De dame van de fietsverhuur draait de schroeven onder onze zadels halfbakken aan. Bewust? Na een paar meter schiet mijn zadel heen en weer of ik op een rodeostier zit op de kermis. Bij Elly openbaart de ‘sabotage’ zich subtieler.
We gaan fietsen van Ca’n Pastilla, langs de kust, naar Palma de Mallorca, de hoofdstad van Mallorca. De dame van de fietsverhuur reageert chagrijnig als de betaling niet lukt. Twee bankpassen en een visa card weigeren dienst. Korzelig zegt ze dat het aan de chip van onze passen ligt. Aan de rand beschadigd, zegt ze. Alle drie.
Snibbig verwijst ze ons naar een pinautomaat in de buurt. Die heeft geen moeite met onze chip, niks aan het handje met het randje. Weer terug concludeert Elly dat het dus toch aan haar machine ligt. ‘Your machine is broken’, zegt ze.
De dame doet of ze het niet hoort en loopt ons voor naar de fietsen. Ze zucht als we haar vragen onze zadels op hoogte te stellen. Ze draait de schroeven slapjes aan en verdwijnt zonder een woord te zeggen.
Na vijf meter fietsen op de boulevard zwiept mijn zadel al heen en weer. Een tiental toeristen zien me bij elke pedaalslag van links naar rechts slingeren. Ik ga terug. Een collega van de fietsfeeks lacht vriendelijk en draait mijn zadel goed vast.
Een tiental kilometers is de zeewind onze tegenstander. Plotseling wordt in de buitenwijk van Palma Elly het fietsen onmogelijk gemaakt: haar zadel zijgt als een plumpudding naar beneden. Toeval? Het zadel móet omhoog voor we terugfietsen. Puffend slepen we ons door het oude stadsdeel, op zoek naar een Rent-a-Bike. Voor de beroemde Middeleeuwse straatjes hebben we geen oog, eerst de fiets regelen, dan uitrusten op een terras.
We vinden onze ‘bicycle repairman’ op de eerste verdieping boven een restaurant. De Rent-a-Bike ligt verscholen achter een donker raam. Het terras lonkt.
De fietsenjongen kijkt ingespannen naar het schermpje op zijn telefoon? Een Netflix-serie? Porno?
In een donkere winkel loop ik tussen de fietsen door naar een hoge balie achter in de zaak. Geen teken van leven. Op zoek naar een bel buig ik over de balie en kijk op een kortgeknipte zwarte kruin. De fietsenjongen kijkt ingespannen naar het schermpje op zijn telefoon? Een Netflix-serie? Porno?
‘Hi…,’ fluister ik voorzichtig.
Hij springt op met ogen zo groot als mandarijnen, het woord ‘apelazarus’ krijgt ter plekke een nieuwe dimensie. Zijn chef? Gelukkig nee, een klant. Opgelucht draait hij het zadel van Elly’s fiets muurvast.
Op het terras komen we tot de conclusie dat de dame van de fietsverhuur ons met een ‘boobytrap’ op pad stuurde. De vraag is of haar sabotagedaad zonder gevolgen kan blijven.
Ben Tekstschrijver
Ben jij in de dienstensector wel eens zo ’te pakken genomen’ dat een complottheorie bij je opkwam? Doe de bloglezers een plezier en deel je ervaring hieronder.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Het pinnen wil wat ….
Wij hebben ooit bij de Xenos in Huizen contactloos afgerekend. De pinautomaat gaf akkoord (groen en een vinkje). De pinbon gaf aan dat we betaald hadden, maar de kassa had een andere mening. Ken je die sketch van Little Britain “computer says no….? Wij zaten er midden in.
De jongen achter de kassa weigerde de spullen mee te geven… we moesten opnieuw betalen. Het ging maar om 9 euro, dus dat hebben we gedaan onder protest. Die jongen riep ons in een volle winkel nog na dat we wel bewijs moesten leveren: heel klantonvriendelijk dus.
Helaas hadden we allebei onze telefoon niet bij ons om bewijs van betaling te laten zien. Thuis Xenos gemaild met het verzoek terug te betalen. Dat hebben ze gedaan, maar er kon geen excuus vanaf. Daar komen we dus niet meer.
The computer says no…
Als de computer zich er mee gaat bemoeien en te pas en te onpas nee gaat zeggen, hebben we een probleem. Maar als dan ook winkelkassa’s nog een mening gaan hebben, dan wordt het wel heel verwarrend allemaal.
