‘Daarvoor vind ik het nu nog te vroeg, laten we haar eerst deze kans nog geven…’
Ik zit in de wachtkamer van de dierenarts. Uit de spreekkamer waaieren flarden naar buiten van een twistgesprek.
De dierendokter haalt alles uit de kast om een man en vrouw te overtuigen. Dit kost moeite, ze zijn het niet met elkaar eens. De stemmen verheffen zich.
Naast me zit Vito, mijn negen maanden jonge kooiker. Hij eet al een week niet meer uit zijn bak. Een kennis met een trimsalon suggereerde dat hij iets in zijn darmen kan hebben. Misschien heeft Vito wel een sok ingeslikt. Ik schrok, bij ons slingert bij nog wel eens een sok rond. Binnen de kortste keren had hij in mijn beleving de hele wasmand in zijn darmen zitten. Ik wil van de dierenarts horen dat dit niet waar is. Op weg naar de praktijk hurkte Vito in het gras om te poepen, ik bestudeerde het resultaat. Kleur goed, hoeveelheid goed, maar geen sok. Zou die er nog inzitten?
Bij de dierenarts loopt het consult van mijn voorgangers uit. ‘Uw hondje heeft overgewicht, maar er is geen darmziekte die een hond dikker maakt…,’ hoor ik de dierenarts zeggen. Ik kijk naar Vito. Is hij dikker dan normaal? Door die mand vol wasgoed in zijn darmen?
Eindelijk komen de man en vrouw naar buiten. Voor hen trippelt een hondje de spreekkamer uit met hangoortjes en grijze krullen. Twee hondenogen kijken me droevig aan. Als ze de deur uit zijn, hoor ik de dierenarts zuchten.
De baasjes wisten direct wat er aan de hand was, hun hond was ‘verkankerd’ en moest een spuitje hebben.
Vito en ik mogen de spreekkamer in. ‘U had bij de vorige bezoekers nogal wat overtuigingskracht nodig,’ zeg ik tegen de dierenarts.
Hij niet wil dat ik met een half verhaal de deur uitga, daarom legt hij kort uit wat de reden van de discussie was. Het betrof een hondje van vijf jaar oud, tot nu toe kerngezond. De laatste tijd had zij een paar keer wat bloederige ontlasting gehad. De baasjes hadden direct de diagnose klaar: hun hond was ‘verkankerd’ en moest een spuitje hebben.
De dierenarts zucht weer. ‘Alleen dat woord al… Het is helemaal niet gezegd dat dit beest kanker heeft. Ik wil op zijn minst eerst een antibioticakuur proberen.’
Duidelijk is: het hondje dat net de deur uitliep, heeft zijn leven te danken aan deze man voor me.
En Vito? Geen darmziekte, geen sok. Het is psychisch. Een week geleden sprong tot schrik van Vito de metalen bodem van zijn voerbak met een harde ‘plok’ terug. Hij is bang dat zijn bak weer gaat knallen. Dat is simpel op te lossen. Vrolijk trippelen we samen naar huis. Ik denk nog even aan dat andere hondje. Zij zal toch onderweg niet door haar baasjes uit de auto gezet zijn? Want ja, dat beest is toch al verkankerd.
Ik verbeeld me dat Vito tevreden naar me kijkt en denkt: baas boven baas.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Ik lees net in je mooie blog dat Vito problemen heeft van psychische aard. Hoe is dat nu mogelijk? Een mooiere plek op aarde dan aan de Anjerlaan acht ik voor een kooiker nauwelijks denkbaar. Hopelijk is het geen zenuwlijdertje.
Toen wij ons eerste hondje, dat 16 jaar geworden is, moesten laten inslapen, liep er bij de dierenarts een prachtige, blonde Golden Retriever pup rond. Het beestje bleek een ruis bij zijn hart te hebben. De koper pikte dat niet en de fokker kon er niks meer mee. Dus was het bij de dierenarts afgeleverd om een zachte dood te sterven.
