Lotte leeft niet meer. Mijn 82-jarige buurvrouw op de camping is verdrietig – ze weet dat dit haar laatste hondje was. Ik zie de grijze haren van Vito. Wat doe ik als mijn hond het leven laat?
De relatie tussen hond en mens is vaak intens. Je golft mee op de vrolijkheid van je viervoeter en in de wachtkamer van de dierenarts zit je liever niet. Ook Jimi Celeste, Amerikaans fotograaf en humorist, vond dat hij een geweldige hond had. Zijn hond was half labrador, half pitbull. ‘Misschien bijt ze ooit mijn been af,’ zei hij, ‘maar ze brengt het ook onmiddellijk weer terug.’
Elke hondenbezitter weet: voor geld koop je de mooiste hond, maar niet het kwispelen van zijn staart. Het geluk dat zo’n beest je kan geven, is onbetaalbaar. Maar komt er een moment dat je te oud bent voor een nieuwe hond?
De Belgische psychiater Dirk de Wachter ziet zijn wachtkamer volstromen met eenzame mensen. Zeker ouderen geeft hij het advies: neem een hondje. Je hebt gezelschap, beweegt regelmatig en ontmoet mensen tijdens het uitlaten. ‘Mensen zijn aaibare wezens,’ zegt De Wachter, ‘dat zijn we een beetje vergeten, omdat we geen pels hebben. Een hond aaien we bijna als vanzelf. We vergeten dat ook zijn baasje het nodig heeft gekoesterd te worden.’
Mijn campingbuurvrouw kijkt verlekkerd naar een pup die op de camping rondhuppelt, maar ze weet: dat zit er voor mij niet meer in. Ze loopt met een rollator; haar man is ook slecht ter been. Het uitlaten van zo’n springerige pup gaat niet meer lukken. Daarnaast speelt het dilemma: wat als zo’n jonge hond mij overleeft?
Een hond leeft niet met een klok – alleen met zijn neus en zijn hart. Hij denkt niet: grote kans dat ik ouder wordt dan mijn krakkemikkige baas. Een mens heeft wel een besef van eindigheid. Als een jonge meid met een vermogende oude man trouwt, kan daar een calculerende reden achter zitten. Ze kan hem trouwen ‘om het geld’, in de verwachting dat ze hem overleeft.
Toch is bij mensen de uitkomst niet altijd te voorspellen. Charlie Chaplin trouwde op zijn 54ste met Oona O’Neil. Ze was nét achttien. Op zijn 73ste werd hij nog vader van hun achtste kind. Ook al kon hij zijn baby nauwelijks meer uit de wieg tillen, vruchtbaar was het huwelijk zeker.
Plan je leven niet als een notaris, maar beleef het als een hond – leef in het nu, geniet van elkaar tot aan de laatste snuffel.
Daarom de vraag: stel dat Vito over een paar jaar zijn staaroogjes voor eeuwig sluit, wat doen we dan? Is het egoïstisch om een nieuwe hond zich aan ons te laten hechten, terwijl de kans bestaat dat hij ons ook weer los moet laten? Raakt het beest dan net zo van slag als mijn campingbuurvrouw, nu haar Lotte er niet meer is? Of is het juist egoïstisch om géén liefde meer in je leven toe te laten uit angst voor wat kán gebeuren?
Als ik met deze vraag bij Dirk de Wachter kom, denk ik dat hij zegt: plan je leven niet als een notaris, maar beleef het als een hond – leef in het nu, geniet van elkaar tot aan de laatste snuffel. Charlie Chaplin koos op zijn 73ste voor nog een baby. En wie dat toch wat bezwaarlijk vindt? Die kan gewoon kiezen voor het eenvoudige geluk van een kwispelende staart.
Ben Tekstschrijver
Heb jij wel eens afscheid genomen van een hond en voor de vraag gestaan: neem ik weer een nieuwe? Was dat een lastige afweging? En als de kans bestaat dat de nieuwe hond je overleeft? Welke keuze maak je dan?
Bijna 1000 vaste lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mijn hondje is helaas een half jaar geleden ook overleden. We hebben een kat erbij genomen, is toch wat makkelijker te onderhouden en je hebt toch net iets meer vrijheid.
De ‘kwispelende staart’ waar het hierboven over gaat, heeft op je kat wel een andere uitwerking: jouw kat zal het zien als een teken van agressie, terwijl jouw hond ermee liet zien dat hij blij was.