De elektronica kan je inderdaad lelijk parten spelen. Bij mij ging het niet om een pinpas, maar een sleutelkaart van het hotel. Ik ben net terug van een excursie met de WFA (Western Front Association) naar Wilhelmshaven, Hamburg en Kiel, in de sporen van de Keizerlijke Marine. Interessante trip voor WO1-kenners en prima onderdak in het IBIS-hotel Airport in Hamburg. Na een dag vol bezienswaardigheden is het goed toeven in de hotelbar en het Duitse bier smaakt nu eenmaal voortreffelijk. Ik raakte met een clubgenoot in een diepzinnig gesprek en dat zette zich voort tot aan de lift. Hoewel ik inmiddels last van hoge nood had, kon mijn gesprekspartner geen eind aan zijn verhaal vinden en ik vond het onbeleefd om hem te onderbreken. Echter de aandrang had duidelijk zijn grenzen bereikt, dus ik vroeg hem verontschuldigend zijn betoog de volgende morgen voort te zetten. Met samengeknepen knieën eerst wachten op de lift, dan op de vierde etage een lange gang door en als een speer de kaart in de gleuf…….en die weigerde. Als er een flinke bloempot in de buurt was geweest, had ik het wel geweten, maar niet dus. De lange gang terug gerend, geen tijd voor de lift, vier trappen af en eindelijk de sanitaire ruimte in de foyer bereikt. Op een kleine verspilling na ging het net goed en wat een totale bevrijding. Het begrip opluchting is niet toereikend om mijn gevoelens te beschrijven. Toen maar informeren aan de balie. Waar heeft u de sleutel bewaard? Samen met een biljet van 20 Euro in het hoesje van mijn telefoon; dat is makkelijker dan een dikke portefeuille. ‘Aha, da liegt der Hase im Pfeffer. Das ist des Pudels Kern’. De telefoon had de kaart ontregeld. Dat werd snel gefikst en weer wat geleerd. Door schade en schande, dat wel.
Haha, is het de volgende ochtend nog wat geworden met dat vervolggesprek? Of was de diepzinnigheid van het gesprek bij nader inzien toch vooral te danken aan Duits bier?
We hebben de draad niet meer opgepakt en het is inderdaad maar de vraag of we die draad nog hadden kunnen vinden. Maar gezellig was het.
Geweldige uitdrukking in het Duits van die peperhaas en die poedel!
Mooie uitdrukkingen hè. De dame aan de balie gebruikte die van de haas in de peper. Dat betekent zoiets als: daar ligt het probleem. ‘Das ist des Pudels Kern’ heb ik er zelf aan toegevoegd, omdat ik die uitdrukking graag gebruik. De spreuk komt uit Goethes Faust. De geleerde dr. Faust wandelt met zijn leerling door de tuin en wordt gevolgd door een zwarte poedel, die zich merkwaardig gedraagt. Eenmaal in de studeerkamer terug ontpopt de poedel zich als Mefisto, de duivel dus. Deze stelt Faust voor om hem absolute wijsheid te verlenen in ruil voor zijn ziel, waarmee Faust akkoord gaat. Het Faust-motief, dat in de literatuur veel voorkomt, is dus het verkopen van je ziel aan de duivel. Op het moment dat de poedel in de duivel verandert, roept Faust: ‘das ist des Pudels Kern’. Het betekent dus: nu komt de waarheid aan het licht.
Mooie uitleg, Hans, ik houd het toch maar bij die peperhaas, geloof ik. 😉
Josje,
Je zit toch niet aan biefstuk van de peperhaas te denken…?
OV-fietsen van NS zijn, zo te lezen, veiliger! Maar die hebben ze vast niet op Mallorca 😉
Ben, hier worden verschillende problemen duidelijk. Een service-probleem, een betalingsprobleem en overkoepelend een toeristenprobleem. Toeristen zijn er om uitgekleed te worden. Het betalen met pasjes of andere elektronische middelen is vooral prettig voor de banken, die op deze manier het contant geld willen afschaffen. Het lijkt allemaal zo handig maar als je straks je zeggenschap, zegge cash geld, kwijt bent dan wordt het lastig op het moment dat er een storing optreedt. Wij hebben hier totaal geen grip meer op. Het service-probleem had ook net zo goed hier kunnen plaats vinden.
Hi Gabri,
Ik denk nog even na over jouw zorgen wat betreft het elektronisch betalen. Dat lukte niet bij de fietsverhuurdame. Genoeg contant geld had ik niet bij me. Bij een echte digitale storing had ik ook niet bij de naburige pinautomaat kunnen pinnen. Dan was het fietsritje niet doorgegaan. En had ik dit blog niet kunnen schrijven.
Het doet me eens te meer beseffen hoe afhankelijk we heden ten dage zijn van een goede internetverbinding…😉
Hoi Ben,
Waarom deze Griekse fiets verhurende en mogelijk saboterende dame chagrijnig was zal je helaas nooit weten. Misschien had ze problemen in de relationele sfeer of gewoon een “bad hair day”.