Echter deze vond het dier veel te goed om er een spuit in te zetten. Of wij ons over het arme beest wilden ontfermen. Mijn vrouw Ineke, bij ons de echte dierenliefhebber, schreide tranen van blijdschap. Dit was beslist een geschenk uit de hemel. Elf jaar lang hebben wij van onze Jos mogen genieten.
Een liever, trouwer, gehoorzamer dier is niet voorstelbaar. Qua afstand heb ik ongeveer de halve aardbol met haar rondgewandeld. In elk hotel of restaurant werd ze met vreugde begroet. Blaffen deed ze alleen af en toe bij vergissing. Ze gaf zich bij voorbaat al over aan elke andere hond, van welk formaat dan ook. Ze was vriendelijk voor iedereen en zelfs inbrekers werden met groot enthousiasme onthaald. Ze kende haar grenzen volledig; in plaats van tientallen keren gaf ze na 5 keer de brui aan het apporteren van een geworpen stok. Ze kon geen water passeren zonder koele duik, maar wachtte netjes tot ze toestemming kreeg. Kortom, wat heeft de familie Van den Berg plezier beleefd aan dit wonderschone schepsel. Na elf jaar kreeg ze alsnog die spuit, maar niet wegens hartproblemen. Er had zich een gezwel aan haar hals ontwikkeld, dat nog groter werd dan haar hele kop. Ze moest echt uit haar lijden worden verlost. Ze stierf in mijn armen en toen plengde ik hete tranen, dit keer van verdriet.
Zo herkenbaar, het verhaal van Ben, maar ook de reactie van Hans. De liefde en verzorging voor een dier is veel meer dan kijken naar de problemen. Het is met overtuiging zorgen voor elkaar, onder alle omstandigheden.
Weet je wat het is, Ben, elke keer lever je het ‘m toch maar weer…
Ja, die dierenarts: gezond verstand en het hart op de goede plek.
Onlangs hadden wij malheur met ons mechelse herder teefje. Ze kachelde in een paar dagen behoorlijk achteruit, kon uiteindelijk alleen nog maar droevig kijkend in haar mandje liggen. Het was weekend. Maandag hing ik gelijk aan de telefoon. De dierenarts die ik belde, sla ik zeer hoog aan. Net als de jouwe deskundig en warm. Ik moest Jorap meteen brengen, want: drinkt ze veel? Ja. Is ze sloom? Ja. Is ze pas loops geweest? Ja. Heeft ze afscheiding? Nee. Nou, tien tegen één dat het een droge baarmoederontsteking was. Het pus komt dan niet naar buiten meer verzameld zich in de baarmoeder en als deze knapt…einde verhaal. We sprongen onmiddellijk in de auto, natuurlijk. Foto gemaakt en ja hoor, een kanjer van een baarmoeder vol met pus. We houden haar hier, zei de diernarets, eind van de ochtend opereer ik haar. Kom haar vanmiddag maar halen.
Zo gezegd, zo gedaan. De operatie was 100% geslaagd gelukkig. We kregen een kraag mee (die ze na een uur al gesloopt had), een antibioticakuur en pijnstilling. Ik geef volgens recept eerst de antibiotica en vervolgens de pil tegen de pijn die we moesten fijnstampen en in een brokje verstoppen. Het brokje kwam uit een blikje. Ik zette het blikje terug op tafel en draaide me weer naar Joraps bak maar die is leeg. Nog net zie ik Grietje, onze hondsbrutale poes likkebaardend de bijkeuken uitlopen.
Op het pillendoosje zie ik dat de dosering geschikt is voor een hond van dertig kilo, poes weegt nog geen vijf. Dierenarts weer gebeld of dat kwaad kon. Ja, dat kon kwaad, meteen komen. Er een uur over gedaan om poeslief te vangen die zelf ook op jacht was en in geen velden of wegen te bekennen. Eindelijk konden we haar met poespoes en lekkere brokjes in de kooi lokken. Op de praktijk kreeg ze een braakmiddel waarop ze pijlsnel van de bank sprint en in een hoekje alles uitbraakt: naast de brokjes konden we een halfverteerde muis én een lintworm ontwaren, die vrolijk zijn? haar? kopje opstak. Ook daar werd een kuurtje voor gegeven. Enfin, iedereen weer gezond. Onze portemonnaye was aan het einde van de dag ook aanzienlijk gezonder want zeer afgeslankt. Al met al waren we 250 euro armer!
