Op een regenachtige zondagmorgen bezoek ik mijn moeder in het zorgverblijf. Aan de deur van de huiskamer hangt een bordje ‘Stilte, kerkdienst’.
Ik zie de witgrijze haren van mijn moeder boven de rugleuning van de bank uitsteken. Ze volgt de dienst op tv. Natuurlijk volgt ze de dienst. Ik wil mijn moeder vertellen dat onze vakantie in Ierland mooi was, maar ik moet geduld hebben.
De dominee stort vanaf een hoge kansel het Woord uit over de mensen beneden. De mannen in donker pak, de vrouwen met hoedjes. Dit is precies de kerkelijke omgeving die mijn moeder in Hoevelaken gewend was, toen ze nog bij machte was twee keer per zondag naar de kerk te gaan.
De zware woorden brengen me terug naar mijn jeugdjaren. Achterin de kerk knauwde ik op een King-pepermunt totdat de preek afgelopen was. Als de dominee de slotzang aankondigt, haal ik opgelucht adem. De verzorging dekt de tafel voor de lunch, maar ik heb nog even de tijd om mijn moeder te spreken.
Ineens hoor ik naast me een hoog stemmetje de woorden zachtjes mee prevelen. Breekbaar en broos.
‘Als ik omringd door tegenspoed, bezwijken moet, schenkt Gij mij leven…,’ zingen de kerkgangers. Ik kijk naar het scherm en herken de woorden en melodie. Ineens hoor ik naast me een hoog stemmetje de woorden zachtjes mee prevelen. Breekbaar en broos. Mijn moeder kijkt met een hemelse blik naar het scherm. Ik zie haar lippen bewegen, maar hoor nauwelijks geluid. Het is een van haar favoriete psalmen. Ze vindt de woorden ergens diep in haar hersenen, op een plek waar de woorden nog op de plank liggen.
Ik sluit haar hand in de mijne en neurie het lied stilletjes mee. De hoge vochtigheidsgraad buiten verplaatst zich naar mijn oogkassen.
Na de dienst vertel ik haar over Ierland. Even later vraagt ze waar ik met mijn vakantie ben geweest, dus mag ik mijn verhaal nog een keer vertellen. Heel gezellig, maar zo intens als daarnet, tijdens die slotpsalm, wordt het niet meer.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mooi verhaal uit het protestantse universum.
Ik kreeg kippenvel van je mooie blog vandaag!!! Zoveel herkenning, zo mooi be/geschreven. Ik kan me het ‘vochtigheidsgehalte’ goed indenken. En muziek is een positieve factor bij dementie, zo blijkt. Mijn schoonmoeder begint ook vaker liedjes te zingen.
Gefeliciteerd met je moeder. Wederom een mooie column. Dat het soms nog in die kleine dingen zit hè?
Treffend en aangrijpend!
Ik wordt stil van dit blog. Zo mooi, zo puur.
Ach, je moedertje. Hopelijk staat ze onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift! Gefeliciteerd.
Mooie column. Heel erg raak.
In één woord PRACHTIG!!
Wij waren overigens ook drie weken in Ierland van de zomer. Wat een land hè? Bovenstaande exclamatie is hierop ook van toepassing…
Van harte gefeliciteerd met je moeder. In de blog herken ik veel.
Ik houd het kort deze keer: prachtig dat je zulke waardevolle pareltjes uit het leven opmerkt, ze vervolgens heel mooi verwoordt en ze dan ook nog eens deelt met je lezers.
Een geweldige gave. Ik weet zeker dat je die van je moeder geërfd hebt. Dank.
Gefeliciteerd, en wat mooi geschreven.
Prachtig geschreven!! Gefeliciteerd.
Gefeliciteerd met jou moeder en mijn ’tante Marrie’! Wat heb je een mooi blog geschreven, zo herkenbaar!
Wat mooi is het dat ze ondanks de Alzheimer haar eenvoudige geloof niet kwijt kan raken! Dat is en blijft toch het allerbelangrijkste voor haar! Ik ga zo naar haar toe om haar te feliciteren! Heb er zin in!
Mooi blog. Gefeliciteerd met je moeder. Ik veeg even een traantje weg…
Prachtig.
Prachtig geschreven.
Mooie column weer. Gefeliciteerd met je moeder. Als we onze ouders op deze manier kunnen laten genieten dan doen we het goed; volgende keer nog iets eerder gaan en alleen maar naast haar gaan zitten.
Prachtig verwoord. Dat is Tante Marrie. Gefeliciteerd.
Afgelopen jaren op haar verjaardag geweest. Wat werden we verwend, het hield niet op. En bij het weggaan bleef tante Marrie maar zwaaien in haar dam, totdat we de hoek om waren van de Weldammerlaan. Prachtig mens.
Heel herkenbaar.
Mooi.
Van harte gefeliciteerd.
Vanuit een regenachtig Frankrijk de tip om eens naar het nummer ‘Liedje van altijd’ van Gerard van Maasakkers te luisteren. Waarschijnlijk herken je er veel in. Ik word er altijd wat weemoedig van…
Gefeliciteerd met je moeder.
Bijzonder verhaal. Is het een verhaal?
Wat kun je verbonden zijn, voor even. Om bij elkaar te zijn, geen verbinding te ervaren. En toch dat ene moment. Het moeten de zielen zijn die elkaar vasthouden. Zielen verbinden mensen. Een ziel is eerlijk en oprecht. Zoals liefde oprecht is.
Je mag dat ervaren als je zielsveel van iemand houdt. Liefde en ziel. Ik denk dat zij één zijn.
Dank je voor het delen. Zorg goed voor je moeder. En hou van haar.
(De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze. De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan.)
