Op vakantie in Ierland zit ik na het ‘bed’ en tijdens mijn ‘breakfast’ achter een traditioneel Iers ontbijt. Heavy stuff. Naast me hapt een corpulente dame uit Dublin haar eerste worstje naar binnen.
De stoel onder de zwaarlijvige vrouw kermt zachtjes bij elke beweging die ze maakt. We bespreken ons volgende reisdoel. Een buurvrouw naast ons raadt Loftus Hall aan. Ook het restaurant daar is aan te bevelen. De dame op de kermende stoel luistert mee.
Loftus Hall is the most haunted house, het meest begeesterde huis van Ierland. In 1766 gaat de Loftus-familie voor zaken op reis, de familie Tottenham past op het huis. Er meert een schip aan, een man staat op de stoep. Hij wordt van harte welkom geheten, vooral dochter Anne is gecharmeerd van de mysterieuze gast.
Op een avond zitten ze te kaarten. Als een kaart onder de tafel valt en Anne deze opraapt, ziet ze tot haar ontzetting dat de man een gespleten voet heeft. Op het moment dat ze hem hiermee confronteert, verdwijnt de man in een wolk door het plafond voor eeuwig uit haar leven. Het gat in het plafond valt niet goed te repareren. Tot op de dag van vandaag zie je waar dit gat gezeten heeft.
Anne weigert daarna eten en drinken en zit met de knieën opgetrokken onder haar kin voor een raam dat uitziet over zee. De rest van haar leven wacht ze in die houding op haar geliefde. Tevergeefs. Ze sterft met opgetrokken knieën, haar gewrichten en spieren zijn zo vergroeid dat ze in een speciale kist wordt begraven.
Ze sterft in die houding, met de knieën opgetrokken, haar gewrichten en spieren zijn zo vergroeid dat ze in een speciale kist in die stand wordt begraven.
Het verhaal gaat dat de mysterieuze man daarna regelmatig als poltergeist de bewoners van het huis de stuipen op het lijf jaagt. Klerikalen proberen de geest uit te drijven. Enkele jaren geleden nog hebben bedienden de geest van Anna over de trap zien lopen.
In Schotland duiken regelmatig verhalen op over een monster in het meer van Loch Ness, in Limburg zien mensen zo nu en dan een Mariabeeld huilen. Zelfs in mijn geboortedorp Hoevelaken kennen we de sage van het Laakmannetje, de geest van een leugenachtige landmeter die ’s nachts met een lantaarn over het riviertje de Laak liep. In Ierland is het Loftus-landhuis is nu een toeristische trekpleister.
De dame uit Dublin lijkt niet bijster geïnteresseerd. Als ze haar laatste worstje aan haar vork prikt, vraag ik of zij de Loftus Hall kent. Het verhaal over de mysterieuze man en de geest van Anne Tottenham kan ze niet meer terughalen. Eén ding herinnert ze zich nog wel: het restaurant.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mooi sfeerverhaal; echt Iers, daar kunnen onze spoken niet tegenop.
Naar aanleiding van je blog zit ik me nu ineens de hele dag al af te vragen of er spoken bestaan. Ik denk eerlijk gezegd van wel, maar weet het niet zeker. Is er een scheiding van lichaam en geest?
Leuk stukje. Ik ben met de kerst in Ierland, maar jouw ‘house of ghosts’ valt helaas net even buiten mijn route. Ik zal de naam in ieder geval onthouden voor een volgende keer.
Jouw blog is elke maand een klein genietmoment.
Goed Ben! Vooral die vertaling van ‘haunted’ als ‘begeesterd’.
Wie ziet ze vliegen? Ook hier vlakbij in Lunteren op de Goudsberg worden witte wieven waargenomen. Volgens overlevering loert het gevaar vanuit de mistige nevels, ook het sinterklaasjournaal had er last van, veel kinderen zijn nu bang, christelijke scholen willen het niet laten zien, niet verantwoord. We zien ze vliegen allemaal. Ook Sinterklaas vliegt over de daken en straks de Kerstman in zijn slede. Ons enige antwoord is ho ho ho.
Laten we puur blijven, met de voeten op de grond, Kerst komt eraan, een geweldig waargebeurd verhaal.Hoe ik dat zo zeker weet? Dat is geloof, ja daar wil ik in geloven, in deze wazige wereld, geen fabels, geen mistige witte wieven, maar een vervulde gebeurtenis. Jesaja 9- 5, dat is nog een liefde en een mooi verhaal.
Het al te aardse en banale (dikke vrouw die alleen maar aan eten kan denken) en het geestrijke: jij weet het weer perfect te combineren.
Tijdens de ontvangst van sinterklaas in Meppel jl. (jeweetwel, met die burgemeester die stijf stond van de zenuwen vanwege mogelijke terroristendreiging; de arme man moest ondertussen wel een clownesk dialoogje voeren met een al even ongeïnspireerde verslaggever. Kromme tenen!) was sprake van witte wieven (hier: mistflarden) die voorkomen in verschillende sagen en legenden afkomstig van de Veluwe en Noordoost-Nederland.
Eén van die verhalen, ik meen uit het brinkdorp Havelte, gaat over een bedrogen bruid die haar overspelige minnaar de dood injaagt door hem betoverde witte heide te schenken als hij terugkomt om het goed te maken. Wat de liefde aangaat zijn mensen tot alles in staat. Op je geliefde wachten ten dode toe, zoals jouw Anne, of wraak nemen zoals de bedrogen bruid. Een ‘woman scorned’, benen maken voor zo’n wief!
Dit is ook een mooie legende naar aanleiding van jouw blog: de legende van Ritskemooi | Ameland: http://www.ritskemoei.nl/rixt.html
Weer een prachtige tekst over je belevenissen in Ierland.
Gefeliciteerd met het 5-jarig jubileum van Ben Tekstschrijver en je fijne stukkies.
Knap verhaal