Dus even schakelen…😉
Mooi geschreven! Zelf heb ik nooit een hond gehad, maar ik zie wel hoe groot de rol van zo’n kwispelende staart kan zijn. Misschien is dat de les: niet alles plannen, maar gewoon genieten zolang het duurt – mét of zonder viervoeter. Het geluk zit soms in iets simpels als een kwispel.
Mooi, laat dit de les zijn.
Zou een alleenstaande zich die vraag ook stellen als die – op gevorderde leeftijd – smoorverliefd wordt op een jonger iemand? Zo nee, waarom dan bij een huisdier wel?
Goeie vraag. Misschien omdat een jonger iemand na overlijden van de smoorverliefde oudere voor zichzelf kan zorgen en die hond niet?
Snap ik het probleem niet goed als ik suggereer om een oudere hond uit het asiel een leuke(re) toekomst te bieden?
Nee, ik ga dit niet doortrekken naar een menselijke variant😉
Dat is zeker een mogelijkheid. Wel een kwestie van goed timen dan…😉
Haha, die menselijke variant. Geniaal. Mogelijk een oplossing voor het hulpverlenerstekort.
Ik heb mijn hele leven honden gehad en miste het vreselijk toen onze golden River overleed en ik niet meer aan een pup durfde te beginnen. Ik moet er niet aan denken dat een hond mij overleeft en dan maar moet hopen dat hij nog ergens terecht kan. Maar leven zonder hond is echt niet leuk. Onze oplossing: een oudere hond adopteren. Inmiddels delen we al weer 2 jaar ons leven met de 10-jarige Jambo, een vrolijke barbet die dol is op wandelen. Een win-win situatie.
Grappig, jij hebt een hond met een baard en ik een hond met een broek. De overeenkomst: ze zijn allebei inmiddels bejaard.
Er zijn zoveel oudere hondjes die wachten op een gouden mandje.
Laat haar dat alsjeblieft ook overwegen.
Deze hondjes zijn ook oud en stram en hoeven geen eindeloze wandelingen meer te maken, maar zouden zo blij zijn met liefde en een eigen plekje.
Een oud en stram hondje, net zo oud en stram als ik tegen die tijd, dat is een strak plan…
Jaaa, daar is ie weer! Mooie blog Ben.
Wel een dierenvriend maar geen hondenbezitter, dus dat laat ik even aan de andere over om te reageren en dat gaat goed zo te lezen.
Neem en pak het moment zoals het er is, zonder bedenkingen. Dat is het motto voor een vitaal leven. Dus sluit me daarbij aan.
Zelf vind ik dat best moeilijk om dat toe te passen. Het vraagt opletten, doe ik echt wel wat ik wil.
Zoveel mensen willen je helpen, maar de beste hulp zit in jezelf. Daar moet je dan wel bij durven en kunnen komen.
Dus neem gewoon een Vito 2.0, dat is en komt goed.
Dank je wel!
Mooi dat Vito 2.0 je bij deze diepere levensbeschouwing brengt…
Onze vader was rond de 90 toen hij zijn Roos moest laten inslapen. Ondanks dat hij voor een 90-jarige nog erf fit was, hielden wij toch ons hart vast dat hij weer een hond zou nemen. Al gunden we hem dat ook. Hij heeft het niet gedaan, maar vond het niet leuk om zonder hond verder te moeten leven. Onze moeder zag hij ook al niet veel meer, maar dat was zijn eigen schuld….. 😉
Heeft je vader het zonder hond nog lang volgehouden? Uit cijfers blijkt dat mensen langer leven met hond. Dus verder zonder hond was niet gespeend van enig risico…😉
Ja, toch wel. Hij is in 2022 overleden en uiteindelijk 97 jaar geworden. Wel met ‘klagen en opstaan’. Geen makkelijke man en veeleisend, maar ook weer een leuke vader. Enfin, ik denk dat velen die tweeslachtigheid misschien wel herkennen. Hij reed tot een maand voor zijn dood nog auto. Dus wel ouderdomsklachten (ja, mag het!) maar uiteindelijk zoals hij zelf zei: een prachtig leven gehad!
Wat je noemt: een voltooid leven. Mooi verhaal. Dank voor het delen.
Een pil op pootjes. Dat is een hond ook. Mensen leven langer met een hond. Ik ben groot fan van die kwispelende staartbeesten. Ik heb twee keer een hond gehad en mis ze nog elke dag. We leven al 4 jaar met de vraag of en wanneer we weer een hond nemen. Ik denk er nu over om een hulphond op te gaan leiden. Puppy gastgezin te worden.
