vervangt cd’s beluisteren met een koptelefoon op in een platenzaak, terwijl mijn echtgenote ongeduldig voor de deur staat te staat te wachten…
Hoi Ben,
In de jaren ’80 gingen mijn vrienden en ik naar Rien Veerman, bij het Julianaplein in Amersfoort. Rien was de “Basil Fawlty” van de platenzaken. Je deed het bijna in je broek als je binnenkwam, zodra Rien je met zijn aarts chagrijnige tronie je misprijzend aanstaarde. En ook wel enigszins terecht, want wij gingen de “luisterhokken” in waar we Rien zo’n 4 LP’s lieten afdraaien. Dan drukten we onze meegesmokkelde cassetterecorder in de opnamestand en hielden het voor de boxen in het luisterhok: “Nee, Rien, deze Number of the Beast van Iron Maiden is niets, graag even de volgende, die van Black Metal van Venom en erna Kill ‘em All van Metallica”. En dan kwamen we het hok uit en vroeg Rien: “En welke zal het worden, allemaal of…..”. Neen, helaas, alles stond al op tape, “sorry Rien, het was het deze keer (weer) net niet”, zeiden we. Zijn irritatie botvierde hij dan op een oudere dame die een LP kwam terugbrengen met als reden dat er een kras op de LP stond: “Mevrouw, ik had deze LP verzegeld, dus u denkt dat ik een LP verkoop met een kras erop en het dan verzegel?!”. En daar ging mevrouw weer met de overslaande LP…..
De liefde voor muziek kwam bij mij allemaal door KISS, toen ik als 11-jarig jochie deze theatrale rockband op TV zag. Ik was verkocht…. Blijkbaar sprak het visuele aspect mij nogal aan…. Escapisme, even uit de werkelijkheid, de sleur van alle dag treden. Via KISS eerst in allerlei andere rock-acts geïnteresseerd geraakt, en uiteindelijk in een zeer breed scala aan stijlen. Zolang het maar muziek is wat de juiste snaar raakt.
Ook eclectische talenten als Prince. Vooral de live-shows van die laatste waren fenomenaal. Het werkelijk beleven van muziek blijft bij uitstek de beste muziek-ervaring. Daarom gaan mijn vrouw en ik eind juni naar Graspop, waar de crème de la crème van de rockmuziek voorbijkomt.
Ik ga ook naar de Platenbeurs, maar mijn ervaring is wel dat de verkopers allemaal kenners zijn. Daar kun je niet voordelig scoren, zoals je dat wel kunt op een plaatselijke rommelmarkt. Ik verzamel 7 inch singles van KISS. Heb zo’n 120 verschillende van over de hele wereld. Het is werkelijk fantastisch als je in bijv. Florence een KISS-single uit 1976 tegenkomt in een 2e-hands platenzaakje, die op Ebay € 85,00 waard is, die je daar koopt voor € 1,50….. De kunst is dan om je enthousiasme te bedwingen en nog € 0,50 af te dingen, “OK sir….”.
Ook op Marktplaats koop en verkoop ik veel vinyl, evenals KISS-spullen. Onlangs kwam er iemand die het nodige vinyl wilde kopen op mijn zolderkamer. Hij zag mijn kast met zo’n 700 CD’s: “Verkoop je dat ook?”. Tsja, wat deed ik daar nou mee, niets, dus..… Nee, € 500,00 voor de hele handel ging ik niet mee akkoord, maar wel voor € 600,00. Met nog € 115,00 aan LP’s. Een lege CD-kast als gevolg, maar wel 5 gevulde boodschappentassen CD’s de deur uit én een volle portemonnee. Oh ja, de boodschappentassen had ik per stuk ook nog verkocht voor € 2,50 per stuk (hoorde later van mijn vrouw dat dat maar € 0,50 waard was, enfin).
Ik vind Spotify en Deezer een verrijking: je ontdekt zoveel meer muziek. Je kunt alles voor niets uitproberen, net zoals vroeger bij Rien Veerman (sorry Rien)……. De win-win voor zowel muziekfanaat als artiest is dat er meer mensen naar concerten gaan waar ze eerder niet kwamen. Muziek is als het leven: geniet ervan.
De luisterhokken van Rien Veerman aan de Leusderweg in Amersfoort, ja man, praat me er niet van. Die man moet gillend gek geworden zijn van al die scholieren die even een LP kwamen ‘luisteren’. En hij handmatig achter de balie elke keer het volgende nummer opzetten…
In een van die luisterhokken heb ik misschien wel de beste cd aller tijden voor het eerst gehoord: Abbey Road van the Beatles.
Ik ben met je eens dat je voor het echte obscure verzamelwerk moet betalen. Maar ik ga op de Platenbeurs vaak weg met 30 cd’s van 3 tot 5 euro, maar dat zijn vaak tweedehands reguliere cd’s. Geen collectors items. Meer cd’s die nog in mijn platenkast ontbreken. Net die ene ouwe van Dylan of Roxy Music die ik nog niet heb…
En ik ben minder van KISS, maar des te meer van de live-concerten van Prince. Zijn Sign of the Times-tour in Ahoy was fenomenaal!
