Ineens is daar dat opgewonden sms’je van mijn dochter. Ze heeft een envelop gevonden met de volgende tekst: ‘Dit pas openmaken als ik 13 of 14 jaar wordt, op 9 mei na 3 uur ’s nachts. Ganna, 10 jaar.’
Waarom mijn tienjarige dochter op het idee kwam weet ik niet. Had ze iets op tv gezien? Ze schrijft op hoe ze in de puberteit wenst te zijn en doet het briefje in een gesloten envelop. Haar briefje wordt hiermee een soort ‘message in a bottle’ waarvan je niet weet of iemand het ooit zal lezen. Maar wat is er spannender dan jaren later de aangespoelde fles open te maken?
Een tekst jarenlang ‘in de wacht zetten’ komt niet vaak voor. Ja, een testament. Dan zet je iets op papier voor later, voor na je dood. Ook schreef Renate Rubenstein ooit het boek Mijn beter ik (1991) over haar heimelijke liefdesleven met collega-schrijver Simon Carmiggelt – in haar omschrijving ‘de meest getrouwde man van Nederland’. De uitgever mocht dit pas uitgeven als zijzelf, Simon en zijn vrouw Tiny overleden zouden zijn.
Wat wenst mijn dochter die op dat moment voor de poort van haar puberteit staat? ‘Als ik puber ben’, zo staat er, ‘dan zie ik er altijd leuk uit, heb ik een leuk kapsel en ken ik heel veel liedjes uit mijn hoofd. Dan heb ik een vriendje, me vlek is dan weg en ik word niet gepest. Dan krijg ik kledinggeld, ben ongesteldt en ik draag een beha. Ik ga met vrienden naar de stad en naar de bios, ik zoen dan heel veel. Ik heb een leuke kamer en een eigen tv, ik volleybal dan goed. Dat hoop ik allemaal als ik puber ben. Ik heb dit geschreven op woensdag, 13 januari 1999.’
Ganna wil dingen die elk meisje van die leeftijd wil: een eigen kamer en er leuk uitzien. Ze wil ‘ongesteldt’ worden, een beha en veel zoenen. Ook heeft ze een niet-alledaagse wens: ze hoopt dat dan haar vlek weg is.
Ze is nu een prachtige en krachtige vrouw. Al haar meisjeswensen zijn vervuld. Alleen die ‘vlek’ – een grote moedervlek op haar rechterwang – zit er nog. Het was medisch niet mogelijk die kinderwens in vervulling te laten gaan.
Ik sms haar terug: ‘Lieve schat, wat een mooi briefje, gooi dit nooit weg.’
Ik sms haar terug: ‘Lieve schat, wat een mooi briefje, gooi dit nooit weg. Veel van je wensen zijn uitgekomen: je bent ongesteld geworden, je hebt veel vrienden en veel gezoend, maar je vlek zit er nog. Maar ach, je kunt niet alles hebben.’
‘Nee, inderdaad’, antwoordt ze monter. ‘Maar pap, wat een geniale envelop hè? Super grappig toch?’
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Wat een prachtig verhaal over je dochter, ik was ontroerd.
Prachtig blog weer. Je bent een kunstenaar. Je dochter op haar manier trouwens ook!
Prachtige vondst deze brief. Waardevol schrijven.
Heb je ook stilgestaan bij je eigen kinderwens wie of wat je wilde zijn als puber? Zijn er dan overeenkomsten met de wensen van Ganna?
Een brief aan mijzelf hoe ik over 10 jaar in het leven sta…. (pensioen). Mooi idee voor de komende feestdagen.
Ontroerend.
’t Is weer een echte Ben Blog. Tof om te zien hoe ontwikkeling gaat. Met zo’n brief wordt dat echt duidelijk.
Bedankt voor het glimlachmoment van deze week.
Wat een prachtig verhaal weer! Het zet je aan het denken over je eigen mogelijkheden over 5 of 10 jaar. Ook heerlijk om over na te denken…
Nu nog opschrijven!
Mooie dochter(s) heb jij! Ik trouwens ook. Krachtige vrouwen nu, maar soms o zo kwetsbaar en ongesteld.
Op 9 mei jarig? Dan is ze een stier. Dat zijn veelal vastberaden, maar ook enigszins koppige, mensen. Ik ben er zelf namelijk zo een.
En dat vlekje….? Ach wat geeft het. Laat haar genieten van het leven en vooral veel zoenen. Het heeft toch niet zoveel zin om ver vooruit te kijken. Zeker niet als man van een zekere (50 plus-) leeftijd. Of zoals Ramses het ooit zong: ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.’ Nu, dus!