Zelf denk ik dat ze graag haar dubbele boekhouding wou bijwerken…en dat schiet met al die pinnende toeristen natuurlijk niet op. Contant geld kan ze naar eigen goed dunken in witte en zwarte potjes stoppen en dat komt in Griekenland heel goed van pas (een niet goed werkend betaalapparaat doet dan wonderen).
Maar in tegenstelling tot deze sneaky praktijken stel ik je graag mijn Spaanse fietsverhuurder voor:
In september 2012 loop ik in Barcelona zwetend achter een rolstoel met plastic handvatten, met pijnlijke en blarende handen als gevolg. Opeens zie ik een bike-shop en bedenk dat ik misschien daar de handvatten kan laten tapen of i.d. Binnen lopend/rijdend met mijn rode handen handen omhoog…hoefde ik niets meer uit te leggen. Binnen 5 minuten had hij 2 heerlijk zachte sponsachtige handvatten gemonteerd. Op mijn vraag wat ik moest betalen zei hij: nada!!!!
Hi Joke,
Even een correctie: de fietsendame kwam uit Mallorca, niet uit Griekenland, maar ook daar hebben ze vast ‘witte en zwarte potjes’.
En mogelijk was ze die dag met het verkeerde been uit het goeie bed gestapt (of andersom: met het goeie been uit het verkeerde bed). Feit is in ieder geval dat de opmerking van Elly dat het aan haar machine lag, haar stemming fors naar beneden haalde.
Dan is het des te beter te horen dat het ook anders kan.
Oh even niet goed opgelet. Spaans en Grieks verwarren is behoorlijk slordig. Maar hun manier van boekhouding is… zoals je zegt… behoorlijk overeenkomstig!
Hoi Ben,
Over pinnen gesproken, in Portugal heeft ATM bijna alle pinautomaten overgenomen en zie je ze op bijna elke hoek van de straat, tenminste in het zuiden.
Mooie service denk je al gauw totdat je gaat pinnen. Voordat je je geld ontvangt, krijg je eerst bericht dat er voor de transactie minimaal €3,95 in rekening wordt gebracht. Dus altijd een bank opzoeken om te pinnen. Verder is fietsen zwoegen, in de Algarve, dus daar begin ik niet aan. Lopen wel, is trouwens ook zwaar, heuvel op en af.
ATM staat toch voor Automatic Teller Machine? Nou, tellen kunnen ze, die ATM-jongens…
Wat jammer dat jullie dit hebben meegemaakt. Net slecht getroffen blijkbaar want het stikt daar van de fietsverhuurders. Dat viel ons echt op toen we daar in mei waren. Wij hadden prima fietsen en service. En een prachtig fietspad langs de kust.
Ach, het was geen ramp. Het deed niets af aan de prachtige vakantie die we op Mallorca meemaakten. En het fietspad langs de kust was prachtig. Wat we ons tot op de dag van vandaag echter afvragen – en daar gaat het verhaal vooral over – was het een ‘bewussie’ van die fietsendame? Als wraak voor onze kritiek op haar pinapparaat.
Mijn vader vertelde ooit het volgende verhaal:
Hij, mijn moeder, mijn zus en ik – we waren nog heel klein – aten een keer in Noordwijk aan Zee. Er zat een dikke Duitser aan de bar, hij was dronken en bralde en brulde steeds weer dat zijn glas opnieuw gevuld moest worden. Toen hij vond dat de barkeeper niet snel genoeg reageerde, floot hij. De barkeeper reageerde heel stoïcijns. Hij zei dat zijn Joodse familie in de oorlog genoeg ellende van de moffen had ondervonden. De tijden zijn veranderd: ‘Jetzt pfifft mann hier nur ein Hund’, besloot hij. De dronken Duitser bleef schreeuwen en misbaar maken. Hij bestelde een zeevruchtencocktail. Een half uur later ging mijn vader naar het toilet waar de Duitser luidruchtig zijn cocktail uitkotste. Toen mijn vader weer in de eetzaal kwam, sprak hij de barkeeper aan. ‘Het eten bekomt uw gast niet zo goed’, zei hij, waarop de barkeeper droogjes reageerde met de opmerking dat de zeevruchten kennelijk niet meer zo vers waren als eigenlijk zou moeten. De Duitser keerde niet meer terug, maar verliet zwaar scheldend het pand. De barkeeper gaf mijn vader een vette knipoog. Dat was dat!
Wat een prachtig verhaal, het past perfect bij het thema van mijn blog. Hier is het complot nog duidelijker dan in mijn verhaal met de fietsenverhuur. In dit geval heeft de horecaondernemer mijn volledige sympathie. Je hoeft als dienstverlener niet alles te accepteren.
Die opmerking over zijn Joodse familie doet me overigens denken aan die beroemde scène met John Cleese die als ober in een restaurant een onschuldig Duits echtpaar bedient. Don’t mention the war….