Een pil op pootjes…
Prachtig ✍🏻
Onze hond is begin juli overleden, we zijn allebei begin 60 maar er gaat (voor de laatste keer?) toch weer een pup komen. Ik mis het wandelen, de begroeting als je thuiskomt, de gezelligheid in huis. Bij de vorige hond was het verdriet anders maar toen woonde er nog kinderen thuis. Kun je na het overlijden van je hond ook last hebben van het lege nest syndroom?
Je hond is toch een soort gezinslid, dus ik kan me vanalles voorstellen bij ‘het legenestsyndroom’. En als je de term verkeerd vindt, noemen we het ‘het legemandsyndroom’…😉
Overweeg een herplaatser op leeftijd. Dat deed ik met mijn nieuwe kat.
Hallo Ben fijne vakantie gehad?
In ieder geval een verhaal aan over gehouden.
Ik zou zeggen als je bang bent om je volgende hond te overleven, haal dan een hond uit het asiel en geef hem/haar nog een mooie tijd, omgekeerd zal dit zeker gebeuren. Ik heb ook nog een verhaaltje over een hond (die echter enige opvoeding miste):
02-07-1976
Het kreng van de buren
Ik liep door onze tuin. Mijn moeder had me op onderzoek uit gestuurd. De zon deed zijn uiterste best 14u16 en al 27,2 graden. Ik begreep al snel waarom ze mij op verkenning had gestuurd. Er hing een gore penetrante geur in dit deel van onze tuin; de stank wordt bij iedere stap die ik zet sterker. Zo erg dat het leek alsof warme dikke olie langs mijn bezwete onderarmen, schouders, hals omhoog richting mijn gezicht en neus kroop. Een weeïg zoete misselijkmakende geur. Waar kwam die lucht vandaan? Dikke en anderszins vliegen, kwamen er als vliegen op… af. En daar zag ik het, het hondje van de buren, dat al weken zoek was; hij lag daar onder de Taxus. Ik kom wat dichterbij. Jezus, die stank is niet te harden. De “olie” zat nu in mijn neus. Wat is dat? Beweegt hij nog! Nee, het zijn de vliegen en maden die bezit hadden genomen van het kreng. Loekie was niet meer. Hij was geworden wat ie altijd al was. Het valse kreng van de buren. Een kleine lelijke veel te dikke, agressieve en altijd keffende pincher. En ik hou van honden! Maar blaffen en bijten of snappen deed ie niet meer. Ja, de geur, misschien nog in mijn neus. Ik heb er vrede mee.
Waargebeurd verhaal, ik was bij de vondst 13 jaar maar heb het pas opgeschreven, met wat aanpassingen, na het lezen van “Kaput” van Curzio Mallaparte toen ik 19 jaar was en wat inspiratie kreeg.
Net als jij! In goede zin. Dat boekje van jou “Navelknagertje” kan ik iedereen aanraden!
Als ik jouw verhaal goed begrijp, heeft het ‘kreng van de buren’ zich tot ver na zijn dood als een kreng gedragen. Met de geur nog steeds in je neus. Gelukkig heb je het een plekje gegeven, je hebt er vrede mee…
Wij hadden in de loop der jaren 3 honden. De eerste was een vuilnisbakkie die 16 jaar oud werd. Het was een weglopertje en meestal konden we haar vinden in de buurt van de keuken van de chinees. Toen werd ze dement en kon de weg naar huis niet meer vinden. Uiteindelijk werd ze gevonden ergens in een schuur bij Slichtenhorst. Ze was door de kou en het dwalen totaal uitgeput en we moesten haar laten inslapen bij de dierenarts. Die zei ons, dat hij een hond zonder baasje in de praktijk had. Het was een hele mooie Golden Retrieverpuppy maar had een ruisje bij haar hart. Daarom had de koper haar afgeleverd, want die wilde voor zijn geld wel een gezonde hond. Volgens de dierenarts was ze echter veel te goed om af te maken. Wij mochten haar gratis meenemen en de blijdschap bij vooral Ineke was enorm. Ze is toch nog 11 jaar geworden en met haar heb ik waarschijnlijk wel de halve aardbol rondgewandeld. Met rennen was ze snel vermoeid, maar het lopen kon ze urenlang volhouden. Echter toen kreeg ze een gezwel aan haar hals, dat uitgroeide tot een soort tweede kop. Ze leed pijn, dus we moesten haar laten inslapen. Dat heeft waarachtig wel een paar traantjes gekost. Het was een makkelijke, lieve en gehoorzame hond. Daarna kochten we een Engelse Springer van een fokker, maar dat beest was volledig gestoord. Zelfs op de puppyschool kon men er niks mee beginnen. Dus die hebben we teruggebracht naar de kennel en ik besloot, tot groot verdriet van Ineke, om er niet meer aan te beginnen. Nog altijd kan zij geen hond passeren zonder hem te aaien en toe te spreken. En ze liggen allemaal aan haar voeten. Maar voor mij was het einde verhaal. Nooit meer ’s avonds in de regen uitlaten of met het poepschepje door de buurt scharrelen. Enfin, ik heb er plezier aan beleefd, maar de echte hondenliefhebber bleek ik toch niet te zijn. Het zij zo!. .