Ontroerend en waardevol: de verlangens van een destijds 10-jarige dochter, door haar vader zorgvuldig en liefdevol (en in zijn sms ook relativerend) verwoord in zijn column.
Een blik op de ver(de)re toekomst: stof tot nadenken. In jouw optiek brengt dit uiteindelijk een ‘wendig’ met zich mee?
Prachtig verhaal, buurman!
Mooi verhaal. Gevoelig als het leven zelf.
Het blijkt, zolang er iets te wensen is, geeft het leven energie.
Superleuk om te lezen.
Wat een ontzettend leuk verhaal. Knap gedaan. Bedankt.
Wat een geweldig verhaal. Sterk hoor van Ganna. En een goed idee. Als je al wat ouder bent, een brief naar jezelf schrijven. Misschien een wat kortere termijn nemen. Een jaar is wel oké.
En wat een leuke reacties allemaal. Je blog is écht leuk!
Wat een prachtig verhaal weer! Ik heb het mijn puberdochter laten lezen en ook zij was ontroerd!
Ik heb jaren terug ook zoiets gedaan, een brief aan mezelf. Na jaren weer opengemaakt. Leuk om te zien wat is uitgekomen en wat niet! Je kunt het ook met iemand afspreken om jou na een jaar jouw brief te sturen. Verrassende post is dat. Waar wil je over een jaar als tekstschrijver staan?
Leuk stukje. Vooral omdat de inhoud me aanspreekt. Je hebt het ook nog eens op 27 november geschreven, mijn verjaardag! Ik kom net terug uit Bali en kan moeilijk wennen. Ik merk dat het echt tijd is voor bezinning en dan is zo’n stukje welkom, het is luchtig maar gaat toch over wat je wilt voor later.
Dus dank daarvoor!
Wat een ontroerende column dit keer.
Hoe je als jong meisje, een kind eigenlijk nog, puber wil zijn. Terwijl dat toch niet de makkelijkste tijd is van je leven!
Als kind én als puber was ik kennelijk nogal zorgelijk en zwaar op de hand. Ik kan me het gevoel nog wel herinneren maar moest bij mijn moeder te rade gaan om dat met feiten te staven: was ik nu echt zo?
Ik had namelijk op twintigjarige leeftijd een oud kattebelletje gevonden van mij aan mijn ouders. Ze waren op een avond bij vrienden geweest en kwamen pas laat thuis. Ik had diezelfde avond op een vakantiebaantje gesolliciteerd maar het baantje niet gekregen. Toen ik thuis kwam waren mijn ouders al weg en schreef ik het volgende:
‘Hoi pap en mam, nou ik heb het baantje niet gekregen hoor, ze wilden niet eens vertellen waarom niet. Daar moet je Annelies Ruhrwiem voor heten, altijd pech.’
Toen ik dat briefje na al die jaren weer onder ogen kreeg dacht ik bij mezelf, was ik toen echt zo zorgelijk en slachtofferig? Niet bepaald een opsteker.
Mijn moeder bevestigde het echter: ‘Zo was je niet altijd hoor, maar op gezette tijden, ja. Ik weet nog dat je een keer laat op de avond naar beneden kwam met een betraand gezicht. ‘Mam, als ik nou later groot ben, hoe kom ik dan aan een man?’. Ik weet niet wat ik geantwoord heb, maar je ging weer gerustgesteld naar boven. Dat dacht ik tenminste, want tien minuten later stond je er weer: ‘Maar mam, als ik die man dan heb, hoe kom ik dan aan een huis?’. Mijn moeder en ik proestten het uit, maar later dacht ik wat katterig: jeetje, was ik nu echt zo?
Het vakantiebaantje ging aan mijn neus voorbij maar met die man en dat huis is het in orde gekomen: fluitje van een cent…
Wat een prachtige blog over de brief van je dochter! Kan me voorstellen dat het een heel leuk en bijzonder moment was om haar wensen van toen weer te lezen. Anyway, alvast heel fijne feestdagen gewenst voor jou en je gezin en ik kom volgend jaar zeker weer kijken op je blog!
Met veel plezier lees ik altijd jouw blogs. Deze was ontroerend: wat een sterke meid is jullie Ganna eigenlijk altijd al geweest. Waar ik ook iedere keer van geniet zijn de reacties van Annelies. Kleine blogjes binnen jouw blog.
Dit zouden we allemaal moeten doen: afspraken maken met jezelf. Om eerlijk te zijn maken wij regelmatig dit soort ‘briefjes’ en niet alleen met de jaarwisseling. Ons motto is focussen op waar je over vijf jaar wilt staan.