Ik was beleidsteksten aan het redigeren, maar jouw column over Vito moest ik meteen lezen. Mooi verhaal weer.
Tsja, sommige hondeneigenaren die een zieke hond hebben ‘voorzien vaak een eindeloos lijden’ voor hun hond. Dit willen zij hun hond, maar vooral ook hun gezin niet aandoen. En weet je wel wat dit kost!!!!!
Wat leuk, ook de foto van Vito, nu weet ik over wie je het altijd hebt! Ik ben blij dat het geen sok was en hoop dat hij psychisch snel weer aansterkt.
Mooie column weer. Ik hoop dat het hondje zelf weggerend is en inmiddels opgevangen is door een lieve familie. Een familie die van haar houdt en haar niet kwijt wil. Ik denk dat te weinig liefde het probleem is hier. Een tweede hondje op Anjerlaan 8 binnenkort?????
Mooi verhaal.
Wat een leuk verhaal weer. Succes met Vito.
Mooi verhaal. Gelukkig maak ik in de trimsalon vooral het tegenovergestelde mee. ‘Geef hem maar weer een verjongingskuur, na het trimmen ziet ie er weer net zo uit als vroeger toen hij nog pup was.’
En zo trim ik weer braaf de hond in een puppylook.
Heel erg bedankt dat je me aan de mailinglist van je bloglezers toegevoegd hebt. Ik vind taalgrappen altijd erg leuk, ik lees heel graag dat soort stukjes.
Het stukje over je bezoek aan onze praktijk heb ik aan de betreffende dierenarts laten lezen. Hij vond het heel erg leuk!!
Ik kijk uit naar je volgende blog, ook al gaat hij niet over honden!!
Voor mij heel actueel. Ik ben tegen spuitjes en vind dat dieren ook recht hebben op hun eigen stervensproces. Het oorprobleem van m’n kat werd zo erg dat ik naar de dierendokter ging. Hij wist met een blik dat het kanker was.
Omdat het een witte kat was, had ze geen pigment om zich tegen zonnstraling te beschermen. Hij gaf haar een spuitje dat misschien nog wat zou helpen a €55,- . Eventueel kon hij haar opereren door de hele oorschelp weg te snijden, wat geen punt was want een kat kan makkelijk zonder oorschelp. Alleen ze is al vijftieneneenhalf en we moesten een maand later terugkomen.
Het bloeden werd zo erg dat al m’n meubels en kleren onder het bloed kwamen. Door de pijn schudde ze het oor de hele tijd, en het bloed werd steeds dunner. Toen ik spetters in m’n gezicht kreeg, dacht ik dit kan zo niet langer, ik moet toch aan dat spuitje.
Het was een angstige kat die snel onvriendelijk deed. Meenemen naar jouw wens ging alleen met overweldiging. Ze was kwaad en angstig toen ze haar spuitje kreeg a €93,-. Tezamen driekwart van m’n besteedbare maandgeld.
Nu komt pas het rare.
Twee dagen later kom ik s’avonds thuis en mis het mauwen bij binnenkomst. Binnen vijf minuten zit er een kat in het raam te miauwen, zoals mijn Engel altijd deed. Een kat die ik niet ken. Ik ga aaien, maar laat haar niet binnen omdat dat kat inpikken is. Tot ik ga slapen, blijft ze smartelijk met haar pootjes tegen het raam staan. Zo van: ‘Laat mij erin.’
Ik dacht: als je er morgen nog bent, hou ik me niet meer in, maar ik heb haar niet meer gezien. Dat was afgelopen zaterdag.
Wat een mooie foto van Vito.
Ik zou toch maar regelmatig die sokken tellen …
Heel herkenbaar, dat gesprek in de wandelgang…
Ik kijk uit naar meer verhalen over Vito.