Dus als ik wil stoken in een goed huwelijk moet ik Ineke een lieve kleine puppy cadeau geven?
Van een hond krijg je heel veel liefde, ze zijn altijd blij als je even weg geweest bent en zullen nooit boos op je zijn of mopperen.
Met een hond moet je ook naar buiten, wandelen en dat is goed voor de mens.
Dus ik als fokker van Vito zeg: je kunt nog best een hondje doen.
Ik zou niet voor een grote hond gaan, want die worden nooit moe.
Hi Duwie,
Nog best een hondje doen, zeg je. Zorg jij dan dat je tegen die tijd weer een nestje lieve kooikertjes hebt? Wie weet maken we dan weer de oversteek naar Texel.
Hoi Ben, sinds een jaar of zeven hebben wij een boxerreu, Bram. Als pup al dominant en eigenwijs natuurlijk onmiddellijk naar de puppietraining gegaan, alwaar hij al snel amok maakte door enthousiast op alle honden af te rennen om met iedereen vriendschap te sluiten. Bevelen waren er ten enenmale om niet op te volgen zodat ik -tot grote opluchting van een ieder, in het bijzonder de trainster- in arren moede het veld ruimde. Inmiddels hebben we een modus gevonden om met Bram en zijn onstuimige gedrag om te gaan maar dat valt niet mee omdat hij -inmiddels qua leeftijd een man van middelbare leeftijd- nog altijd in de puberfase verkeert. We hebben ons erbij neergelegd want we zijn gek op hem omdat hij ook goedgehumeurd, grappig, loyaal en aanhankelijk is dus de rest nemen we op de koop toe. Mijn ouders hadden vroeger een boxerkennel waar ik goede herinneringen aan heb. Maar dat de pups al na zes weken naar hun nieuwe baasjes gingen was ik even vergeten. We hadden twee boxerteven: Ilse en Amber, waarmee mijn ouders fokten maar die lagen het grootste deel van de dag in elkaar gevouwen te slapen. Het zij zo. Overigens moet ik er niet aan denken dat we Bram op een dag moeten missen, immers boxers worden niet oud, een jaar of tien, elf. Hopelijk is hem (en ons!) een rustige oude dag beschoren maar we rekenen er niet op!
Een kennis van me had ook een ‘onstuimige’ hond. Tijdens een wandeling in het bos rende hij achter een stok aan en wierp zich met ware doodsverachting in een struik, middenin een scherpe stevige tak die hem doorboorde. Het luidde zijn einde in.
Dat moet Bram maar liever niet doen.
Maar verder: Bram is Bram. Het zij zo.
Ooit in m’n leven wil ik ook een hond maar voor nu heb ik drie konijnen rondlopen in huis wat natuurlijk totaal niet samen met een hond zou gaan. De hond van m’n vriend kwam al eens uit m’n atelier lopen met een opgerold geschenk in haar bek.. (een vacht van een konijn geschoten door een jager in Harderwijk) dus…zij komt er bij mij niet in zolang mijn konijnen leven!
Wat ik wel mis bij de konijnen is dat ze je niet komen knuffelen en niet blij op je af komen (behalve s’ochtends als ze weten dat ze eten krijgen). Daarom wil ik graag een keer een hond. Maar als ik al heel oud zou zijn en dán nog graag een hondje wil dan zou ik waarschijnlijk een oud hondje uit het asiel nemen. Wie weet hoe gelukkig je elkaar nog kunt maken? 🐶❤️👵
Tja, hoe lossen we dit op: je wilt een hond, maar hebt nog drie konijnen, en een hond en konijnen is geen goeie combi. Kun je zolang je konijnen hebt ze niet een beetje kwispelen leren. Of dat ze zo nu en dan ‘waf waf’ zeggen. Dan heb je toch ‘iets van een hond’ in huis.