En ik vind dat ‘scheumen’ zo heerlijk. In november zal ik ongetwijfeld weer grasduinen in de cd-bakken van de Platenbeurs.
Dankjewel voor je uitgebreide verhaal.
Van mijn verjaardagsgeld heb ik dit jaar een pick-up gekocht, zodat ik mijn oude lp’s weer kan draaien. Als de naald zachtjes daalt en dan de eerste groef vindt, heerlijk!
In de hoes van Gerard Lenorman vind ik de teksten van zijn chansons die ik heb uitgeschreven. Daar moest je ze heel wat keren voor draaien…
Als de naald zachtjes daalt en de eerste groef vindt, heerlijk…
Laat je de naald zakken via een hendeltje of doe je het met de hand?
Geluk zit in de kleine dingen, geluk zit in een eerste groef…
Deze pick-up laat de naald automatisch dalen, met een leuk klikje 😉
Wat herkenbaar, Ben. Al loop ik nog verder achter, of inmiddels weer meer bij de tijd getrokken, met mijn emotionele voorkeur voor vinyl. Al koester ik ook de cd’s en zal zelfs de downloadfaciliteiten niet afkraken – wat jij ook niet doet, maar dat terzijde – daar alles bijdraagt tot groei van de collectie. Niet alles vind je op vinyl en idd ook niet meer op cd. Ten tijde uitbrengen van de “Playing You” EP (Hank The Knife & The Jets) kreeg ik al nul op rekwest bij het informeren naar cd’s uitbrengen. Vier jaar terug. “Nee, haha, die verkopen we niet meer”. Iedereen groeit op in haar of zijn eigen tijdsbeeld. En wat overeenstemt is die onstilbare honger naar muziek, waar we gelukkig toch geen van allen zonder kunnen…? Mooi geschreven stuk, Ben, wat jou wel toevertrouwd is!
Hi Jack,
Jij ben een ‘Vintage Man’ met een grote voorkeur voor Elvis, Waylon Jennings, Johnny Cash, Roy Orbison en alle andere grootheden uit de tijd van rock ‘n roll en outlaw country. In jouw radioprogramma Vintage Years op Vallei Radio gebruik je online mogelijkheden, maar als de techniek je in de steek laat, val je net zo gemakkelijk terug op je meegebachte lp’s.
Jij gebruikt Spotify, draait cd’s, maar legt net zo makkelijk een lp op een vintage draaitafel. Alles in dienst van de muziek. Dat vind ik mooi.
Ik word ook nog altijd erg blij van een bezoek aan Velvet. Koop graag vinyl maar ook nog die glimmende schijfjes.
Als het maar muziek uit de speakers tovert….
Oh…Oh…Oh…the good old days: single-tjes; ee-peetjes en dan de l.p.’s. De eerste kennismaking met die van mijn vader: Glenn Miller, Pat Boone, Mantovani (“hóór ze zingen, die violen”), Fats Domino (“There goes my heart again”). Maar ook: Charlie Parker, Billy Holliday, Cannonball Adderley, Miles Davis, Count Basie, Erroll Garner, Sarah Vaughn. The blues, the black blues: een overvloed van nostalgia. Mijn moeder die zachtjes in de keuken zong: la di da di daa, la di da di daa, uncle Satchmo’s lullebye. Of : “sittin’ on the dock of the bay”. Als ik er niet zo vrolijk van werd zou ik erom moeten huilen…kies maar…………
Hi Annelies,
Wat een tijdsbeeld roep je op door het noemen van deze namen. Miles Davis, Fats, Otis, Charlie Parker…
Je muzikale opvoeding is in orde.
Vreemde eend in de bijt is Mantovani. Dit orkest trekt bij mij ook persoonlijke herinneringen naar boven. De Calvinistische platencollectie van mijn ouders bestond uit veel ‘gristelijke muziek’: van organisten Feike Asma en Jaap Zwart tot het Urker Mannenkoor (zelfs ‘live-uitvoeringen’ van gemeentezang uit Gene- en Arnemuiden werd op de plaat gezet). Bij wijze van uitzondering werd bij ons voor één buitenkerkelijk muziekgezelschap een uitzondering gemaakt: Mantovani. De ‘André Rieu van de Bible Belt’…
Dankjewel dat je deze herinnering met jouw reactie weer even ophaalde. Want ondanks dat ik nu Jimi Hendrix en Herman Brood opzet, word ik toch enigszins sentimenteel als ik aan die tijd terugdenk.
Hoi Ben,
Na zoveel reacties reageer ik toch nog want als vinyl- en cd-fanaat ben ik behoorlijk uit de tijd. Mijn kast staat vol blues-cd’s en dat worden er steeds meer, en dat terwijl de oude bluesknakkers aan het uitsterven zijn. Ik ken je verhalen en snap het helemaal.
Jaren geleden stond ik als standhouder met mijn bluesportretten op een platenbeurs in Amsterdam-Oost. Daar zag ik dat de ene standhouder bij de andere platen kocht en ze voor een meerprijs weer op zijn eigen stand had liggen.
Bovenal, blijf genieten van je plaatjes. Ik heb trouwens wel een e-reader gekocht (terwijl ik ongeveer 20 meter boeken bezit), maar dat is een ander verhaal.