Gefeliciteerd. Wat een mooi verhaal. Zo herkenbaar.
Wij waren op een zondag op bezoek bij Jan zijn moeder in Goes en dachten leuk nog even naar mijn ouders te gaan in Middelharnis. We waren er bijna, het was toen 18.00 uur. Helaas, de kerkdienst was begonnen via de kerktelefoon. Toch eerst maar even bellen. Mijn moeder vond het heel leuk, kinderen gaan voor alles, maar zat tussen twee vuren, want mijn vader was zeer geïrriteerd. En reageerde geagiteerd: hoe kun je dat nu doen! De kerkdienst is begonnen.
Ja, wat nu. Toch maar gegaan. Toen we binnenkwamen galmde de dominee, want de preek was net begonnen. Toch maar uitgezet, want we woonden niet in de buurt. Hij bleef echter chagrijnig met een zenuwachtige moeder tot gevolg. Later belde hij om te zeggen dat het hem speet zo narrig te zijn geweest. Toch maar niet meer doen. Kerkdienst is heilig.
Wat krijg je dat toch weer supergoed op papier. Gefeliciteerd!
Wat een leuk blog weer.
‘Als ik omringd door tegenspoed, bezwijken moet, schenkt Gij mij leven…’ doet mij herinneren aan een bewoonster in ons Hospice! Zij heeft haar hele leven zich als een ‘goedmakertje’ moeten gedragen. Toen haar moeder voor haar overspelige man wilde weglopen, wist hij – net op het nippertje! – haar moeder daarvan te weerhouden en ‘het’ goed te maken. Maar nog voor de geboorte kwam haar vader te overlijden na een hartaanval. De rest van haar leven werd ze als kind al veroordeeld omdat zij het kind was van ‘zo’n vader’! Eenmaal in ons Hospice verzuchtte zij daags voor haar overlijden: ‘Ik wist niet dat er nog zoveel lieve mensen waren!’
Zeer indrukwekkend toch.
Goed blog; het vertelt precies wie je bent.
Mooi verhaal weer. Herkenbaar en dan tsjak, die ene zin:
De hoge vochtigheidsgraad buiten verplaatst zich naar mijn oogkassen.
Wow man! Mooi. Alles van de grote jongens in ons, die – jongens huilen niet – met een druppeltje verlegenheid toegeven dat ze ook wel eens een traan laten (heel soms natuurlijk, heel terloops dus, ach eigenlijk alsof het weer het doet en niet wijzelf. Het komt en het gaat bijna buiten ons, stoere binken, om…. Toch? 🙂
Heerlijk. Zo zijn wij.
Om te smullen die verhalen! Op en top je moeder. Erg goed geschreven. Heb je er nog meer voor me? Als je begint te lezen, wil je niet meer stoppen. Erg leuk!
Wauw, als eerste reactie op je blog een reactie van A.L. Snijders himself!. Dat is een mooi vervolg van de masterclass van Snijders die we samen gevolgd hebben. Gefeliciteerd!
Ook met je blog en met de verjaardag van je moeder trouwens.
Wat een mooie blog. Prachtig geschreven. Heel herkenbaar en ontroerend.
Ach Ben, wat een ontroerend verhaal en dat je zo jezelf kunt laten zien in je liefde voor je moeder. Meneer Alzheimer kan veel verwoesten, maar die liefde spat van het scherm af.
Het doet me denken aan mijn schoonmoeder (inmiddels langgeleden al overleden). Ook bij haar waren de kerk en de dominee ijkpunten in het leven. Daar moest alles voor wijken. Het gaf niet als wij soms spottend opmerkten dat de dominee altijd om vijf uur kwam omdat moeder dan de oude genever klaar had staan, waar hij wel pap van lustte. Dominee was heilig!
Wat prachtig omschreven, vol herkenning!
Mijn moeder was ook altijd gelukkig als er ‘mooi zingen’ op de radio of televisie was. Zij kon echt alles meezingen van Johannes de Heer tot en met moderne gezangen! Zij had trouwens dezelfde lectuurbak als jouw moeder .
Op de rouwkaart van mijn vader stond deze tekst: Als ik omringd door tegenspoed bezwijken moet, schenkt Gij mij leven!
Over herkenbaarheid gesproken…
Wat schrijf je prachtig, fijn om straks je verhalen vanzelf in mijn mailbox te krijgen. Mijn favoriete zin: ‘De dominee stort vanaf een hoge kansel het Woord uit over de mensen beneden’. Precies zoals ik het ervaar als ik in een kerk zit te wachten tot ik weer weg mag.
Hartelijke groet,
Een roerend blog. Met een mooie opbouw tot de alinea met de meeste emotie, kort voor het eind. Daarna een passende staartje. Eén vraagje: waarom schrijf je ’tante Marrie’?
Ik ga er nog meer lezen.
Je had me het verhaal al verteld, maar het is heerlijk om het ook nog te kunnen lezen. Wat heb je het mooi verwoord. Teer en echt.
Eindelijk op deze vroege zondagochtend, met een kop koffie rustig je blogs gelezen. Je schrijft mooi, toegankelijk en herkenbaar. Vooral die over je moeder heb ik met veel interesse gelezen. Heeft een mooie relatie met de cursus levensverhaal schrijven die ik momenteel geef en de verhalen die daar geschreven worden.
Ik blijf je zeker volgen en heb je blog gedeeld met een vriendin van mij die zelf ook blogs schrijft.
Prachtige blogs over je (iezige) lieve moeder.
Met heel veel plezier hebben wij je blogs gelezen over je moeder. Wij hebben haar zo ook leren kennen, als een vrouw die zo goed en lief is voor een ander en zichzelf daarbij helemaal wegcijfert. Heel ontroerend om te lezen.